Της
Αγγελικής Θάνου,
συνταξιούχου PhD
εκπαιδευτικού
και συγγραφέα
Η Αθανασία (Σούλα) Μπέλλου, του Αντωνίου και της Βασιλικής το γένος Κομάτα, σύζυγος του Lorence (Λαυρέντη) Saipi, γεννήθηκε και κατοικεί στα Κανάλια της Μαγνησίας, όπου μεγαλώνοντας τις δυο κόρες της, εξασκεί και την εικαστική τεχνική της Αγιογραφίας. Στη μικρή ολοπράσινη αυλή της μπερδεύονται γλυκά οι παιδικές φωνές των κοριτσιών της και οι αναπαραστάσεις των Αγίων και των Αρχαγγέλων. Με γνώση και υπομονή απεικονίζει μορφές, δημιουργώντας μια αίσθηση ζωντανής παρουσίας τους. Κι ενώ στέκεσαι στην πόρτα της να καλημερίσεις, σου χαμογελούν όμορφα παιδικά προσωπάκια, ενώ παράλληλα σε σκέπουν στοργικά οι φτερούγες ενός τεράστιου Αρχάγγελου. Και συλλογιέται κανείς πως η Αγιογραφία είναι η ποίηση της ζωγραφικής. Όπως η ποίηση είναι πύκνωση του λόγου, η Αγιογραφία είναι πύκνωση της ζωγραφικής.
Στη χώρα μας λειτουργούν πολλές σχολές αγιογραφίας σε Μητροπόλεις και Δήμους, καθώς και ιδιωτικά εργαστήρια, όπου κάποιος μπορεί να παρακολουθήσει μαθήματα για την εκμάθησή της.
Η Αθανασία Μπέλλου διδάχτηκε την τέχνη αυτή στη Σχολή Αγιογραφίας «Διά χειρός» της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, κοντά στα οκτώ χρόνια, με διδάσκοντα τον διευθυντή της Σχολής, πρωτοπρεσβύτερο Δημήτριο Κατούνη.
Η επιλογή της αυτή στηρίχτηκε στη βασική και απαραίτητη προϋπόθεση που είναι η αγάπη για την τέχνη, η φιλομάθεια και η πίστη. Η ενασχόλησή της με την αγιογραφία τής προσφέρει, όπως η ίδια υποστηρίζει, μια απρόσμενη ηρεμία και είναι ένα ταξίδι σ’ έναν κόσμο σιωπηλό, κατανυκτικό και παλιό, όσο και η πίστη μας. Οι στιγμές της αγιογράφησης είναι στιγμές γαλήνης, περισυλλογής, ενδοσκόπησης και προσευχής. Άλλωστε πρόκειται για μια «τέχνη που μοσχοβολάει Θεό».
Εκτός από φορητές εικόνες, έχει αγιογραφήσει και το παρεκκλήσι του Αγίου Αθανασίου και του Αγίου Εφραίμ που βρίσκεται πλάι στον ναό του Αγίου Χαραλάμπους στα Κανάλια.
Το έτος 2012 πραγματοποίησε μια έκθεση έργων της, κυρίως σχεδίων για παιδικούς χώρους, στο κατάστημα Starbuck, που λειτουργούσε εκείνη την εποχή στον Βόλο στη γωνία των οδών Κουμουνδούρου και Ιάσονος.
Παρακολούθησε με επιτυχία το μονοετές Τμήμα Μαγειρικής Τέχνης στην Ακαδημία Γαστρονομίας και Τουρισμού στα Χανιά που της έδωσε τον βαθμό μαγείρισσας Β’, καθώς και το σεμινάριο σοκολάτας – γλυκιές γεύσεις και χριστουγεννιάτικοι πειρασμοί της Ιταλικής Αναγέννησης.
Έχει παρακολουθήσει τον κύκλο σπουδών της Ακαδημίας των Πολιτών με θέμα «Εισαγωγή στην Ψυχολογία», καθώς την ενδιαφέρει η κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αλλά και η γνωριμία με τον εαυτό της.
Συναντηθήκαμε με την Αθανασία στο μικρό αυλιδάκι της και κάναμε μια κουβέντα φιλική. Αν και τη γνωρίζω από παιδάκι, καθώς ήταν μαθήτριά μου στο Νηπιαγωγείο του χωριού μας, συνάντησα σήμερα ένα ενήλικο άτομο με ανησυχίες και ευαισθησία. Μου εκμυστηρεύτηκε πως η αγαπημένη της εικόνα είναι αυτή του Αρχάγγελου Μιχαήλ στο Μανταμάδο της Λέσβου. Πρόκειται για μια ανάγλυφη εικόνα, η οποία κατασκευάστηκε με χώμα και με αίμα των σφαγιασθέντων από τους πειρατές μοναχών. Βρίσκεται στο αντίστοιχο μοναστηριακό συγκρότημα, στον ναό, σε πολυτελές κουβούκλιο από το 1766. Αν και πέρασαν πολλές εκατοντάδες χρόνια η ανάγλυφη εικόνα του Αρχαγγέλου με το σκούρο αιμάτινο χρώμα, παραμένει αναλλοίωτη, ζωντανή, μακριά από τον νόμο της φθοράς και του χρόνου.
Αισθάνεται ιδιαίτερα ευτυχής που η ζωή τής χάρισε δυο κόρες. Χαίρεται το μεγάλωμά τους, γίνεται και η ίδια παιδί καθώς παίζει μαζί τους, και το χαμόγελό τους είναι η σπουδαιότερη ευτυχία της, η σκέψη και η ψυχή της. Ανησυχεί σοβαρά για το μέλλον τους. Καλούνται να ζήσουν σε ένα φυσικό περιβάλλον με σοβαρή επιβάρυνση και σε μια κοινωνία που βρίσκεται μακριά από τις τέχνες. Ονειρεύεται και το επιθυμεί πολύ να της δοθεί η ευκαιρία κάποια φορά να αγιογραφεί σε έναν μεγάλο ναό κι εκείνες να είναι εκεί μαζί της. Θα ήθελε τα παιδιά της να έχουν καλοσύνη και ευγένεια και να είναι προσεκτικά στις επιλογές τους.
Αναφερόμενη στην πρόσφατη εμπειρία μας από τον Covid-19 ανησυχεί, καθώς είναι φανερό ότι δεν διδαχθήκαμε πολλά πράγματα. Αντί να ταπεινωθούμε, να ζητάμε συγχώρεση κάνοντας τον σταυρό μας που επιβιώσαμε, ξοδευόμαστε πάλι σε κακίες και ζήλιες. Ξεχνούμε το απλό, ότι σήμερα είμαστε εδώ και αύριο μπορεί να έχουμε φύγει. Ευχή της είναι ο Θεός να μας λυτρώσει από όλα αυτά.
Η Αθανασία λατρεύει τα χρώματα, τα πινέλα και τους καμβάδες. Καθώς αποχωρώ από τη μικρή αυλή – εστία αγιογραφίας και χρωμάτων στον νου αναδύονται οι στίχοι του Ούγγρου ποιητή Dezco Kosztolanyi:
… Λογής-λογής μελάνια λαχταρώ,
μελάνια σπάνια·
χάλκινο, πράσινο, ασημί, λιλά,
κεχριμπαρίσιο χρυσαφί·
καθένα και για μια γραμμή, καθένα και για μια γραφή·
χρώματ’ αμέτρητα, πολλά, άλλα θολά, άλλα παρδαλά,
αμαρτωλά ή σιωπηλά, από βοτάνια
φανταστικά και μαγικά, μελάνια σπάνια·
άλλα να δείχνουν τη χαρά κι άλλα τη λύπη ζωηρά·
κι ακόμα κάποιο επιθυμώ, κάπως χλωμό
σαν ίσκιος αυγουστιάτικος ημέρας που ’χει γείρει
σε κάποιο παραθύρι.
Θέλω και κόκκινο αναφτό
από άγριο δειλινό αίμα καυτό
για ν’ αραδιάζω, ν’ αραδιάζω πια με αυτό.
Με ουρανί μελάνι μια γραφή να γράψω σε αδερφή,
στη μάνα μου μια προσευχή με χρυσαφί,
που σα φλόγα θα λάμπει, σαν αυγή…
Η Αθανασία Μπέλλου επικοινώνησε μαζί μας την τέχνη της. Της ευχόμαστε να απολαμβάνει αυτή την τόσο ξεχωριστή διαδρομή ζωής που επέλεξε και να συναντάει σ’ αυτήν το ιερό φως που αναζητά στις μορφές των Αγίων.