*Του Απόστολου Παντσά
Διαβάζοντας τον τίτλο ίσως να σκέφτεστε ότι κάνω λάθος και ότι ο Ηρακλής ήταν εκείνος που έκανε τους άθλους, 12 τον αριθμό με βοηθό τον Ιόλαο. Στον Αχιλλέα από τη Φθία, τα σημερινά Φάρσαλα , δεν αποδίδεται κανένας άθλος. Ο τίτλος μπορεί να παραπέμπει σε κλέη της αρχαιότητας, αλλά δεν αναφέρομαι σ’ αυτά. Δελεάζομαι να μιλήσω για το γκρίζο και θολό παρόν. Ευτυχώς στην σύγχρονη εποχή η διάκριση ανάμεσα στους μύθους και τους μούφα μύθους είναι εύκολη. Και μεις εδώ, στον μικρό και πολύπαθο Βόλο, που ζούμε καθημερινά στιγμές και κορυφώσεις αρχαιοελληνικής τραγωδίας το έχουμε μάθει το ποίημα πλέον. Οι νέες περσόνες της πόλης με τζιν και μακό και όχι με χλαμύδες και σαντάλια αναζητούν, βρίσκουν, εφευρίσκουν λόγους και τρόπους για προετοιμάσουν άθλους και μύθους για να πιστωθούν ηρωικές πράξεις στο τηλεοπτικό «σανίδι» που τους προσφέρεται πλουσιοπάροχα. Πέρασαν ήδη δύο χρόνια από τη στιγμή που επέλεξαν οι πολίτες τον κ. Αχιλλέα Μπέο ως δήμαρχο. Οι λόγοι προφανείς και χιλιο-αναλυμένοι. Όλο αυτό το διάστημα παρακολουθώ, όπως και όλοι φαντάζομαι, με ενδιαφέρον τις φάσεις, τις καινοφανείς συμπεριφορές, τις μεταπτώσεις, τις συγκρούσεις και τις επανασυγκολλήσεις. Μια απλοϊκή ερμηνεία θα μπορούσε να είναι ότι πρόκειται για ένα sui generis άτομο, αυθόρμητο και λαϊκό που είτε είναι στην κερκίδα ή στο πλατό τηλεοπτικού σταθμού ή στο Δημαρχείο, είτε στο τσιπουράδικο, συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο. Ένας γνήσιος τύπος, λιγάκι αθυρόστομος, λιγάκι εκρηκτικός, λιγάκι συγκρουσιακός. Ένας από μας δηλαδή σε XXL έκδοση στις συμπεριφορές του. Σε αυτά τα δυο και χρόνια πολλά γεγονότα «έτρεξαν» και έτσι μπήκα στον πειρασμό να αναλύσω τη δημόσια εκφορά του πολιτικά, κοινωνιολογικά, ψυχιατρικά. Προσπάθησα να καταλάβω πόσο και αν άγεται και φέρεται από επιθυμίες ή απωθημένα διαφόρων παρατρεχάμενων, που γνωρίζουν πολύ καλά τα τοπικά μας πράγματα, και αν ο ίδιος, πρωτογενώς, έχει στρατηγική, τακτική, μεθοδολογία.
Είναι πια φανερό ότι αυτή η συνεχής επαναφορά, στα όρια του βαρετού, της ίδιας συμπεριφοράς υποδηλώνει ότι πίσω από αυτήν δεν υπάρχει απολύτως τίποτα το αυθόρμητο τίποτα το αυτοφυές. Όσο περνάει ο καιρός, όσο ξαναβλέπουμε και ξανακούμε τα ίδια και τα ίδια με διαφορετικούς αποδέκτες τόσο γίνεται πιο φανερό ότι «κάποιος κάπου» έχει καταστρώσει σχέδιο και ο κ. Αχιλλέας ακολουθεί το πλάνο. Είναι προφανές ότι o ίδιος και οι συν αυτώ έχουν το κοινό αισθητήριο, έχουν την ικανότητα να ψάχνουν τις εντυπώσεις, να συναντούν τις αναμονές των καθημερινών ανθρώπων και να τις διασκεδάζουν. Δείχνουν να έχουν «διαβάσει» καλά τα λάθος βήματα των προηγούμενων και τα αποφεύγουν. Αλλά μέχρι εκεί. Τα πολιτικά τους αντανακλαστικά λειτουργούν με έναν τρόπο επιδερμικό, βραχυχρόνιο, πρωτόγονα εριστικό και χονδροκομμένο. Μπορεί να τους είναι εύκολο να διακριθούν στη νύχτα ή στο γήπεδο όπου η διαχείριση της παρορμητικής, αγελεάς συμπεριφοράς του πλήθους είναι το άλφα και το ωμέγα της επιτυχίας, αλλά το πέρασμα στο πολιτικό υποσυνείδητο της κοινωνίας είναι δύσκολο, ανέφικτο. Η μονομανική επανάληψη καταγγελιών, φράσεων και τακτικών τους εγκλωβίζει στα όρια της γραφικότητας. Μια γραφικότητα, που δύσκολα θα υπερβούν γιατί απλά είναι στο υπαρξιακό τους DNA. Η πραγματική ποιοτική και πολιτική καταξίωση είναι άβατο και αυτό το ξέρουν. Άβατο για λόγους πολιτικής ευστροφίας και κοινωνικής παιδείας και όχι εξαιτίας του Συντακτικού ή της Γραμματικής που κάποιοι, εντελώς λανθασμένα, τα έχουν κάνει μπαντιέρες.
Η πρόσφατη κρίση με την Περιφέρεια και η πρεμούρα για την δημιουργία ενός νέου εχθρού (Αγοραστός-Κολυνδρίνη) φανέρωσε περίτρανα αυτήν την πάγια τακτική, το βάθος της ανασφάλειας και τον φόβο της επόμενης μέρας. Τώρα που οι προηγούμενοι δήμαρχοι δεν πουλάνε, αφού δεν κατάφερε να φανερώσει στον λαό τις «λαμογιές τους», τους ξανάβαλε στο ράφι. Έμειναν μόνον οι βαρετοί επαναλαμβανόμενοι μονόλογοι στην τηλεόραση κενοί περιεχομένου και κυρίως άνευ αποδείξεων. Τώρα που το εφημεριδιακό κατεστημένο «που τα μάσαγε» έχει γίνει ένα χιλιοειπωμένο αστείο. Τώρα οι δημοσιογράφοι, οι κοντοί, οι χωρίς πτυχίο ίσως, οι λιγάκι ευτραφείς κανενός δεν εξάπτουν τη φαντασία. Τώρα που οι «τριγωνικές συναλλαγές» με ζώντες και τεθνεόντες μετατράπηκαν σε «μια πλάκα κάναμε» και με τη βούλα της Εισαγγελίας Βόλου. Τώρα που οι ταρζανιές με την ΕΡΓΗΛ ατόνησαν και το κατακάθι του πικρού καφέ, εκατομμυρίων ευρώ , θα το πιεί μέχρι τελευταίας ρανίδας ο πολίτης του Βόλου. Τώρα που αργούν να έρθουν Χριστούγεννα για να χαθούμε στη νιρβάνα των led, και τους ατμούς του εορταστικού ευδαιμονισμού. Τώρα πρέπει να κατασκευαστεί ένας νέος μύθος, ένας καινούργιος άθλος. Ένας μύθος που να πουλάει μαγκιά και τοπικισμό σε φτηνή τιμή (η Λάρισα και οι Λαρισαίοι είναι πάντα πρόχειροι και χρήσιμοι για μια τέτοια ευκαιρία). Ένας ακόμη εχθρός, ένας ακόμη «υπέρ πάντων αγών», ένας άθλος που θα έρθει να κοσμήσει στο φωτοστέφανο του ήρωα. Κάτι σαν τον Ηρακλή ένα πράμα, τον κλασικό, φουλ τάιμ ήρωα. Κάτι σαν τον Μικρό Ήρωα (σίγουρα τον θυμάστε, με τον φίλο του τον Σπίθα), ο οποίος μόνος εναντίον όλων έσωζε την τιμή των Ελλήνων.
Πίσω από τις τακτικές αυτές καταλαβαίνει κανείς τις προθέσεις, ΝΕΟΝ γράμματα που αναβοσβήνουν σαν ένα ιδιότυπο alert, ένα σήμα κοινωνικού κινδύνου. Η πολιτική απραξία υποκαθίσταται από την τακτική της πολιτικής απαξίας των πάντων. Η δραστική διεκδίκηση χρηματοδοτήσεων και έργων με τα, κάθε τρεις και λίγο, σώου των συγκρούσεων. Η αντιπολίτευση στον Δήμο και σε μεγάλο βαθμό οι φορείς έχουν πέσει στην παγίδα να ασχολούνται κάθε φορά με το προτεταμένο δάκτυλο-εισαγγελέα της δημοτικής αρχής και όχι με την αναπόδραστη υποστροφή της πόλης. Μια αρμαθιά από σώου με δικαστήρια, κουτσομπολιά, διαψεύσεις, λοιδορίες έχει μεταθέσει την προσοχή της πόλης και των πολιτών στα μικρά και επουσιώδη αποδεχόμενη μοιρολατρικά το αναπόφευκτο του ανδρός, ο οποίος έτσι μια χαρά κάνει τη δουλίτσα του!
Η πόλη αργοπεθαίνει, τίποτε μακρόπνοο και μακροπρόθεσμο δεν ετοιμάζεται. Λειτουργεί στο ρελαντί με ό,τι γυαλίζει ή κάνει θόρυβο ενώ παράλληλα, πίσω από τις κουίντες το παιχνίδι στήνεται στο φουλ. Η στόχευση είναι διπλή. Από τη μια οι «άθλοι του Αχιλλέως» να παράξουν φίλους και εν δυνάμει ψηφοφόρους και από την άλλη τόσο οι εντός, όσο και οι εκτός δημοτικού παιχνιδιού να πάρουν το μήνυμα ότι κανένας δεν είναι στο απυρόβλητο: όποιος βγαίνει απέναντι ή «οι εμείς» νομίζουμε ότι βγαίνει απέναντι, τσακίζεται, λοιδορείται .
Κλασικό παράδειγμα των ημερών, το τσίρκο που στήθηκε στην πλάτη του πιο ευαίσθητου ιδρύματος της πόλης, του Ορφανοτροφείου. Μια ντροπή να βλέπεις και να διαβάζεις τον αυτοδιασυρμό σχεδόν όλων των «φιλάνθρωπων» που έσπευσαν προ μηνών να βοηθήσουν τα ορφανά της πόλης και σήμερα τρώγονται σαν τα κακά προγόνια. Πρόθυμοι κολαούζοι στην υπηρεσία της παραγωγής μύθων οι κάθε λογής τηλεοπτικοί Ιόλαοι. Ξέρουν ότι η βαλίτσα μακριά δεν θα πάει, αλλά δεν τους απασχολεί ιδιαίτερα. Με τον ψευτο-καθωπρεπισμό τους και την αργυρώνητη αντικειμενικότητά τους προσφέρουν ανερυθρίαστα στέγη και «κύρος» και στα πιο ακραία και αγοραία υπονοούμενα Το άθλημα βεβαίως το κατέχουν, αφού ήταν πάντα η πέμπτη φάλαγγα όλων μα όλων εκείνων που σήμερα καταγγέλλει ο… τρέχων Ηρακλής!! Θα μου πείτε… άλλοι καιροί , άλλα ήθη; Μπα!! νομίζω ότι είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Ιαβέρης στον ορίζοντα δεν φαίνεται και η ευπρέπεια, ο πολιτισμός, η πολιτική η κοινή λογική και η πόλη σαν άλλοι Γιάννηδες-Αγιάννηδες ρίπτονται στην κρεατομηχανή της εξουσίας του νεόκοπου Ηρακλή, για να θυμηθούμε τους άλλους «Άθλιους» εκείνους του Β. Ουγκώ. Οι αμφιλεγόμενοι «άθλοι του Αχιλλέως» εννοείται ότι δεν είναι ένα τυχαίο, λόγω παρορμητικότητας, προϊόν . Έχουν ένα σημαντικό και ζωτικό, για το «συστηματάκι» του Δημαρχείου, παιδευτικό-εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Θυμηθείτε τι έπαθε μόλις προ ημερών ένας από τους αντιδημάρχους του, τον οποίον έλουζε live στο ΑΣΤΡΑ TV πατόκορφα και αυτός, ευπειθής κότα περιοπής, νόμιζε ότι επρόκειτο για την φθινοπωρινή δροσούλα. Αυτή η τακτική, καινοφανής και ακραία για το δημόσιο ήθος, είναι τελικά η ικανή και αναγκαία συνθήκη που επιτρέπει να πάει μπροστά το σχήμα που διαχειρίζεται σήμερα τις τύχες της πόλης. Είναι το οξυγόνο που τους κρατάει ζωντανούς είναι η κόλλα που τους συγκρατεί ενωμένους… για όσο…