Αυθόρμητη Προσευχή

Της Βαρβάρας Τσακουρίδου, 

ποιήτριας

Θεέ μου κάνε τα μάτια των ανθρώπων / να μην δακρύζουν… / λάμψεις φωτός να τα στολίζουν / κάνε τη ζωή μας ηλιοφώτεινη…

Την αγάπη οδηγό στον αγώνα μας… / τον συνάνθρωπο αδελφό στην καρδιά μας… / την ειρήνη σύμμαχο στη σκέψη μας / τη συμπόνια προσφορά απλόχερη στον αδύναμο / τη γαλήνη κάτοχο του νου μας / και συνοδοιπόρο / να βαδίσουν οι ψυχές μας / σε έναν δρόμο ιερό / ελπιδοφόρο / για της τελείωσης τον υπέρτατο σκοπό / την ένωσή μας με το Ένα τον Θεό…

Προσευχή με το βλέμμα στην ψυχή

Μεσ’ τη γαλήνη / του ατάραχου βυθού μου / ξαποσταίνω… / εκεί Σε βρίσκω / κι’ ομορφαίνω…

Θεέ μου Παντοδύναμε / πόσο με συντροφεύεις; / τις μοναχικές στιγμές, / τις ορφανές μου νύχτες / αόρατα θωπεύεις…

Στα όνειρά μου ενοικείς / τα μάτια μου σαν κλείνω / δίπλα μου σ’ έχω ολημερίς / τον αγώνα μου σα δίνω…

Εσύ, φιλεύσπλαχνε πατέρα, / τα βήματά μου οδηγείς / και νύχτα και ημέρα.

Διά τούτο δεν νιώθω μοναχή / δε νιώθω λαβωμένη / στον θρόνο της ψυχής μου / η όψη Σου επηρμένη.

Και έτσι καθώς η Λάμψη Σου / τον δρόμο μου ανοίγει / ο κόσμος ηλιοφώτεινος / εμπρός μου καταλήγει.

Είσαι ο φίλος ο πιστός / που μοναχά ξέρει να δίνει / τα παιδιά του να αγαπά / ποτέ να μην προδίνει.

Κι αν δεν αποκρίνεσαι / εις τις αναζητήσεις / είναι γιατί οι άνθρωποι / κάνουνε λάθος επικλήσεις / στο ψέμα και την πονηριά / ψάχνουν να έβρουν λύσεις.

Ως πλεονέκτες επιφανείς / γυρίζουνε στις ρούγες / χάσανε, ως ανάξιοι / τις πνευματικές φτερούγες.

Έλεησέ μας Κύριε / για να αφυπνισθούμε / το φως Σου το άφατο / μια μέρα για να δούμε…

Θεέ μου Παντοκράτορα / της πλάσης μας Συ ο Κτίστης / στη σιγαλιά Υμνολογώ.

Το Δόξα εν Υψίστοις.