Στα 92 του χρόνια ο Δημήτρης Τσιλιβίδης, δρ. θεολογίας, ερευνητής-συγγραφέας, «κατέθεσε» χθες στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα της Λαϊκής Βιβλιοθήκης τα ιστορικά ντοκουμέντα που συγκέντρωσε με επίκεντρο τις «Γυναίκες του Βόλου στον Πόλεμο και την Κατοχή, αλλά και την πνευματική ζωή και ψυχαγωγία στην πόλη». Καθηλωτικό το φωτογραφικό υλικό, καθηλωτικές και οι περιγραφές.
Ο Δημήτρης Τσιλιβίδης προσέγγισε την πολύπλευρη παρουσία και δράση των γυναικών στον Πόλεμο και την Κατοχή. Προσέγγισε τις όψεις της καθημερινής ζωής των γυναικών μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας, της συντροφικότητας, της αντιστασιακής δράσης, στην πόλη και το βουνό, ή σε αθέατες δράσεις που επέφεραν πλήγματα στις δυνάμεις Κατοχής. Οι γυναίκες συμμετείχαν στην αντίσταση ως αγωνίστριες, ως σαμποτέρ, ως μανάδες, ως αγαπημένες, ως φίλες, ως σύντροφοι, ως χήρες, ορφανεμένες από παιδιά, άντρες, γονείς. Έδωσε κι άλλες οπτικές του ρόλου της ως ενεργού πολίτη μέσα από τη δραστηριοποίησή της στην αντιστασιακή δράση, τον πολιτισμό, την καθημερινότητα, καθώς και τις προοπτικές που δημιουργούσε για το μέλλον.
Συνδιοργανωτές της εκδήλωσης ήταν το τοπικό τμήμα του Ερυθρού Σταυρού, η Λαϊκή Βιβλιοθήκη Δαμιανού Κυριαζή, το Λύκειο Ελληνίδων και το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού Βόλου.
O Tσιλιβίδης ως φορέας μνήμης θέλησε να γεφυρώσει τις γενιές. Αποτύπωσε τις μνήμες των κατοίκων στον χώρο, την εποχή αυτή. Η ομιλία του επικεντρώθηκε στα εξής σημεία: Προσωπικά του βιώματα και άγνωστες μέχρι σήμερα τραγικές πτυχές της περιόδου εκείνης, πληροφορίες βασισμένες σε τεκμηριωμένες αρχειακές πηγές, προσέφεραν πολύτιμα στοιχεία στην ιστορία του τόπου. Η πόλη του Βόλου έζησε κάτω από απερίγραπτες σε πόνο και θάνατο καταστάσεις στην περίοδο αυτή. Όσο ο Πόλεμος μαινόταν και αργότερα στις μαύρες μέρες της Κατοχής, πολλές Βολιώτισσες επώνυμες και ανώνυμες «βρήκαν τη δύναμη να ξεπεράσουν τις ατομικές, οικογενειακές και συγκυριακές αδυναμίες και να καταθέσουν τη μαρτυρία τους στον αγώνα των μετόπισθεν». Μελέτησε παραδείγματα αυτών των γυναικών και τα παρουσίασε. Και είναι ολόκληρη στρατιά τέτοιων γυναικών, που πρόσφερε τις σωματικές, υλικές, πνευματικές, ηθικές δυνάμεις της, με όποιο τρόπο μπορούσε. Ήταν ένας αγώνας που βοηθούσε ουσιαστικά τον πρώτο, αλλά για τους πολλούς έχει αξιολογηθεί ως αγώνας δεύτερος. Αυτόν τον αγώνα ζωντάνεψε με την ομιλία του ο Τσιλιβίδης αναφερόμενος σε γυναίκες του Βόλου, νεαρά τότε κορίτσια και μεγαλύτερες στην ηλικία γυναίκες, που είτε ανήκαν σε κοινωνικές συσσωματώσεις είτε όχι, αψήφησαν τα πάντα και στρατεύτηκαν στον υπέρ των απάντων αγώνα.