Ο Αμάρ είναι μόλις 17 ετών και από τα 13 του περιπλανιέται στους προσφυγικούς δρόμους, από τη Νιγκαχάρ του Αφγανιστάν μέχρι την Τουρκία, για να καταλήξει στον Έβρο, να περάσει από τα Διαβατά, για να βρει ένα τελικό καταφύγιο στον ξενώνα της Άρσις, στη Μακρινίτσα.
Γεννήθηκε σε ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα Καμπούλ. Σήμερα, ένα παιδί που είδε τον πατέρα του νεκρό από τις επιδρομές των Ταλιμπάν, ένα παιδί που γνωρίζει τι σημαίνει δουλεμπόριο, τι σημαίνει να δουλεύεις 12 ώρες την ημέρα με αντίτιμο ένα πιάτο φαγητό, έχει όνειρο να γίνει μάγειρας και να μείνει στην Ελλάδα. Πηγαίνει σχολείο, έχει φίλους, μιλάει ελληνικά και προσπαθεί να ζήσει τη ζωή, που δεν έζησε ποτέ. Σε λίγο καιρό θα αποκτήσει διαβατήριο και θα είναι ελεύθερος να φύγει από τη χώρα, αλλά δεν θέλει. Περπάτησε πολλά μερόνυχτα ο Αμάρ, για να φύγει από το Αφγανιστάν, μετά τον θάνατο του πατέρα του. Ένα παιδί, αυτό ήταν κάτι που μπορούσε να κάνει. Θυμάται, όμως, άτομα που τα πόδια τους είχαν καταστραφεί. Κατάφερε να μπει στην Τουρκία, όπου έμεινε σχεδόν δύο χρόνια, στην Κωνσταντινούπολη, σε ένα άθλιο κέντρο προσφύγων, δουλεύοντας 12ωρο σε ένα εργοστάσιο, που κατασκεύαζε ρούχα, θύμα εργασιακής εκμετάλλευσης. Όταν αποφάσισε να φύγει, μαζί με άλλους, έδωσε 1.700 ευρώ στον δουλέμπορο, για να οδηγηθεί στον Έβρο.
Χρήματα που του είχε δώσει η μητέρα του, όταν έφυγε από το χωριό. Περπάτημα 48 ωρών. «Μας πιάσανε στον Έβρο. Μας πήγανε Θεσσαλονίκη και μετά στα Διαβατά, στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων. Δεν θέλησα να φύγω, δεν είχα που να πάω», λέει ο Αμάρ για τον άτυπο καταυλισμό. Δύσκολη ζωή για ένα παιδί, χωρίς οικογένεια, χωρίς κανένα να το προστατεύει. Με δυσκολία μιλάει για τη ζωή στον άτυπο καταυλισμό, σαν να θέλει να σβήσει τα πάντα από τη μνήμη.
Έπρεπε όμως να βρει λύση, για να μην μείνει στο δρόμο. Δεν ήξερε τη γλώσσα, δεν μπορούσε να μιλήσει με κανέναν, ήταν σαν να μην έχει μάτια. Περίμενε στωικά την απόφαση για τη μεταφορά του σε κάποια δομή. Θέλει να μάθει άριστα την ελληνική γλώσσα, την κουλτούρα και την κοινωνία. Να βρει πρόσβαση σε όλα, όσα χρειάζονται, για να φτιάξει τη ζωή του.
Στον ξενώνα της Άρσις ηρέμησε και προσπάθησε να βάλει στόχους.
Από το Αφγανιστάν του λείπει η μητέρα και τα αδέλφια του. Ο μόνος λόγος που θα επέστρεφε, θα ήταν για να τους δει. Η πατρίδα αυτή είναι χαμένη για εκείνον και η δολοφονία του πατέρα του τον στοιχειώνει. Η μητέρα του, μια δυνατή, όπως την περιγράφει, γυναίκα, τον προέτρεψε να φύγει, για να σωθεί. Για τον Αμάρ η ζωή στην Ελλάδα μοιάζει με όνειρο, μόνο και μόνο γιατί ζει σε μια χώρα με ειρήνη. Έχει φίλους και μια ελεύθερη ζωή. Ο ίδιος όμως ποτέ δεν θα πάψει να είναι θύμα ενός πολέμου.
Φιλίες χωρίς σύνορα
«Περπατώντας Μαζί…», χωρίς σύνορα, όρια, διαχωρισμούς, διακρίσεις. Χθες, στο αμφιθέατρο «Κορδάτος» του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα του διαπολιτισμικού προγράμματος επικοινωνίας και ενσυναίσθησης μέσα από δραστηριότητες μη τυπικής και άτυπης εκπαίδευσης. Το πρόγραμμα, που εντάχθηκε στις δράσεις του ευρωπαϊκού δικτύου Seeds for Intergration, συνδιοργανώθηκε από το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Βόλου, το Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και την Κοινωνική Οργάνωση «Άρσις», ενώ συμμετείχαν εκπαιδευόμενοι και από τους τρεις παραπάνω φορείς.
Το πρόγραμμα σχεδιάστηκε και πραγματοποιήθηκε με άξονα την από κοινού συμμετοχή των εκπαιδευομένων σε επτά διαδρομές στην πόλη του Βόλου και στην ευρύτερη περιοχή. Κάθε διαδρομή ήταν αφιερωμένη σε ένα επιμέρους θέμα (καθημερινή ζωή, προσφυγική εμπειρία, λογοτεχνία, ιστορία κ.ά.), που αποτελούσε την αφορμή για την ανάπτυξη διαπολιτισμικής επικοινωνίας και ανταλλαγής μεταξύ των συμμετεχόντων, αξιοποιώντας το πλαίσιο της κριτικής διαπολιτισμικής εκπαίδευσης και της βιωματικής μάθησης.
Ο κ. Λίνος Βίγκλας, διευθυντής του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Βόλου, τόνισε πως οι πρόσφυγες αιτούντες άσυλο, που φιλοξενούνται στην Άρση, στη Μακρινίτσα, συμμετείχαν στο πρόγραμμα, που βασικός σκοπός του ήταν η ανάπτυξη της διαπολιστικής επικοινωνίας μέσω δραστηριοτήτων. Τα παιδιά είχαν στο σύνολό τους την ευκαιρία να αλληλοεπιδράσουν, να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να ανταλλάξουν ιστορίες, εμπειρίες, στοιχεία από τους πολιτισμούς τους και να χτιστεί μια ομάδα, που λειτούργησε ως μια δυναμική και ξεχωριστή παρέα. «Όσα ακούμε από τα παιδιά είναι πολύ ενθαρρυντικά. Στους νεαρούς πρόσφυγες έλειπε η παρέα με τους συνομήλικους τους και μέσω του προγράμματος αυτό πετύχαμε», δήλωσε.