Νίκησε τον καρκίνο και σήμερα «συμβιώνει» με την σκλήρυνση κατά πλάκας. Στα 30 της χρόνια η ζωή της μοιάζει με ταινία. Μια ταινία από εκείνες που ο θεατής πρέπει να «σκάψει» ο ίδιος βαθιά μέσα του για να μπορέσει να αντέξει τον φόβο ενός παιδιού, που αντιμετώπισε τον θάνατο, την κοινωνική απόρριψη και που εξελίχθηκε σε μια σπουδαία γυναίκα.
Η Άρτεμις Ζαβαλίγκου παίρνει τον Απρίλιο πτυχίο ψυχολογίας και ονειρεύεται ταξίδια, οικογένεια και ένα ιατρείο. Προχθές βραβεύτηκε από την οργάνωση Πενθεσίλεια καθηλώνοντας το κοινό.
Είναι «τυχερή» γιατί μέχρι σήμερα δεν αντιμετώπισε εξάρσεις της νόσου της, ώστε να καθηλωθεί όπως της συνέβη ως παιδί σε αναπηρικό αμαξίδιο.
«Εάν μου συμβεί θα το αντιμετωπίσω όπως αντιμετωπίζω τα πάντα μέχρι σήμερα. Με χαμόγελο. Δεν σταμάτησα ποτέ να χαμογελώ και αυτή ήταν η κινητήριος δύναμη της ζωής μου. Το χαμόγελο, οι γονείς τα αδέρφια μου», μας λέει, ενώ ετοιμάζεται να πάει να παίξει πινγκ-πονγκ.
Γυναίκα ανεξάρτητη δυναμική και ομιλητική, μας περιγράφει μια δύσκολη ζωή, σαν μια βόλτα σε ένα αχαρτογράφητο πεδίο όπου η ίδια νικάει κάθε εμπόδιο.
«Αντιμετώπισα προβλήματα υγείας από 11 ετών όταν παρουσίασα καρκίνο. Νόσησα από νευροβλάστωμα και βοηθήθηκα πολύ από την «Ελπίδα» και την κ. Μαριάννα Βαρδινογιάννη. Με τους γονείς μου φύγαμε για τη Γερμανία ώστε να κάνω τις ακτινοθεραπείες και τα τρία αδέρφια μου μεγάλωναν μόνα τους πίσω. Στη Γερμανία, μας είπανε πως δεν θα ξαναπερπατήσω μιας και ο καρκίνος είχε «χτυπήσει» τον αυχένα, αλλά εγώ περπάτησα και μάλιστα σε εκείνο το νοσοκομείο. Πέντε βήματα έκανα και έπεσα, αλλά περπάτησα για να αποδείξω πως όταν θέλω να πιω νερό δεν θα περιμένω κανέναν να μου το δώσει. Πάλεψα, περπάτησα, σηκώθηκα από το αμαξίδιο και έχοντας μια γενική αστάθεια στο βάδισμα συνέχισα τη ζωή μου». Η μάχη με τον καρκίνο δεν σταμάτησε, αλλά έπρεπε να δώσει μεγαλύτερες μάχες. Αυτές των κοινωνικών προκαταλήψεων.
«Ένα παιδί χωρίς μαλλιά από τις ακτίνες, δεν θα ήταν θέαμα σε κανένα άλλο μέρος του δυτικού κόσμου. Στον Βόλο έτυχε να περπατάμε με τη μαμά μου στο δρόμο και μια άλλη μητέρα ζητούσε από το συνομήλικο παιδάκι της να μην με πλησιάζει. Ζητούσα από τον αδελφό μου να μην με υπερασπίζεται απέναντι σε άλλα παιδιά που κορόιδευαν. Η αλήθεια είναι πως πίστευα ότι 18 χρόνια μετά την πρώτη περιπέτεια υγείας μου τα πράγματα στην Ελλάδα θα είχαν αλλάξει και πως η κοινωνία θα άνοιγε αυτιά και μάτια. Δυστυχώς δεν έχει συμβεί αυτό, αλλά όλοι πρέπει να προχωράμε τη ζωή μας και να αφήνουμε πίσω εκείνους που δεν θέλουν και δεν ενδιαφέρονται να ανοίξουν το μυαλό τους».
Το 2012 η Άρτεμις υποβάλλεται σε ένα σοβαρό χειρουργείο μυελοπάθειας. Τίποτα δεν είχε τελειώσει από την περιπέτειά της. Το 2013 διαγνώστηκε με πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας.
«Η διάγνωση με την σκλήρυνση είναι ανεξάρτητη από τον καρκίνο. Από τα 23 αντιμετωπίζω και την σκλήρυνση, αλλά είναι πια «φίλη μου». Έμαθα να αγαπώ την αρρώστια μου για να μπορώ να την αντιμετωπίζω, να την καταλαβαίνω. Με στηρίζει και η γιατρός μου, η κ. Γεωργία Ανδριοπούλου. Είναι ο άνθρωπος που μπήκε στη ζωή μου την κατάλληλη στιγμή και μαζί με τους γονείς και τα αδέρφια μου με στηρίζουν. Έχω πέσει πολλές φορές στη ζωή μου και έχω άλλες τόσες σηκωθεί. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου διαφορετικό από τους άλλους. Αντίθετα, πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι με σοβαρότερα προβλήματα από εμένα, χωρίς μάλιστα να έχουν υποστήριξη». Η Άρτεμις μπορεί να παρουσιάζει μόνιμη αστάθεια στο βάδισμα αλλά οι στόχοι της είναι σταθεροί σαν «μπετό».
Παίρνει πτυχίο τον Απρίλιο και ξεκινά το μεταπτυχιακό της στην ψυχολογία.
«Και οικογένεια σκέφτομαι να κάνω, αλλά προέχει το πτυχίο. Θέλω να προσφέρω στο λειτούργημα που επέλεξα. Θα συνεχίσω να χαμογελώ και όπως πάντα θα αφήνω πίσω όσους επέλεξαν να ζουν στην άγνοιά τους».