Της
Χαριτίνης Μαλισσόβα
Η 1η Ιουνίου του 2022 πέρασε ήδη στην ιστορία ως η μέρα που, ύστερα από περισσότερα από δυο χρόνια, αντικρίσαμε στα σχολεία για πρώτη φορά τα πρόσωπα των μαθητών μας στο σύνολό τους και είδαν κι εκείνοι ολόκληρα τα πρόσωπα των δασκάλων τους.
Η αιτία δεν ήταν φυσικά άλλη από την κατάργηση της υποχρεωτικότητας της χρήσης μάσκας στους χώρους των σχολείων.
Μπαίνοντας στην τάξη, το πρώτο που εντόπιζες στα μάτια των μαθητών – εκεί που εστιάζαμε δυο χρόνια για να συνεννοηθούμε – ήταν τα σκανταλιάρικα βλέμματα, το σπινθήρισμα στα μάτια τους, που έκαναν ακόμα πιο έντονα τα όμορφα χαμόγελα που μέχρι χθες σκέπαζαν οι μάσκες.
Δεύτερη χρονιά με τα παιδιά της Β’ τάξης και ήταν η πρώτη μέρα που είχα συνολική εικόνα για τις εκφράσεις τους, καθώς και η πρώτη μέρα που ακούσαμε καθαρά τις φωνές μας χωρίς το φίλτρο (που λειτουργεί και ως σιγαστήρας) της μάσκας.
Ελάχιστα ήταν τα παιδιά που φορούσαν σήμερα τις μάσκες τους.
Στην ερώτηση πώς αισθάνεστε που δεν είναι υποχρεωτικό να φοράμε σήμερα μάσκα, ήρθε η αυθόρμητη απάντηση από 23 χαμογελαστά στοματάκια: Τέλεια, κυρία.
-Εντάξει, θα τις έχουμε μαζί μας, γιατί μπορεί να χρειαστεί να τις φορέσουμε κάποια στιγμή, όταν νιώθουμε ότι δεν είναι καθαρός ο αέρας, είπε δυνατά ένας μαθητής.
Φυσικά, η γνώμη του ενός δεν άργησε να γίνει αφορμή για να ζητήσουν τον λόγο όλοι και να πουν αν και πότε θα φορέσουν ξανά μάσκα.
-Θα τη φοράω μόνο σε κλειστούς χώρους, εκεί που έχει πολλούς ανθρώπους.
-Θα φοράω τη μάσκα στο σχολείο μόνο όταν έρχομαι στην έδρα να μου διορθώσουν οι δάσκαλοι τα τετράδια.
-Θα τη φοράω στα μεγάλα καταστήματα όταν υπάρχει πολύς κόσμος. Εκεί, μόνο, ναι.
-Εγώ στο σχολείο άλλες φορές θα τη φοράω κι άλλες δεν θα τη φοράω, αλλά τώρα που κάνει ζέστη δεν θέλω να τη φοράω ποτέ.
-Εγώ θα τη φοράω όταν δεν αισθάνομαι καλά ή όταν βήχω για να μην κολλήσω τους άλλους, οπωσδήποτε, όμως, δεν θέλω να τη φοράω καθόλου.
-Εγώ θα τη φοράω στο μάθημα, αλλά θα τη βγάζω όταν βγαίνω διάλειμμα, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι άλλες φορές θα τη φοράω κι άλλες δεν θα τη φοράω τελικά, είτε μέσα στην τάξη είτε στο προαύλιο.
-Εμένα μου είπε η μαμά μου να τη φοράω και νομίζω ότι θα τη φοράω.
-Δεν θέλω να τη φοράω και θα την έχω μόνο στην τσάντα μου. Τη φορούσα μόνο επειδή έπρεπε.
-Εγώ θα τη φοράω μόνο όταν έχει κρύο γιατί μου ζέσταινε τη μύτη μέχρι να μπω στην τάξη.
-Εγώ πάντως θα τη φοράω μόνο μέσα στην τάξη και σε όλους τους κλειστούς χώρους.
-Εγώ δεν ξέρω τι να κάνω, γιατί η μαμά είπε να τη φοράω και εγώ δεν θέλω. Νομίζω ότι κανένας δεν θέλει να φοράει τη μάσκα, αλλά τι να κάνουμε πρέπει να τη φοράμε για να προστατεύουμε τους εαυτούς μας και τους παππούδες μας όταν είμαστε άρρωστοι και όταν πηγαίνουμε να τους δούμε στα νοσοκομεία.
-Έξω αποφασίσαμε ότι δεν θα τις φοράμε ποτέ. Και μέσα, θα τις φοράμε μόνο όταν δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα, δηλαδή εκεί που έχει πολύ κόσμο και δεν μπαίνει αέρας καθαρός και μυρίζει άσχημα. Όμως και πάλι τώρα που κάνει ζέστη, νομίζω ότι δεν αντέχω να τη φοράω πουθενά.
-Εγώ θα τη φοράω μόνο όταν αλλάζω νερό στα ψάρια μου γιατί έχει μια έντονη μυρωδιά η γυάλα όταν την καθαρίζω.
-Εγώ θα τη φοράω μόνο όταν θα πηγαίνω να ταΐσω τα κουνελάκια μου γιατί η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε να αποφεύγω τις άσχημες μυρωδιές και τα μικρόβια που έχουν τα ζωάκια αυτά.
-Ούτε εγώ θέλω να τη φοράω γενικά, αλλά όταν είμαι κοντά σε ανθρώπους σε ένα μέρος που έχει πολύ κόσμο θα την έχω μαζί μου και αν χρειαστεί θα τη φορέσω για να προστατευτώ από τα μικρόβια.
-Εγώ όχι μόνο δεν θα την ξαναφορέσω, αλλά νομίζω ότι θέλω να τη σκίσω. Νομίζω ότι σιχάθηκα να τη φοράω.
-Κι εγώ θέλω να τη σκίσω γιατί με έκανε να μη θέλω να μιλάω μέσα από εκεί.
-Εγώ θα την πετάξω και θα την ξεχάσω.
«Και αν χρειαστεί να τις ξαναφορέσουμε τον Σεπτέμβριο όταν ξανανοίξουν τα σχολεία»;», ρώτησα με επίπλαστη αφέλεια.
-Όχι, κυρία, μη μας το κάνετε ξανά αυτό, ήρθε η διά βοής απάντηση.
Όσο αβίαστα πέταξαν και αφόρισαν τη μάσκα τους τα περισσότερα παιδιά, άλλο τόσο έδειξαν να συμβιβάζονται στη συντριπτική πλειοψηφία τα δυο αυτά χρόνια που η υποχρεωτικότητα της χρήσης της ήταν νόμος.
Η προσαρμοστικότητα των παιδιών ήταν ένα μεγάλο μάθημα για όλους μας, σε συγκινητικό βαθμό, όπως μάθημα είναι και το ευφυές και ψυχοθεραπευτικό χιούμορ με το οποίο τα περισσότερα αντιμετωπίζουν τη μία ή την άλλη κατάσταση.
Σήμερα πάντως, μικροί και μεγάλοι, αναπνεύσαμε και χαμογελάσαμε πιο αυθόρμητα από ποτέ.
Ίσως, επειδή ο αυθορμητισμός είναι παιδί, είναι παιδί που άντεξε και μας δίδαξε και είναι παιδί που ζητεί και θέλει να εκφράσει την παιδικότητά του μέσα στην ελευθερία.