Πολιτισμός

Από την τέχνη του επιπλοποιού στο μεράκι του σκιτσογράφου… για τον 81χρονο Χαράλαμπο Σαβελίδη

O 81χρονος Χαράλαμπος Σαβελίδης, που βρίσκεται περισσότερο από τρία χρόνια στο Γηροκομείο Βόλου, βάζει τη δική του ξεχωριστή «πινελιά». Κατά την παραμονή του στο ίδρυμα της πόλης ζωγραφίζει, παραμένοντας δημιουργικός.
Στο μεταξύ, σε έναν απολογισμό των τελευταίων ετών, έχει ήδη να παρουσιάσει 80 σκίτσα, με ενδιαφέροντα θέματα εμπνευσμένα από την ιστορία, τη θρησκεία, το βουνό, τη θάλασσα. Ο ίδιος περιγράφει αυτή την καλλιτεχνική του διαδρομή, αλλά και πώς από την τέχνη του επιπλοποιού, που για χρόνια άσκησε, έμαθε προηγουμένως τι θα πει φαντασία και μεράκι.

Ο ίδιος εξηγεί πως άρχισε την ενασχόλησή του αυτή στο Γηροκομείο: «Ακούραστος εμπνευστής η κοινωνική λειτουργός του ιδρύματος κ. Βάσια Πανοπούλου, με τη φαντασία και τη δραστηριότητά της προσκάλεσε τον καταξιωμένο αγιογράφο κ. Βασίλη Δερβένη που πρόθυμα ήρθε για δύο χρονιές ανά 15 μέρες και δίδαξε σε όλους όσοι μπορούσαν και ήθελαν την τέχνη του ζωγράφου.

Δεν σας κρύβω πόση ήταν η χαρά μου όταν καταπιάστηκα με τη ζωγραφική. Δεν χρειάστηκα πολύ να μπω στο νόημα της ζωγραφικής και αυτό γιατί ο δάσκαλος αγιογράφος Δερβένης είναι τόσο διδακτικός, ήρεμος, κατατοπιστικός προς τους μαθητές του. Μεγάλος καλλιτέχνης και σπάνιος πάνω από όλα άνθρωπος. Όταν πλέον τελείωσε το πρόγραμμά του και έφυγε, πλέον επιδόθηκα στη ζωγραφική με απλά εφόδια. Και αυτά είναι ένα μολύβι μηχανικό, γομολάστιχα, ξύστρα και ξυλοχρώματα, το χαρτί και τη φαντασία μου που με βοηθάει πάρα πολύ».
Για χρόνια ο Χ. Σαβελίδης ασκούσε την τέχνη του επιπλοποιού. Από αυτό το δημιουργικό μονοπάτι οδηγήθηκε στην τέχνη της ζωγραφικής: «Σε ό,τι αφορά στη σταδιοδρομία μου μετά το δημοτικό μπήκα στη δουλειά θέλοντας να μάθω την τέχνη του επιπλοποιού. Παράλληλα θα βοηθούσα και οικονομικά την οικογένειά μου που τότε περνούσε μεγάλη φτώχεια και διωγμούς. Επειδή πολέμησε τον κατακτητή, παρόλες τις δυσκολίες κατάφερα να μάθω την τέχνη του επιπλοποιού. Μετά την πτώση της παρανοϊκής επταετίας μπήκα και στον συνδικαλισμό προωθώντας τα προβλήματα των βιοτεχνών και πρωταγωνίστησα πανελλαδικά».

«Με τον ερχομό μου στο Γηροκομείο πριν 37 μήνες εκτίμησα ότι, ενώ όλα ήταν άψογα, είχα πάρα πολύ χρόνο, να ασχοληθώ με κάτι για να περνάει ευχάριστα ο χρόνος μου και έτσι καταπιάστηκα με τη ζωγραφική.
Όμως, όπως προανέφερα ήμουν βιοτέχνης επιπλοποιός, όχι ξυλογλύπτης. Η δραστηριότητά μου ήταν στο έπιπλο που ήταν πάντα παραγγελία. Όλοι οι συνάδελφοι, το έπιπλο του πελάτη έπρεπε να το προσαρμόσουμε στον χώρο και έτσι πήγαινε το χέρι, το μυαλό, η φαντασία και πιο πολύ το μεράκι. Και αυτά ισχύουν για όλους τους συναδέλφους μου που βγήκαν από τα χέρια τους έργα απίστευτης καλλιτεχνίας» κατέληξε.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το