Της
ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΤΣΑΚΟΥΡΙΔΟΥ
Δεν έχεις ανάγκη από στηρίγματα / αθάνατη ψυχή! Έχεις εμένα… / που είσαι εσύ κι εγώ μέσα στο Ένα, / στο «σώμα» το ενεργειακό, / το ακατάλυτο, το συμπαντικό.
Είσαι το φως το ανέσπερο / στου κόσμου τον Ουρανό.
Δεν ζητάς, δεν ποθείς, / τ’ ανθρώπινο χέρι για να σωθείς, / είσαι πλήρης, καθώς προχωρείς…
Αναζήτησε τον προορισμό / το μονοπάτι το πνευματικό.
Ανθρώπινη ψυχή μου εξομοιώσου / με τον Ανώτερο Εαυτό σου / τη μεγαλοπρέπεια, που έχεις εντός σου.
Την άφατη γνώση, στον κόσμο / τον υπαρκτό εμπεδώνεις / αενάως προσφέρεις κι’ αναπτερώνεις / το αόρατο πέπλο σαν ξεδιπλώνεις… / ο καθείς ζει τον δικό του τον μύθο / κι η ζωή κατακτά τον ανώτερο χτύπο.
Δονήσεις ποικίλες κοσμούν τον αιθέρα / μελωδίες της ψυχής που παν παραπέρα.
Αιώνια ύπαρξή μου, / ανέβα πάνω απ’ το τρισδιάστατο σκαλοπάτι / για να βρεις την υπερδιάστατη αγάπη / άνοιξε την «πόρτα» να μπει το φως… / το «σκοτάδι», είναι τυφλός προορισμός / ξύσε του «τοίχου» τα επιχρίσματα / έχεις αλήθεια, πλήθια χαρίσματα.
Δέξου ενέργεια / απ’ την ατέρμονη τροχιά Του / πόθησε το φως / απ’ την ιερή φωτιά Του, / το νοητικό μελόδραμα / να απομακρύνεις, / την προσοχή στην ενότητα / να κατευθύνεις.
Μη σπαταλάς τη ζωή σου… / κοίτα ψηλά και εξαγνίσου / ανάδειξε τις κρύφιες αξίες
είναι οι άφθαρτες περιουσίες… / αμόλευτες σκέψεις, λέξεις και πράξεις / στον εσώτερο πλούτο να εντάξεις.
Αγνόησε την καθημερινότητα / πάψε να παλεύεις με την ποταπότητα / αφήνοντας αμετάβλητη τη συνειδητότητα.
Πάρε τον νου απ’ την επιβίωση… / για το επόμενο γεύμα, τη διαβίωση…
Γεφύρωσε τη θεϊκότητά σου / άνοιξε τα αιθέρια φτερά σου.
Είσαι η δύναμη, μες τον πλανήτη, / είσαι το φως, του αποσπερίτη.
Οι ενεργειακές πύλες είν’ ανοιχτές / συντονίσου και δέξου προτροπές / αφήσου στη γαλήνη της μέρας / η αγάπη, είναι, αμόλυντος αέρας.