Πολιτισμός

Αστέρης Γκέκας, ο καλλιτέχνης που χαράζει μνήμες

Ο Αστέρης Γκέκας, γνωστός και καταξιωμένος καλλιτέχνης, που αποτυπώνει ενεργά στο ξύλο αισθήματα, μνήμες και μηνύματα, δεν σταματά να εκπλήσσει τους ανθρώπους της τέχνης, καθώς παρά την ανενεργή χρονική φάση, λόγω πανδημίας, ο ίδιος προγραμματίζει εκθέσεις και παρουσιάσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό κερνώντας γερές δόσεις αισιοδοξίας που τον χαρακτηρίζει, δυναμισμού που είναι
συνώνυμο του χαρακτήρα του και κυρίως ελπίδας.

Η συμμετοχή του στην ομαδική έκθεση στον Χώρο Τέχνης «δ.» στον Βόλο δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς ο τίτλος της «…Κι όμως ανθίζει…» αποδίδει ακριβώς τη δράση ως στάση ζωής και τη διάθεση του καλλιτέχνη. Με τρία χαρακτηριστικά του έργα δίνει την πρόγευση ή αλλιώς τη μνήμη της γεύσης όσων έχει προσφέρει με άπειρες εκδηλώσεις που αφορούν στις αισθήσεις και τη νόηση. Συνδυαστικά και με κινητήρια δύναμη την ασίγαστη μνήμη του μίλησε για όσα σηματοδότησαν τη
ζωή του, για τον Βόλο που έγινε το εφαλτήριό του, τη σχέση με τις τέχνες και τους υπηρετούντες αυτές, την αγάπη του στην τρέλα της καθημερινότητας, στην ποίηση που τον ακολουθεί, στους δημιουργούς της που τους κουβαλά με σεβασμό και
τιμή. Για όλα αυτά η αρχή γίνεται ταυτόχρονα και τέλος ή μήπως αντίστροφα; Θα φανεί…

Ένας ξεχωριστός υιός (ιός)
Λάτρης της γαλλικής κουλτούρας με αφετηρία την ελληνική μυθολογία και τους θρύλους της παράδοσης ο Αστέρης Γκέκας δεν θα μπορούσε να μην παραλληλίσει την υπάρχουσα κατάσταση της πανδημίας με την αντίστοιχη του Πελοποννησιακού πολέμου ή τη θρυλική πανούκλα του Αλμπέρ Καμύ ως αφορμή για μια νέα εκκίνηση που επιτάσσουν οι έκτακτες περιπτώσεις. Κι είναι και οι μνήμες των πέτρινων χρόνων τότε που ο πατέρας του με τη δική του στάση ζωής, του μεταλαμπάδευσε οράματα που δεν αφορούσαν μόνον λέξεις, αλλά κυρίως πράξεις. Κι έτσι ως καλός υιός του πατρός αντιμετωπίζει τον ιό που έχει ενσκύψει κοιτώντας και πάλι σε όσα οι μεγάλοι αγαπημένοι του ποιητές του έχουν πει: Να μη σταματά να σκέφτεται και να νιώθει, να ζει και να δημιουργεί.
«Από παιδί έμαθα να βλέπω μακριά, να μη σταματάω να προσπαθώ, να
προχωρώ…», αναφέρει και παράλληλα θυμίζει ότι Βολιώτης έγινε από τον πατέρα του που τον έφερνε στην πιο όμορφη πόλη – όπως έλεγε – και του γνώριζε εν πλω τον Παγασητικό… Και ως καλός υιός (και πάλι) όταν του δόθηκε η ευκαιρία ήρθε εδώ και ρίζωσε και τώρα πια λογίζεται ότι είναι Βολιώτης με φίλους και συγγενείς που η αξεπέραστη σύζυγός του, η φιλόλογος και εξαιρετική διευθύντρια του Μουσικού
Σχολείου Βόλου Βάσω Δρεπανιώτη απλόχερα του προσέφερε.
«Δεν το πίστευα όταν ερχόμουν για να μετάσχω στη Βαλκανική Συνάντηση που πραγματοποιούνταν με δήμαρχο τον Μιχ. Κουντούρη, ότι μια μέρα ο Βόλος θα γινόταν ο τόπος μου…» εξομολογείται ο ίδιος.
Αυτό βέβαια δεν έγινε τότε, πέρασαν χρόνια, τον έδεσε η φιλία και εμπιστοσύνη του Κίτσου Μακρή, η υποστηρικτική σχέση με τον Δημήτρη Λέτσιο, οι δεσμοί που η τέχνη δημιουργεί . Και τότε ήρθε και από τότε έμεινε χωρίς ποτέ να ξεμένει από σχέδια και όνειρα…

Ο Βόλος ως βάση και εφαλτήριο
Με την ορμή της επικοινωνιακής του δύναμης και με το χάρισμα της ιδιότυπης τέχνης του ο Αστέρης Γκέκας μετρά άπειρες εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σε χώρους μουσειακούς και ιστορικούς, σε παλιά οινοποιεία, σε τόπους
λατρείας και σε σημεία που ο ουρανός ακουμπά τη θάλασσα έχουν παρουσιαστεί τα έργα του. Κι όλα με τη δύναμη που επιβάλλεται στο ξύλο. «Η χαρακτική μου επιβλήθηκε όπως τη βίωσα δίπλα σε μεγάλους καλλιτέχνες, όπως η Βάσω Κατράκη,
που είχα την τύχη να συναναστραφώ, όπως και με άλλους αξιόλογους ανθρώπους που οι κοινές πολιτικές μας θέσεις, μας έφεραν κοντά…» ανέφερε. Το ξύλο ως φυσική ύλη, αλλά με χρώμα πήρε στα χέρια του άλλη διάσταση. Άλλοτε με λαϊκά μοτίβα κι άλλοτε με ατέλειωτες ιστορίες, ως σελιδοδείκτες ή σε καλαπόδια, λάβαρα και σημαίες με την ίδια ευρηματικότητα θέματος και υλικών τα έργα του Αστέρη Γκέκα κοσμούν δημόσιους χώρους και ιδιωτικούς, έχουν αγοραστεί από συλλέκτες, αλλά και από όσους έλαβαν ένα ξεχωριστό μήνυμα που η τέχνη απευθύνει σε συγκεκριμένους παραλήπτες.
Και να σκεφτεί κανείς ότι σπούδασε Γυμναστική Ακαδημία, όπως λεγόταν τότε, επιλογή που έχει τη δική της ιστορία. «Γεωπόνος ήθελα να γίνω για να δώσω στην απλωσιά του τόπου μου τη δύναμη να παράγει, άλλαξα όμως και έγινα γυμναστής, το διάλεξα γιατί δεν υπήρχε στο χωριό μου στην Πλάκα Λιτοχώρου, αλλά και γιατί ένας
γυμναστής έχει τη δύναμη να εμφυσήσει το «μπορώ», καθώς η άθληση σε βοηθά να ξεπερνάς δυνάμεις…» επισήμανε ο Αστέρης Γκέκας. Κι έτσι ανάμεσα στον νου και το σώμα, στη δύναμη και τη δυνατότητα, προέκυψε κοινός παρονομαστής η έμπνευση που δίνει πνοή και όραμα, που κάνει τη ζωή να έχει νόημα, όπως ο ίδιος υποστηρίζει.

Στο φως της ποίησης και της μουσικής
Οι τέχνες συμπλέουν για τον Αστέρη Γκέκα, είναι η ποίηση, αλλά και η μουσική, είναι οι ήχοι και οι στίχοι τραγουδιών που του δίνουν την ώθηση για μια ακόμη θεματική ενότητα. Κι έτσι προσδιορίζει την επόμενη έκθεσή του στον εξαίσιο χώρο όπου γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις στην Ξάνθη με έργα που εμπνεύστηκε από τραγούδια του… Είναι και η φλόγα της επανάστασης που τον φέρνει στην επίκαιρη θεματική ενότητα, είναι και οι τρεις Λάκωνες ποιητές Ρίτσος, Βρεττάκος,
Παπούλιας, που ζητούν το δικό τους μερίδιο στην έμπνευση και στη διοργάνωση έκθεσης. Στα μελλοντικά του επίσης σχέδια έχει ενταχθεί θεματική προσέγγιση για το θρυλικό πλοίο «Ματαρόα». Κι είναι και το Παρίσι που το προσεγγίζει σε δικό
του χώρο.
«Οι μεγάλοι μου γιοι ζούνε και δημιουργούν στη Γαλλία, ο Χάρης χορευτής και χορογράφος και ο Τάσος συλλέκτης έργων τέχνης, μου προσφέρουν συνεχώς αφορμές για παρουσίαση των έργων μου στο Παρίσι…» εκμυστηρεύεται.
Ας μην ξεχνάμε ότι έργο του Αστέρη Γκέκα ανήκει στο θρυλικό σκαθάρι Πωλ Μακ Κάρντεϊ και βρίσκεται στο σπίτι του στο Λος Άντζελες. Έργα του ανήκουν σε συλλέκτες σε όλον τον κόσμο, ενώ αξίζει να αναφερθεί ότι ο αείμνηστος Γιώργος Κατσίγρας είχε αποκτήσει έργο του και είναι ο μόνος εν ζωή καλλιτέχνης που έργο του συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή του μεγάλου συλλέκτη. Έργα που θυμάται ένα προς ένα πότε και πώς έγιναν, έργα που δεν ξεχνά πού ανήκουν και σε ποιο χώρο
βρίσκονται. Μικρές και μεγάλες ιστορίες που τις μοιράζεται με φίλους του χρόνια τώρα στο εργαστήριό του στον Βόλο το βράδυ της μεγαλύτερης ημέρας του χρόνου, στις 21 Ιουνίου που είναι και η ημέρα μουσικής. «Ο πατέρας μου ήταν μουσικός
και οι νότες και οι ήχοι μας έδωσαν ζωή, μας κράτησαν στη ζωή…» τόνισε.

Στη σκιά θεών, στον ίσκιο ανθρώπων
Ο Όλυμπος τον ορίζει με την εμβληματική θωριά του και τον προσδιορίζει με εκθέσεις που διοργανώνει στο Δίον, ενώ με θέρμη αναφέρεται στις εκθέσεις στη Βεργίνα, αλλά και στο «Αθανασάκειο» Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου. Διαλέγει τον χώρο και επηρεάζεται από την ιερότητά του. Εξάλλου, όπως ο ίδιος ανέφερε, στον Όλυμπο αισθάνεται τη σκιά των θεών που δημιουργεί ίσκιους για τους θνητούς, τους ανθρώπους. Είναι ο τόπος του, εκεί που γεννήθηκε, ενώ εδώ που ήρθε από επιλογή, το Πήλιο, ήταν η θερινή κατοικία των θεών. Μικροί παραλληλισμοί κι αναλογίες για έναν καλλιτέχνη που η ποίηση είναι ενεργή με συνεχή ροή και επιρροή στη δημιουργική του πορεία.
Για τον Αστέρη Γκέκα οι δημιουργίες του είναι οι προπομποί της ψυχής του, το αποτύπωμα της σκέψης σε έναν συνεχή διάλογο που πηγάζει από την ιστορία που δεν σταματά να γράφεται με τους δικούς του εμπνευσμένους όρους.
Έργα του Αστέρη Γκέκα παρουσιάζονται στον Βόλο, στον Χώρο Τέχνης «δ.» (Χατζηαργύρη 4 με Ιάσονος) στο πλαίσιο ομαδικής έκθεσης με τίτλο «…Κι όμως ανθίζει…».

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το