Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε αυριανό συλλαλητήριο για τον ΙΜΑΝΤΑ

Κάλεσμα στο συλλαλητήριο ενάντια στις μεθοδεύσεις της Continetal στον ΙΜΑΝΤΑ απευθύνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Μαγνησίας που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη στις 7 το βράδυ στην πλατεία Πανεπιστημίου. Παράλληλα, με ανακοίνωσή της εξαπολύει τα βέλη της κατά του ΕΚΒ. Η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ:

“Την Παρασκευή 11 Μαρτίου οι υπεύθυνοι της εταιρίας ΙΜΑΣ ΑΕ ανακοινώνουν την απόφαση του ομίλου να αναστείλει τις εργασίες του εργοστασίου και να διώξει τους εργαζόμενους, πριμοδοτώντας τους και με ένα πρόγραμμα «εθελουσίας εξόδου», ύψους 40.000 ευρώ για κάθε μελλοντικό άνεργο. Η εν λόγω ενέργεια αποτέλεσε το επιστέγασμα της «μεγάλης προσπάθειας» που κατέβαλε η εταιρία εδώ και αρκετά χρόνια να προσαρμόσει τα δικαιώματα των εργαζομένων της στα πλαίσια του γενικευμένου κοινωνικού μεσαίωνα, που κατά διαστήματα έλαβε τη μορφή διαφόρων εκβιασμών, από δικαστικές αγωγές μέχρι και απολύσεις. Ποιος όμως είναι ο «ΙΜΑΝΤΑΣ» που ακριβοπληρώνει για μια ακόμη φορά το πέταμα δεκάδων εργαζομένων στα αζήτητα;
Είναι εργοστάσιο που ανήκει στο γερμανικό όμιλο της Continental. Για δεκαετίες ήταν ο αποκλειστικός προμηθευτής της ΔΕΗ στους ταινιόδρομους των λιγνιτωρυχείων. Ταύτισε την παραγωγή του (καθώς και μια σειρά άλλων βιομηχανιών της περιοχής όπως ο κολοσσός του χάλυβα ΜΕΤΚΑ) με βασικούς κοινωνικούς τομείς, οι οποίοι ακριβοπληρώθηκαν άμεσα και έμμεσα τόσο με την εργασία των εργατών των εργοστασίων, όσο και από το γενικό κοινωνικό πλούτο, μέσω των συμφωνιών που έκλειναν με τη ΔΕΗ. Παρόλα αυτά όχι μόνο τα εργοστάσια αυτά δεν εθνικοποιήθηκαν ποτέ, με αποτέλεσμα ένα τεράστιο κομμάτι του κοινωνικού πλούτου να γίνεται μέρισμα των μετόχων της Continental, της ΜΕΤΚΑ και μιας σειράς άλλων ομίλων, αλλά σήμερα να κλείνουν ως μη «ανταγωνιστικά», την ώρα που η ΔΕΗ ιδιωτικοποιείται ως «ζημιογόνα».
Το κλείσιμο του «ΙΜΑΝΤΑ» αναδεικνύει δυο αλληλένδετα ζητήματα. Το ζήτημα της εργασίας και το ζήτημα του τι και πως παράγουμε. Η Continental κλείνει το εργοστάσιο γιατί τη στιγμή που τα φτηνά εργατικά χέρια είναι ο κανόνας, δεν ανέχεται να έχει στον όμιλό της ένα εργοστάσιο που θα αποτελεί την εξαίρεση. Ταυτόχρονα διατηρεί και ενισχύει το «δικαίωμά» της να παράγει ό,τι θέλει, όσο θέλει και με όποιον τρόπο θέλει. Αν πραγματικά θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα της εργασίας όχι μόνο για τους αυριανούς ανέργους του «ΙΜΑΝΤΑ», αλλά για τους εκατομμύρια ανέργους, βασική προϋπόθεση είναι οι στρατηγικοί παραγωγικοί πυλώνες να περάσουν στα χέρια και τον έλεγχο της κοινωνίας και κατ’ επέκταση να εθνικοποιηθούν, χωρίς να δοθεί αποζημίωση στις εταιρίες – ιδιοκτήτες τους. Γιατί ρεαλισμός είναι εκείνο που μπορεί να διατηρήσει μια κοινωνία ζωντανή και όχι εκείνο που επί δεκαετίες τη σκοτώνει.

Η μάχη αυτή είναι μια μάχη ζωής που περιλαμβάνει και πολιτικές προϋποθέσεις, αλλά και τον ίδιο το μετασχηματισμό του εργατικού κινήματος. Θα υλοποιηθεί σε ρήξη με την ΕΕ, τους μηχανισμούς της και τις συμφωνίες της. Σε ρήξη με το κεφάλαιο, τα κέρδη του, την εξουσία και την ιδιοκτησία του. Με βασικό κέντρο υλοποίησης ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα που δε θα προσπερνά απλά τις ηγεσίες του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά θα άρει τη λογική της υποταγής στις επιδιώξεις της εργοδοσίας, που διαπερνά την κορυφή και τη βάση του σημερινού συσχετισμού στο εργατικό κίνημα. Η λογική της υποταγής στον εργοδότη και η μετατροπή των συνδικάτων σε φερέφωνα των δικών του απαιτήσεων (βλ. αίτημα για φτηνό ρεύμα στις βιομηχανίες) ήταν αυτή που όχι απλά απέτυχε παταγωδώς να κρατήσει ανοιχτά τα εργοστάσια στο Βόλο, αλλά τελικά συνέβαλε στην εμπέδωση της λογικής του καπιταλιστικού μονόδρομου και των αδιεξόδων για την εργαζόμενη πλειοψηφία. Στο κάδρο λοιπόν των υπευθύνων για το κλείσιμο του ΙΜΑΝΤΑ πρέπει να μπουν οι φάτσες όλης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της περιοχής (βλ. ΕΚΒ) μαζί με τα πειθήνια όργανά της και όχι οι εργάτες του «ΙΜΑΝΤΑ», που πριν λίγο καιρό έδωσαν τον πιο τίμιο αγώνα, για την επαναπρόσληψη των συναδέλφων τους και για μία ζωή με δικαιώματα. Αυτοί που προτίμησαν «διακοπές στη Ρόδο» και το υποτιθέμενο συνέδριο της ΓΣΕΕ, από τη μάχη ενάντια στην Continental, (το ΕΚΒ δεν κάλεσε ούτε συνέλευση αντιπροσώπων, όπως ζήτησαν εργάτες του «ΙΜΑΝΤΑ» και άλλων εργοστασίων…!!!) δεν έχουν καμία σχέση με το εργατικό κίνημα. Το νέο εργατικό κίνημα δε θα γεννηθεί ως προϊόν μιας καλύτερης διαπραγμάτευσης με την εργοδοσία, αλλά ακριβώς επειδή θα σπάσει αυτή τη διαπραγμάτευση προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας”.