Της Βαρβάρας Τσακουρίδου,
ποιήτριας
Θεέ μου κάνε τα μάτια των ανθρώπων / να μην δακρύζουν… / λάμψεις φωτός να τα στολίζουν / κάνε τη ζωή μας ηλιοφώτεινη…
Την αγάπη οδηγό στον αγώνα μας… / τον συνάνθρωπο αδελφό στην καρδιά μας… / την ειρήνη σύμμαχο στη σκέψη μας / τη συμπόνια προσφορά απλόχερη στον αδύναμο / τη γαλήνη κάτοχο του νου μας / και συνοδοιπόρο / να βαδίσουν οι ψυχές μας / σε έναν δρόμο ιερό / ελπιδοφόρο / για της τελείωσης τον υπέρτατο σκοπό / την ένωσή μας με το Ένα τον Θεό…
Προσευχή με το βλέμμα στην ψυχή
Μεσ’ τη γαλήνη / του ατάραχου βυθού μου / ξαποσταίνω… / εκεί Σε βρίσκω / κι’ ομορφαίνω…
Θεέ μου Παντοδύναμε / πόσο με συντροφεύεις; / τις μοναχικές στιγμές, / τις ορφανές μου νύχτες / αόρατα θωπεύεις…
Στα όνειρά μου ενοικείς / τα μάτια μου σαν κλείνω / δίπλα μου σ’ έχω ολημερίς / τον αγώνα μου σα δίνω…
Εσύ, φιλεύσπλαχνε πατέρα, / τα βήματά μου οδηγείς / και νύχτα και ημέρα.
Διά τούτο δεν νιώθω μοναχή / δε νιώθω λαβωμένη / στον θρόνο της ψυχής μου / η όψη Σου επηρμένη.
Και έτσι καθώς η Λάμψη Σου / τον δρόμο μου ανοίγει / ο κόσμος ηλιοφώτεινος / εμπρός μου καταλήγει.
Είσαι ο φίλος ο πιστός / που μοναχά ξέρει να δίνει / τα παιδιά του να αγαπά / ποτέ να μην προδίνει.
Κι αν δεν αποκρίνεσαι / εις τις αναζητήσεις / είναι γιατί οι άνθρωποι / κάνουνε λάθος επικλήσεις / στο ψέμα και την πονηριά / ψάχνουν να έβρουν λύσεις.
Ως πλεονέκτες επιφανείς / γυρίζουνε στις ρούγες / χάσανε, ως ανάξιοι / τις πνευματικές φτερούγες.
Έλεησέ μας Κύριε / για να αφυπνισθούμε / το φως Σου το άφατο / μια μέρα για να δούμε…
Θεέ μου Παντοκράτορα / της πλάσης μας Συ ο Κτίστης / στη σιγαλιά Υμνολογώ.
Το Δόξα εν Υψίστοις.