Η «αρχηγάρα» ως γνωστόν
ποτέ δεν ησυχάζει,
βλέπει τριγύρω του εχθρούς
κι ο ίσκιος …τον τρομάζει.
Ν’ αποφασίζει μόνος του
κύριο γνώρισμά του
και σούζα οι υποτακτικοί
να κάθονται μπροστά του.
Πάντοτε είναι απόλυτος
και ομιλεί με πάθος,
νόμος να είναι ό,τι πει,
θέλει, κι ας κάνει λάθος!
Αισθάνεται ανασφαλής
και βλέπουμε κυρίως,
να θέλει επιβεβαίωση
πάντα εναγωνίως.
Όσοι κοντά του βρίσκονται
τον τρέμουν, τον φοβούνται,
πολλοί όμως να συναντηθούν
μαζί του το αρνούνται.
Είναι ευτυχής αν καλεστεί
σε δείπνο ή σε γλέντι
και συναντήσει αρχηγό,
έστω και τον Λεβέντη.
Ή τον Ψινάκη άμα βρει
κι αρχίσουν τις αρλούμπες,
ενώ αν δει την Κουντουρά
κάνει μέχρι και τούμπες.
Οι αυλικοί κι οι κόλακες
όταν τον λιβανίζουν,
πως θα ναι ευνοούμενοι
για πάντοτε νομίζουν.
Αυτή η συμπεριφορά
συμβαίνει από χρόνια,
κι αυτός χωρίς εξήγηση
τους κάνει και καψόνια.
Ως και το Καντολέικο
στιγμή δεν θα διστάσει
να το πικράνει ξαφνικά,
χοντρά να τους την σπάσει.
Τους δίνει τις Ενότητες
κι έτσι άνευ αιτίας,
είπε, Βιολέτα πάρε τις
μα εκτός της Αισωνίας.
Τα βρόντηξε η θυγατήρ
μ’ αυτό που της συμβαίνει
και τέτοιες συμπεριφορές
πρέπει να περιμένει.
Και να γνωρίζει θα ’πρεπε
αυτή μία «Καντόλα»
εξ ορισμού ο …κύριος
πως θέλει, Ναι σε όλα!!!