Την είπανε αρχόντισσα, αλλά και αλήτισσα, κυρά, αλλά και ζητιάνα. Στην Κωνσταντινούπολη ήταν αρχόντισσα και κυρά. Από κει οι Έλληνες την φέρνουν στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του εικοστού αιώνα. Εδώ όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Έτσι αυτή αναγκαστικά βγαίνει στο δρόμο, στη «ζητιανιά». Είναι μια γλυκιά, μια τρυφερή, μια γλυκόλαλη ζητιάνα.
Κάθε πράγμα έχει πάντα αρχή και τέλος… Διάφοροι παράγοντες βοήθησαν σ’ αυτό: Η εξάπλωση του φωνογράφου, του ραδιοφώνου, του τζουκ-μποξ, την παραγκωνίζουν σαν μέσο διασκέδασης του κοινού.
Και ενώ οι τεχνίτες φεύγουν με την πίκρα ότι η τέχνη τους θα χαθεί μαζί τους, ο Θεός της λατέρνας βάζει πάλι το χέρι του, και άνθρωποι που αγαπούν το όργανο αυτό με την ήρεμη και γλυκιά έκφραση στο πρόσωπο χαρίζουν στους νεότερους τους γλυκούς ήχους της, και μας μεταφέρουν με τα πιο ωραία ακούσματα σε μια άλλη εποχή!!!
Σήμερα αυτά τα φολκλορικά στοιχεία συναντώνται στα τουριστικά σημεία των πόλεων και με τη δική τους ξεχωριστή δύναμη καταφέρνουν να
αναγνωρίσουμε και να παραδεχτούμε το μεγαλείο και το πάθος των παλιών τεχνιτών που θριάμβευσαν και έφθασαν στην τελειότητα μέσα σε ένα εργασιακό περιβάλλον με μηδέν πληροφόρηση και εργαλεία και με μόνο όπλο την τρέλα τους και τη σκληρή δουλειά.
Κείμενο/φωτογραφία: Μαρία Νάνου