Αργύρης Ζαφειρίδης, ένας κυνηγός των στιγμών- «Βλέπει» πράγματα που οι άλλοι δεν βλέπουν…

Είναι ένας πολύ γνωστός δάσκαλος, με την ουσιαστική έννοια του όρου. Τελείωσε το Penn High School στη Mishawaka, Indiana το ’69 με υποτροφία και μεταπτυχιακές σπουδές στο I.U. υπότροφος ξανά του ιδρύματος Fulbright. Από το 1979 είναι συνεταίρος του Κέντρου Ξένων Γλωσσών «Β. Γρηγοριάδης – Α. Ζαφειρίδης – Α. Ζούγλος Ο.Ε.» στον Βόλο.
Ασχολείται με τη φωτογραφία από τη δεκαετία του ’70 και τα τελευταία χρόνια οργανώνει σεμινάρια ηλεκτρονικής επεξεργασίας φωτογραφίας υπό την αιγίδα των «Πολιτών εν Γνώσει», στην οποία είναι μέλος του Δ.Σ. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και εντυπωσιάζει με τα τοπία και τα πορτρέτα του.
Μας «φυλακίζει» με τις εικόνες του, ένα ταλέντο που το πρωί δουλεύει και μόλις τα φώτα του γραφείου σβήσουν «αλωνίζει» με τον φακό του. Τριγυρνά στην πόλη, αιχμαλωτίζει και καταγράφει όσα εμείς οι υπόλοιποι επιμελώς ή όχι ξεχνάμε να παρατηρούμε…
Η νέα του έκθεση διοργανώνεται σε συνεργασία με τη Μητρόπολη Δημητριάδος στο κτίριο Τσικρίκη και θα διαρκέσει έως τις 8 Δεκεμβρίου.
Τα έσοδα που θα προκύψουν από την πώληση των εκθεμάτων θα διατεθούν για την ενίσχυση του κέντρου σίτισης του Μητροπολιτικού Ναού «Δος Ημίν Σήμερον».
Ο ίδιος τονίζει πως δεν συμπαθεί και διαφωνεί με την ετυμολογία του όρου φιλανθρωπία.
«Φίλοι των ανθρώπων που υποφέρουν δεν υπάρχουν και δεν πρέπει να υπάρχουν. Μου θυμίζει ο όρος άλλες εποχές… Κανείς μας δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα των συνανθρώπων μας που έχουν ανάγκη. Μια συμβολή, μια βοήθεια σημαίνει μόνο αλληλεγγύη. Δεν πιστεύω στη φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη. Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη, άρα είναι ντροπιαστική. Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. Σέβεται τον άλλο και μαθαίνεις από αυτόν. Έχω πολλά να μάθω από άλλους ανθρώπους, είχε πει ο λογοτέχνης Εδουάρδο Γκαλεάνο και στη ζωή μου βαδίζω με αυτό το μότο».
Η ενασχόλησή του με τη φωτογραφία άρχισε όταν αποφάσισε να κοιτάξει με σοβαρότητα μέσα από τον φωτογραφικό φακό και συνειδητοποίησε ότι «βλέπει» πράγματα που οι άλλοι δεν βλέπουν. Κάπως έτσι άρχισε.
Σύμφωνα με τον ίδιο, ο λόγος, που θεωρεί ότι μπόρεσε σχετικά γρήγορα να διαμορφώσει ένα προσωπικό φωτογραφικό στιλ, είναι το ότι από την αρχή είχε ένα συγκεκριμένο μοτίβο στο μυαλό του.
Τον ενδιαφέρει η φωτογραφία του «δρόμου», τα πρόσωπα, οι καταστάσεις.
Η φωτογραφία είναι για τον ίδιο μια αυθόρμητη τέχνη, μη σκηνοθετημένη, Αφορά καθημερινές, πολλές φορές εντελώς συνηθισμένες στιγμές, φωτογραφημένες με τρόπο τέτοιο ώστε να αφηγούνται μια συγκεκριμένη ή ίσως και αφηρημένη ιστορία. Η διαδικασία περιλαμβάνει διαρκή περιπλάνηση.
«Είναι κάτι που πάντα το έκανα και με γέμιζε. Έχει τη δράση και την αδρεναλίνη που προσφέρει το κυνήγι», σημειώνει.