Αυτό το κράτος έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη

Της Κατερίνας Τασσοπούλου

Ελεύθεροι και «ωραίοι», ανέμελοι και ξένοιαστοι κατακλύζουμε πάρκα, πλατείες, αγορά, περιμένουμε ώρες σε ουρές μέσα στο κρύο για ψώνια και ξεχάσαμε τα πολυσυζητημένα θέματα των τεστ και των εμβολίων. Μας «θόλωσαν» την εικόνα οι μεγάλες επιγραφές, που μας καλούν να ψωνίσουμε με έκπτωση 70%. Ο κορωνοϊός ξεχάστηκε αυτόματα, λες και κάποιος πάτησε ένα κουμπί και οδηγήθηκε στο χρονοντούλαπο. Έχουμε άγνοια για τον βαθμό μεταδοτικότητας στην περιοχή, γιατί δεν πραγματοποιούνται τεστ στον πληθυσμό, ο ΕΟΔΥ εξακολουθεί να παραμένει «μαγική εικόνα», όπως και τα περίφημα εμβολιαστικά κέντρα, που δεν λειτουργούν. Εάν ελέγχαμε 80.000 κατοίκους του Βόλου, θα είχαμε αυτή τη στιγμή καλύτερη εικόνα, για το τι συμβαίνει στην πόλη; Αύριο δεν θα έπρεπε να τους ελέγξουμε ξανά; Πόσοι από αυτούς θα ήταν στη φάση επώασης; Πόσοι από αυτούς είχαν εκτεθεί πραγματικά και χρειάζονταν τον έλεγχο; Πόσοι από αυτούς μετά από πέντε μέρες δεν θα εμφάνιζαν τη νόσο, ό,τι έλεγχο και να έκαναν, γιατί δεν είχαν εκτεθεί; Αυτές και πολλές άλλες είναι οι αστείες κυριολεκτικά δικαιολογίες, που υποστηρίζουν ανερμάτιστες λογικές για να κρυφτεί κάτω από το χαλί η απόλυτη ανεπάρκεια. Χρειάζεται μία στρατηγική, μία ιεράρχηση, μία προτεραιότητα, που δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ από τον περασμένο Μάρτιο. Δεν ελέγχονται οι άνθρωποι που είναι στις πρώτες γραμμές και αυτοί δεν είναι μόνο οι υγειονομικοί, δεν ελέγχονται οι άνθρωποι αυξημένου κινδύνου, οι άνθρωποι που κινδυνεύουν περισσότερο από διασπορά μέσα σε κλινικές και μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων. Οι ιδιωτικές κλινικές «παράγουν» συνεχώς κρούσματα. Ποιο άλλο παράδειγμα είναι ικανό για να μας τρομάξει όλους εμάς τους ατρόμητους… Ακόμα και μέσα στη μεγάλη κρίση του Νοεμβρίου με τις εκατόμβες νεκρών, η μόνη στρατηγική ήταν το «μέτρημα» των απωλειών. Δεν κρίθηκε απαραίτητο να εφαρμοστεί κανένα μέτρο. Σήμερα επίσης δεν εφαρμόζεται κανένα μέτρο, με τη δικαιολογία ότι έχουμε στα χέρια μας τα εμβόλια… Με τα εμβολιαστικά κέντρα να είναι κλειδωμένα, σε μια χώρα που εκδικείται τους υπερήλικες, αναγκάζοντάς τους να μεταφέρονται από τον Αλμυρό, τα Γιαννιτσά και το Βελεστίνο στην Αργαλαστή, για να εμβολιαστούν. Survivors στα 85, τα 90, τα 95 τους χρόνια, γιατί θέλουν να ζήσουν. Ευγενικός χορηγός της περιπέτειας που τους προσφέρεται, το ίδιο το κράτος. Αυτό που αντιμετωπίζουν οι υπερήλικες, λέγεται ανηθικότητα, είναι βιασμός των ίδιων και των οικογενειών τους, που πληρώνουν μέχρι και ιδιωτικά ασθενοφόρα για τη μεταφορά στην Αργαλαστή. Αυτό το κράτος έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη και «διαπαιδαγωγεί» άριστα στο ίδιο μοτίβο και τους πολίτες του.