Άραγε ο Όλυμπος χρειαζόταν μια «αναβάθμιση»;

Της
Φαίης Τζανετουλάκου,
περιβαλλοντικής ακτιβίστριας,
μέλους της Κεντρικής Εκλογικής
Επιτροπής του ΜεΡΑ 25

Λατρεύω τις λέξεις, εμβυθίζομαι στην εκφραστικότητα της γλώσσας.
Όμως έρχονται εκείνες οι στιγμές που θέλω να τις κόψω με ψαλίδι, να τις λέω διαρκώς ώσπου να χάσουν το νόημα τους, όπως κάναμε όταν είμασταν παιδιά.
Άραγε ο Όλυμπος χρειαζόταν μια «αναβάθμιση»;
Τι σημαίνει αλήθεια η αναβάθμιση; Τι βαθμό είχε πριν; Το ψηλότερο βουνό, ο ορισμός του Υψηλού, ήταν άραγε χαμηλά σε κάποιες βαθμίδες που εκφράζουν τι; Την ανθρώπινη απληστία, τη λαγνεία της εκμετάλλευσης, τη δίψα για δεκάρες;
Εκεί λοιπόν σκόραρε χαμηλή βαθμολογία το βουνό.
Στην εργαλειοποίηση του Μύθου, καθώς οι σύγχρονοι μύθοι πλάθονται πλέον μόνο σε resort και glamping…
Κάποτε γνώρισα τον απόγονο του Ντάνιελ Μπω Μποβί που το 1913 & 1919 μαζί με τον φωτογράφο Φρεντερίκ Μπουασσοννά ανέβηκαν πρώτοι στον Μύτικα και τράβηξαν ΕΚΕΙΝΕΣ τις φωτογραφίες που βρίσκονται τώρα στο αρχείο Γουλανδρή.
Και όταν τον ρώτησα για την αποστολή στον Όλυμπο έλαμψαν τα μάτια του παππού του μέσα από τα γέρικα δικά του. Και γέμισαν και τα δικά μου, δυσθεώρητα δέντρα, μυρωδιά τύρφης και διαθλαστική ομίχλη, φόβο, δέος και υπέρτατο σεβασμό. Για τη Συντάραξη που μας προφέρει ο πλανήτης Γη.
Και τότε, σαν να περιδιάβαινε κι ίδιος τα μονοπάτια των Θεών, μου είπε τη μαγική λέξη magnificent.
Να πώς πρέπει να χρησιμοποιούνται οι λέξεις.
Να βγαίνουν από μια γλώσσα που βουτά στις πλούσιες βιριδιανές πτυχές του μυαλού, και όχι στα άνυδρα, μικρόνοα, επιφανειακά αυλάκια του συμφέροντος και της κουτοπονηριάς.
Φίλοι μου ζούμε σε μια πρόστυχη εποχή.
Που ψάχνει την τύχη της έρποντας στα τυφλά, εκεί που οσμίζεται το κρέας, χωρίς κανέναν ηθικό ή αισθητικό μέλημα.
Στάχτη και μπούρμπερη όλα.
Πόσο ανήθικη και ξεδιάντροπη ακούγεται η λέξη «αναβάθμιση» όταν τολμούμε να σηκώσουμε τα μάτια από το χώμα, για να ατενίσουμε το αρχέγονο βουνό, όταν αδράχνουμε με τα φτωχά μας μάτια, το Θείο.