Θ Plus

Χορεύοντας στον Ναυτικό Όμιλο

Από τον Λάκη Κουρετζή

Ακουγόταν άλλοτε ένα μουσικό χορευτικό κομμάτι, παλιό, ρυθμικό και αισιόδοξο με τίτλο «χορεύοντας στον Ναυτικό Όμιλο». Το θυμήθηκε απόψε περνώντας έξω από τις εγκαταστάσεις του Ναυτικού Ομίλου Βόλου (ΝΟΒ).
Τότε ήταν αλλιώς το τοπίο. Τα βράδια έπαιζε ζωντανή μουσική, μια εξαιρετική ορχήστρα που διέθετε έναν θαυμαστό πιανίστα, τον πατέρα του Μαχαιρίτσα. Κοντά στη θάλασσα η πίστα χορού.
Θυμήθηκε ένα βράδυ με φεγγάρι (Αύγουστος ήταν) την αδελφή του νέα, τον άντρα της επίσης, πολίστα του ΝΟΒ να χορεύουν τρυφερά με εκείνη τη μουσική και το φεγγάρι από πάνω να τους λούζει. Νέοι, ωραίοι, με όνειρα για το μέλλον. Καθόταν εκείνος σε ένα μακρινό τραπεζάκι και τους χαιρόταν. Έχει η ζωή τέτοιες στιγμές. Ευτυχώς.
Σήμερα, Αύγουστος πάλι ύστερα από χρόνια ο νεαρός πολίστας φορτωμένος χρόνια είναι σε εκείνο το υπέροχο αρχοντικό, στον Κισσό, με τα πελώρια δωμάτια, τα μεγάλα παράθυρα με θέα το Αιγαίο, η ματιά του φτάνει μέχρι το Άγιο Όρος, η αδελφή του στο κτήμα κάτω στη χρυσή ακτή παρέα με τα σκυλιά και τις γάτες της. Χορεύετε;
Είναι εύκολο να βρει κανείς ρίχνοντας μια ματιά πίσω στη ζωή στιγμές χαράς, ηδονής, κακίας να βρει το ένα ή το άλλο από τα πλεονεκτήματα ή τα μειονεκτήματα μιας ζωής συμβιωτικής. Όλα τα καλά λένε οι φιλόσοφοι πηγάζουν από την τάξη του σύμπαντος, το οποίο είναι απολύτως τέλειο (Πλούταρχος). Όταν διαταραχθεί αυτή η τάξη χάριν του προσωπικού σου συμφέροντος ή επειδή δεν μπορείς να ελέγξεις και να βάλεις μια τάξη στον θυμό σου, θα υποστείς τα δεινά που θα προκύψουν. Όλα τα ελαττώματα και οι ατέλειες που προέρχονται όταν διαταραχθεί η αρμονία του σύμπαντος που ένα μέρος της είσαι και εσύ.
Ποιος οδηγεί τον χορό;

Ανυπόφορες αποστάσεις – Αποστασιοποιήσεις
Οι αποστάσεις (έστω και σύντομες) που μας απομακρύνουν από αγαπημένα πρόσωπα, τόπους, συνήθειες, μπορούν να προκαλέσουν μελαγχολία, αίσθηση κενού, κατάθλιψη, βασανιστική μοναξιά και πλήξη. Καμιά φορά φόβο και εγκατάλειψη. Όλα αυτά από την έλλειψη «συντροφικότητας». Ακόμα και ένα ζευγάρι δυσκολεύεται να πάει μόνο του διακοπές. Χωρίς παρέα, χωρίς «άλλους» κοντά του.
–Μόνοι μας θα πάμε διακοπές; Δε λέμε στον Αντώνη, στη Σοφία, στην κουμπάρα, στον ξάδελφό σου να πάμε μαζί; Μόνοι μας θα είμαστε σαν τους κούκους; Αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν μπορούμε να μείνουμε μόνοι μας με τον εαυτό μας γιατί τον φοβόμαστε. Γι’ αυτό κι εκείνος τώρα τον Αύγουστο μαζεύει όλους εκείνους που δίνουν στο πρόβλημα αυτό λύση μέσω του κινητού τηλεφώνου. Όλοι επικοινωνούν με κάποιους άλλους μέσω εναέριων φωνών. Με συγγενείς, φίλους, συναδέλφους. Όλοι περνάνε «υπέροχα» το τοπίο είναι καταπληκτικό. Χθες άκουσε μια γυναίκα στην Πορταριά που τηλεφωνούσε δίπλα του να λέει στην / στον αποδέκτη της ότι εδώ το μέρος είναι γεμάτο έλατα!
Θυμήθηκε κάποτε που γυρνούσε με τρένο από τη Βιέννη στην Αθήνα για διακοπές (Αύγουστος ήταν). Σε κάποια στάση εισέρχεται στο βαγόνι ένας μεσήλικας, μια ευγενική φυσιογνωμία. Τοποθετεί τη βαλίτσα του στο ράφι του βαγονιού και κάθεται απέναντί του. Έπιασαν κουβέντα. Ήταν Ελβετός ψυχίατρος πήγαινε στην Κρήτη για διακοπές κι αυτός.
-Μόνος; Τον ρωτάει
-Μάλιστα κύριε, μόνος. Του απαντάει ο Ελβετός.
Η γυναίκα μου πήγε διακοπές στην Κυανή Ακτή. Πάντα διακοπές κάνουμε χώρια.
-Μάλιστα κύριε, χώρια. Έτσι πρέπει να γίνεται. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουμε να ζούμε χώρια από τους άλλους. Μόνο έτσι ίσως δοκιμάζονται και βαθαίνουν οι σχέσεις μας με τους άλλους.
-Κάποτε έτσι όμως έρχεται και η αποστασιοποίηση.
Ο ψυχίατρος του λέει:
-Τη βλέπετε αυτή τη βαλίτσα; Του δείχνει τη βαλίτσα που έχει βάλει στο ράφι του βαγονιού.
Αυτή η βαλίτσα κύριε είναι δανεική. Αν θέλετε να κάνετε πραγματικές διακοπές σας συμβουλεύω να τις κάνετε μόνος και με δανεική βαλίτσα. Ούτε τη δική σας βαλίτσα να παίρνετε μαζί σας. Την κουβαλάτε τόσα χρόνια στα προηγούμενα ταξίδια σας.
-Γιατί;
-Γιατί διακοπές σημαίνει μια στιγμιαία έστω αλλαγή του τρόπου ζωής, του ρυθμού ζωής. Όχι να μεταφέρουμε όλες μας τις συνήθειες, τα πεπραγμένα μιας προηγούμενης ζωής εκεί που πάμε. Ευχαρίστως θα σας φιλοξενούσα όποτε το θελήσετε στη Γενεύη.
Μετά άλλαξαν θέμα συζήτησης. Άρχισαν να μιλάνε για τον Λακάν και τον Πιαζέ.

***

Κάνοντας μια δεύτερη σκέψη οι μοναχικές διακοπές είναι μια καθαρτήρια δοκιμασία. Σε κάνει να βυθίζεσαι στον εαυτό σου, να ανακαλύπτεις το «κενό» της ύπαρξής σου ή την «πληρότητά» σου, τα επισφαλή μέρη σου, τα λάθη, τις παραλήψεις σου, τις διαψεύσεις. Να κάνεις πλήθος αυτοκριτικές διαδρομές, μια διαδικασία εξερεύνησης του εσωτερικού σου εδάφους που δεν μπόρεσες να την κάνεις όσο ζεις με τον ίδιο τρόπο, με άλλους ρυθμούς καθημερινής ρουτίνας στα ίδια εκείνα μέρη και στους ίδιους εκείνους τόπους που γυρνάς.
Κάπως έτσι διαμορφώνονται οι στάσεις και οι αποφάσεις για κάποια σοβαρά προβλήματα που απασχολούν καθοριστικά τη ζωή σου. Είναι μια διαδικασία αύξησης και ελέγχου της αυτογνωσίας, ψυχικής – πνευματικής και σωματικής.
Κάποιες φορές είναι βασανιστική αυτή η εμπειρία, όταν δαμάσεις τους αρνητισμούς θα πάψει να σε βαραίνει και να γίνεται τόσο βασανιστική και ενίοτε οδυνηρή. Κάπως έτσι και η αποστασιοποίηση μετατρέπεται σε μια άλλη στάση που εκμηδενίζει την απομάκρυνση. Οι άνθρωποι που σπάνια κάνουν μοναχικές διακοπές μακριά και οι απόμακροι από τις τετριμμένες συνήθειες και ρυθμούς ζωής διακατέχονται από έναν φόβο. Φοβούνται τον εαυτό τους. Προτιμούν να τον ξεχάσουν. Παλεύουν μαζί του (Πήλιο 17.8.16).

Εικόνες
Το πρωί (πρωινό Αυγούστου) ξαπλωμένος στο πελώριο διπλό κρεβάτι με τα λευκά σεντόνια του δωματίου του επάνω ορόφου μιας έπαυλης δίπλα στον Παγασητικό, άνοιξε την τηλεόραση να δει τι κάνει ο κόσμος.
Ένα αγοράκι καθόταν σε μια επίσημη κόκκινη πολυθρόνα και παρατηρούσε τα ερείπια του γκρεμισμένου σπιτιού από τους βομβαρδισμούς που γίνονται στο Χαλέπι, οι γονείς του είχαν σκοτωθεί. Από το πρόσωπό του αντί για δάκρια έτρεχαν αίματα. Οι δημοσιογράφοι επίμονα του ζητούσαν συνέντευξη. Εκείνο σκούπιζε το αίμα με το χεράκι του και δεν μίλαγε. Κοίταγε τον φακό. Εκείνο που είχε να πει το έλεγαν τα μάτια του.
Έπειτα η εικόνα άλλαξε. Πήγε σε ένα άλλο σημείο του κόσμου. Εδώ κοντά μας στο λιμανάκι της Ιθάκης. Αραγμένη η θαλαμηγός ενός μεγιστάνα του πλούτου που κήρυξε πτώχευση στην Αμερική. Πούλησε τις επιχειρήσεις του για ένα ευρώ και απέλυσε, άφησε ανέργους 110.000 υπαλλήλους. Η θαλαμηγός, έλεγαν οι δημοσιογραφικές ειδήσεις, κοστίζει κάποια εκατομμύρια δολάρια.
Τελευταία άρχισε να συζητείται σε κάποιες χώρες η αλλαγή ενηλικίωσης των παιδιών, ακόμα και της σεξουαλικής τους αυτοδιάθεσης.
Όλα αυτά συμβαίνουν στον πλανήτη Γη. Έναν πλανήτη με ιλιγγιώδη επιστημονική, τεχνολογική, πολιτιστική ανάπτυξη. Κι εσύ κάθεσαι ξαπλωμένος στο άνετο κρεβάτι, με το κοντρόλ της τηλεόρασης στο χέρι και ψάχνεις να βρεις μέσα στο αχανές διαδίκτυο τι συμβαίνει στον κόσμο.
Ε, το βλέπεις, και λοιπόν; Τι κάνεις; Αλλάζεις κανάλι, ψάχνεις για κάτι ευχάριστο ή γυρίζεις από το άλλο πλευρό; (17.8.16).

Part 15
Είμαστε ένα παράλογο τίποτα στη μέση μιας ατελείωτης ερήμου. Χωρίς ενέργεια φορτωμένοι από τόνους απάθειας (18.8.16)

«Ο Βυσσινόκηπος» της παραλίας
Ξανακάθισε πάλι στην παραλία του Βόλου. Στο γνωστό σημείο που κάθεται όταν επισκέπτεται την πόλη που έμελλε να πεθάνει η μητέρα και να ζουν αγαπημένα συγγενικά του πρόσωπα.
Κάθε φορά που επιστρέφει είναι σα να πρόκειται για πρώτη φορά. Κι έχει ζήσει σε αυτή την πόλη τόσες εμπειρίες, χαρές και λύπες. Αποτελεί μια διέξοδο στη ζωή του και καθώς τα χρόνια περνούν όλο και περισσότερο ανάγκη την έχει αυτή τη διέξοδο.
Κάθεται τώρα πίνει τον καφέ του και παρατηρεί τον κόσμο που κινείται στην παραλία. Πλήθος οι μνημονικές ανασύρσεις. Οι διαδρομές, οι αναδρομές και η «εμφάνιση» πάλι προσώπων που κάποια δεν υπάρχουν πια, άλλα μεγάλωσαν και ξέχασαν, κάποια άλλα άγνωστο πού βρίσκονται.

***

Σαν τη Λιουμπόβ στον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ λίγο πριν τον αποχαιρετήσει για πάντα (ο κήπος πουλήθηκε και θα μεταμορφωθεί σε εξοχικά σπίτια) κοιτάζει από το παράθυρο και αποχαιρετώντας τον αγαπημένο της κήπο έχει μια στιγμιαία παραίσθηση, νιώθει ότι βλέπει τη μητέρα της που έχει πεθάνει να κάνει περίπατο στον Βυσσινόκηπο. Φωνάζει τον αδελφό της να δει.
Έτσι κι αυτός παρατηρώντας το πλήθος να κινείται στην παραλία κάποια στιγμή, έφυγε μέσα στον χρόνο. Να η μητέρα στην παραλία έχει βγάλει βόλτα με το καροτσάκι την Έλενα. Να και η Μαντώ και η Τασούλα, είχαν έρθει για το Πάσχα.. ψήναμε αρνί στην αυλή. Το σπίτι εκεί που είναι τώρα στην Ερμού, αλλά είχε αυλή, να και η Άννα με το κοτσιδάκι μαζί με τα άλλα παιδιά της Λέσχης που είχαν έρθει εκδρομή, η Τριήρης που ταξίδεψε η Μήδεια. Μνημείο έρωτος και οδύνης.
Όλα παλιά και αγαπημένα. Φυλαγμένα στη μνήμη ανασύρονται τώρα τον Αύγουστο. Ανοίγει τη ΘΕΣΣΑΛΙΑ και αρχίζει να διαβάζει. Επιστροφή στο παρόν. Στο επίκαιρο. Α, να στην Πορταριά θα γίνει πάλι αναβίωση του «πηλιορείτικου γάμου» (18.8.16).
Συνεχίζεται την επόμενη Κυριακή

 

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το