Τοπικά

Απόρριψη της άδειας στον Δ.Κουφοντίνα με βάση απόφαση για τρομοκράτη της ΕΤΑ

Απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με την οποία κρίθηκε ότι δεν υπήρξε παραβίαση του Άρθρου 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εις βάρος Γαλλίδας κρατούμενης που απορρίφθηκε το αίτημά της για την παροχή άδειας εκτίοντας πολύχρονες ποινές ως μέλος της Βασκικής ΕΤΑ, επικαλείται μεταξύ άλλων το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Βόλου για τη μη παροχή άδειας στον Δημήτρη Κουφοντίνα, παρά την αντίθετη εισαγγελική πρόταση.
Στο βούλευμα 10/2020 του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Βόλου μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι η απόφαση για την απόρριψη του αιτήματος της άδειας του Δημήτρη Κουφοντίνα, που υποβλήθηκε στις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου και απορρίφθηκε κατά πλειοψηφία από το Πειθαρχικό Συμβούλιο της Κασσαβέτειας στις 10 Δεκεμβρίου.
Έτσι ο κρατούμενος προσέφυγε στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Βόλου ζητώντας να μην ισχύσει η απόφαση του πειθαρχικού και να λάβει τελικά εννεαήμερη τακτική άδεια, με την πρόταση του εισαγγελέα που υποβλήθηκε προς τους τρεις δικαστές να είναι θετική, θεωρώντας πως πληρούνται τόσο οι τυπικές, όσο και οι ουσιαστικές προϋποθέσεις για την παροχή άδειας.

Το συμβούλιο αναφέρει πως υπάρχει ο κίνδυνος ο Δημήτρης Κουφοντίνας σε περίπτωση που λάβει άδεια να προβεί σε νέες αξιόποινες πράξεις, κάνοντας κακή χρήση του ευεργετήματός του, ενώ υπάρχει ο κίνδυνος να διαπράξει νέα αδικήματα.
Επίσης πρόσφατα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ), στην υπόθεση Laurence Guimon εναντίον Γαλλίας, έκρινε από το γεγονός ότι οι αρμόδιες δικαστικές αρχές απέρριψαν αίτημα της ως άνω κρατούμενης – καταδικασμένης σε τρεις περιπτώσεις και δη, στις 26 Απριλίου 2006 από το Ποινικό Δικαστήριο του Παρισιού σε οκταετή φυλάκιση, στις 29 Νοεμβρίου 2006 από το Ειδικό Ποινικό Δικαστήριο του Παρισιού, σε δεκαεπτά χρόνια φυλάκισης και στις 17 Δεκεμβρίου 2008 από το ίδιο Δικαστήριο, σε δεκαεπτά χρόνια φυλάκισης, κυρίως για συμμετοχή σε επιχείρηση που σχεδίαζε τρομοκρατική ενέργεια, για διαχείριση περιουσιακών στοιχείων που αποκτήθηκαν μέσω εκβιασμών και για παράνομη κατοχή και μεταφορά όπλων και εκρηκτικών υλών που συνδέονταν με την τρομοκρατία-, να της χορηγηθεί άδεια, με τη παρουσία αστυνομικής συνοδείας, ώστε να παραστεί στη κηδεία του πατέρα της.

Αφού έλαβαν υπ’ όψη τους αφ’ ενός τις πολλαπλές καταδίκες της προσφεύγουσας, ενεργού μέλους της ΕΤΑ μέχρι τη σύλληψή της το έτος 2003, οι οποίες (καταδίκες) ανεδείκνυαν μια καθαρή και επίμονη σύνδεσή της με το βασκικό κίνημα και τις τρομοκρατικές ενέργειες, αφ’ ετέρου τον κίνδυνο διατάραξης της δημόσιας τάξης που προκύπτει από την επιστροφή, έστω και για λίγες ώρες, μιας καταδικασμένης βασκικής ακτιβίστριας στη χώρα των Βάσκων, όπου επωφελήθηκε από πολλές υποστηρίξεις. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ), θεώρησε ότι οι γαλλικές δικαστικές αρχές προχώρησαν εξισορροπώντας τα διακυβευόμενα συμφέροντα και, συγκεκριμένα, αφ’ ενός το δικαίωμα της προσφεύγουσας για τον σεβασμό της οικογενειακής της ζωής και, αφ’ ετέρου, το συμφέρον για τη δημόσια ασφάλεια, την υπεράσπιση της τάξης και την πρόληψη των ποινικών αδικημάτων.

Όπως αναφέρεται στην απόφαση «δεν συντρέχουν οι ουσιαστικές προϋποθέσεις του άρθρου 55 §1 αρ. 3 και 4 του Ν.2776/1999 «Σωφρονιστικού Κώδικα» για τη χορήγηση τακτικής άδειας, καθόσον βασίμως εκτιμάται ότι υπάρχει: α) Σοβαρός κίνδυνος, κατά τη διάρκεια της άδειάς του, ο κρατούμενος να τελέσει και νέες αξιόποινες πράξεις και να σχεδιάσει και να καθοδηγήσει τις ως άνω αναφερόμενες οργανώσεις, ομάδες και συλλογικότητες του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου, με τις οποίες ο ίδιος δηλώνει «αλληλέγγυος» και εξακολουθεί ακόμη και μέσα από τη φυλακή να διατηρεί ισχυρούς δεσμούς, στην τέλεση και νέων αξιόποινων πράξεων βίας σε βάρος προσώπων και πραγμάτων, λαμβάνοντας υπόψη ότι όντας ήδη κρατούμενος δεν διστάζει επανειλημμένως να διεγείρει τους «αλληλέγγυους συντρόφους» του, όπως ο ίδιος τους αποκαλεί, στην τέλεση (τουλάχιστον) πλημμελημάτων που ενέχουν πράξεις βίας (ή και απειλής βίας) κατά προσώπων και πραγμάτων, εκθέτοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό του, και δη τη χορήγηση άδειας από το κατάστημα κράτησης όπου κρατείται, και β) βάσιμη προσδοκία ότι τοιουτοτρόπως ο εν λόγω κρατούμενος θα κάνει κακή χρήση της άδειάς του, ενώ γ) η λήψη μέτρων για τη σταδιακή επάνοδό του σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας, με την παροχή αδειών, ουδεμία ωφέλεια μπορεί να έχει για την προσωπικότητά του».

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το