Του Στάθη Χαλαστάρα
Τι καλύτερη αφορμή μπορείς να έχεις όταν πραγματικά νοιάζεσαι για ότι απλόχερα η φύση χάρισε στον τόπο που ζεις.
Τους τρείς χειμάρρους, Άναυρο, Κραυσίδωνα και Ξηριά, με προεξέχοντα το χείμαρρο Κραυσίδωνα. Ο χείμαρρος με την απαράμιλλη ομορφιά, πλούσια βλάστηση αλλά και πλήθος πουλιών, ερπετών, εντόμων και ζώων. Ξεκινά από την κορφή του Πηλίου και καταλήγει στον Παγασητικό κόλπο.
Μια οικοτουριστική παρέα ξεκινά από την πόλη του Ιάσωνα για το βουνό των Κενταύρων. Ξεκίνημα μιας διαδρομής μέσα και έξω από το χείμαρρο Κραυσίδωνα. Άνοιξη προς καλοκαίρι και ας φανταστούμε ότι ο χείμαρρος και η ευρύτερη περιοχή του έχει προσεχθεί, μέσα από μια αισθητική και περιβαλλοντική παρέμβαση ανάδειξης αυτού του πολύτιμου ελεύθερου χώρου. Χωρίς σκουπίδια και λύματα, με τη φύση απλόχερα να δίνει το στίγμα της διαδρομής. Το κιόσκι πληροφόρησης να έχει τοποθετηθεί από το Δήμο Βόλου και την Περιφέρεια Θεσσαλίας ώστε να πληροφορεί τους περιπατητές και επισκέπτες για τη διαδρομή προς το βουνό, για τα σημεία εισόδου – εξόδου από την κοίτη, τα ενδιαφέροντα της διαδρομής, στην Ελληνική και Αγγλική.
Η παρέα είναι στου Τσαλαπάτα [Νο1 στο χάρτη], επισκέπτεται το μουσείο και ξεκινά την περιηγητική της εξόρμηση. Τα δέντρα σκεπάζουν όλη τη διαδρομή, λεύκες, πλατάνια, κλαίουσες. Ακόμα και στο πεδινό τμήμα του χειμάρρου τα πουλιά σε συνοδεύουν. Τα υπό εξαφάνιση σπουργίτια βρίσκονται δίπλα σου, σε όλη τη διαδρομή, ενώ αν κοιτάξεις πίσω σου εκεί στις εκβολές του χειμάρρου, οι Ερωδιοί, τα γλαρόνια και πλήθος άλλων υδρόβιων και παρυδάτιων πουλιών σ΄ έχουν υπό το άγρυπνο βλέμμα τους…καλή διαδρομή.
Σκέφτεσαι μήπως θα ήταν καλύτερα να περπατήσεις από την διαμορφωμένη (;) πλέον παρόχθια περιοχή Ζάχου και Καραμπατζάκη. Εδώ οι πεζοί, το ποδήλατο, οι αθλητές, τα άτομα με κινητικές δυσκολίες, τα παιδιά, οι φωτογράφοι και περιπατητές παρέα με το σκύλο τους, η «βουλή των συνταξιούχων» κάνουν την καθημερινή τους εξόρμηση. Εδώ το αυτοκίνητο χαρακτηρίζεται ΑΜΕΑ ( Αυτοκίνητο ΜΕρικώς Απενεργοποιημένο). Αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο μιας γραμμικής ανάσας και ξεκούρασης. Η περιοχή του Κραυσίδωνα έχει διαμορφωθεί σε γραμμικό πάρκο στολίδι για την πόλη του Βόλου και ολόκληρης της περιοχής!
Όμως φύγατε από το μουσείο Τσαλαπάτα [1] και λίγο πιο πάνω φτάσατε στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας [2]. Εκεί κι αν έχεις να δεις και να μάθεις ενδιαφέροντα. Ένα βήμα ακόμη και το μουσείο Μεταξιού [3] σας περιμένει. Διψάσατε και ψάχνετε για μια κοινόχρηστη βρύση, με γάργαρο νερό από το Πήλιο για να σας ξεδιψάσει. Δεν υπάρχει, είναι παράλειψη, θα γίνει. Τα πεταρίσματα των πουλιών πολλά όπως και οι φωνές των παιδιών από το απέναντι σχολικό συγκρότημα Μουρτζούκου [4]. Πολλά παιδιά βρίσκονται στην κοίτη συζητώντας με φωνές που σε παραπέμπουν σε τσακωμό. Ας μη χάνετε χρόνο, λίγο πιο πάνω, στην επόμενη έξοδο από την κοίτη του χειμάρρου βρίσκεται το μουσείο Πεταλούδας [5]. Απίστευτος ο αριθμός τους. Συνεχίζουμε… Στο επόμενο διάστημα δυσκολεύει η προσπέλαση, είσαι στην Περιφερειακή οδό της πόλης του Βόλου. Όμως να που ξεφύτρωσε από το πουθενά μια αερογέφυρα που σας περνά απέναντι για να τελειώσει λίγο μετά η υπέροχη διαδρομή στο πεδινό τμήμα του χειμάρρου. Είσαι πλέον στη ρεματιά [6], Θα πάτε δεξιά για Σταγιάτες [7] με το γάργαρο νερό ή αριστερά στον Άγιο Νικολάκη [8] και μετά για αναρρίχηση; Η ομάδα χωρίζει, θέλουν να τα δουν όλα και να ανταλλάξουν εμπειρίες.
Κάποιοι και κάποιες της παρέας πάνε δεξιά προς Σταγιάτες [7], περπατώντας στο υπέροχο καλντερίμι που μεγάλο τμήμα του διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση. Έχετε αφήσει το χείμαρρο, φτάσατε στις Σταγιάτες. Το γάργαρο νερό της κοινόχρηστης βρύσης στην πλατεία σας υποδέχεται, όπως και η «Ανεξάρτητη Πηλιορείτικη Ομάδα Δράσης».
Σας ενημερώνουν για τα νερά του Πηλίου, τον οικολογικό κήπο, για το πώς γίνεται το ψωμί σε παραδοσιακό ξυλόφουρνο και πολλά άλλα. Επισκέπτεστε το Μουσείο Τοπικής Ιστορίας, λίγη ξεκούραση, νερό και συνεχίζετε το ανηφορικό περπάτημα μέσα από το χωριό. Λίγο πριν το μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου παίρνετε το αριστερό μονοπάτι και κατηφορίζετε προς τη ρεματιά το «μέγα ρέμα», είστε πάλι στον Κραυσίδωνα [9]. Σταμάτημα για μια ανάσα και λίγο διάβασμα παίρνοντας ένα βιβλίο από τη δανειστική βιβλιοθήκη που βρίσκεται δίπλα στην ξύλινη γέφυρα που κατασκεύασαν οι κάτοικοι των Σταγιατών.
Περνάτε από τη γέφυρα στην απέναντι όχθη, βαθιά ανάσα και παίρνετε το ανηφορικό μονοπάτι. Σε λίγο φθάνετε Μακρινίτσα [10]. Έχετε και εκεί πολλά να δείτε και να απολαύσετε, αποθανατίζοντας ολόκληρη την υπέροχη διαδρομή που πριν λίγο πραγματοποιήσατε. Δίπλα σας η Πορταριά [11] από την οποία ξεκινά το υπέροχο μονοπάτι για τα Χάνια Πηλίου, με αφετηρία πολλών άλλων μονοπατιών.
Οι υπόλοιποι της παρέας που πήγαν; Έστριψαν αριστερά στην αντίθετη από τις Σταγιάτες διαδρομή. Έκαναν αναρρίχηση στα βράχια του Αγίου Νικολάκη; Κάποιοι ναι, κάποιοι συνέχισαν μέσα από τη χαράδρα για να βγουν στα Ταμπάκικα, στις ντριστέλες, να περάσουν το πέτρινο γεφυράκι και να βγουν Κουκουράβα [12] και μέσα από τα καλντερίμια να φτάσουν στη Μακρινίτσα. Εκεί ξανασυναντήθηκαν όλοι μαζί και έκαναν τον απολογισμό μιας υπέροχης διαδρομής, η διάρκειά της οποίας συνεχόμενα και με μικρές στάσεις, δεν ξεπέρασε τις τρεις ώρες.
Κάποιοι θα πουν, μας βάζεις δύσκολα. Τα δύσκολα έχουν αξία, θέλουν αγώνα και συλλογική προσπάθεια. Όταν το καταφέρεις τότε λες, ναι πέτυχα κάτι, έβαλα και εγώ ένα λιθαράκι.
Το ορεινό τμήμα του χειμάρρου Κραυσίδωνα είναι μια πραγματικότητα. Το πεδινό παραμένει όνειρο, όχι όμως ουτοπία. Δεν αρκεί λοιπόν να κοιτάζεις, πρέπει και να ξέρεις τι βλέπεις, να βιώνεις το χώμα που πατάς, να βάλεις και εσύ ένα λιθαράκι να γίνει το όνειρο πραγματικότητα!
