Αρχιτεκτονική, εναέριος χορός και σύγχρονος σχεδιασμός τσίρκου. Τρεις έννοιες που συνθέτουν έναν ετερογενή συνδυασμό. Όμως, η Αγγελική Μέλη, η οποία πρόπερσι αποφοίτησε από το Τμήμα Αρχιτεκτόνων-Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, δείχνει πως ανακάλυψε τον τρόπο να ισορροπεί ανάμεσά τους. Μάλιστα, εδώ κι έναν χρόνο κάνει το μεταπτυχιακό της στη Σουηδία και πιο συγκεκριμένα στο Τμήμα Παραστατικών Τεχνών του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης με εξειδίκευση στον χορό και το σύγχρονο τσίρκο.
Ο ακροβατικός χορός στον αέρα με τη χρήση πανιών, αποτέλεσε το μέσο έκφρασης της νεαρής αρχιτεκτόνισσας. Βίωσε για πρώτη φορά την εμπειρία του aerial dancing στην Ισπανία το 2012, όταν βρέθηκε εκεί στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών Erasmus. Αγάπησε μεμιάς τον εναέριο χορό που της έδωσε την ευκαιρία να ξεπεράσει τα προσωπικά της όρια και πλέον γοητεύει με τις κινήσεις της στον αέρα. Δεν έχει, άλλωστε, παρά ελάχιστες ημέρες που επέστρεψε από την Προύσα της Τουρκίας, όπου μετείχε σε ένα φεστιβάλ εναέριου χορού και πρόσθεσε τη γειτονική χώρα στον κατάλογο με τα μέρη που έχει δώσει παραστάσεις τα τελευταία χρόνια, μετά την Ιρλανδία, τη Γερμανία, τη Σουηδία και την Ισπανία.
Η Αγγελική Μέλη μεγάλωσε στην Αθήνα. Ήρθε φοιτήτρια στον Βόλο το 2008 και αποφοίτησε από το Τμήμα Αρχιτεκτονικής πριν από δύο χρόνια, αλλά εξακολουθεί να μένει στην πόλη μας. Το τελευταίο έτος έζησε στη Στοκχόλμη, όπου πραγματοποιεί τις μεταπτυχιακές σπουδές της. «Είναι η 1η χρονιά που γίνεται τέτοιο μεταπτυχιακό γενικότερα στην Ευρώπη», σχολίασε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε: «Ο τρόπος εισαγωγής ήταν με προσωπικό project. Κατέθεσα την πρότασή μου, κάναμε συνέντευξη, έγινε οντισιόν και πήρανε επτά σπουδαστές απ’ όλον τον κόσμο. Πλέον είμαι στο 2ο έτος του μεταπτυχιακού. Όσον αφορά στο σύγχρονο τσίρκο. Η παλιά εκδοχή που όλοι φέρνουν στο μυαλό τους με τα ζώα, με τα καινούρια δεδομένα δεν ισχύει. Οι τεχνικές του σύγχρονου τσίρκου έχουν να κάνουν με την κίνηση. Και κατασκευάζω αντικείμενα γι’ αυτήν».
Η νεαρή περφόρμερ αναφέρθηκε έπειτα για το πέρασμά της από την αρχιτεκτονική στον χορό: «Πριν από μία πενταετία πήγα στην Ισπανία για Erasmus. Εκείνο το διάστημα έκανα σύγχρονο χορό και αναρρίχηση εδώ στον Βόλο. Όταν έφτασα εκεί δοκίμασα για πρώτη φορά χορό με εναέριες τεχνικές. Όταν επέστρεψα στον Βόλο κι έπρεπε να εκπονήσω τη διπλωματική μου, ήμουν αρκετά αποφασισμένη ότι ήθελα να κάνω κάτι που θα έχει σχέση με αυτό. Να συνδυάσω τις δύο δυναμικές. Τον σχεδιασμό από τη μία και το σώμα από την άλλη. Η διπλωματική μου ήταν μία κατασκευή που είχε να κάνει με παιδική χαρά. Μία κατασκευή που μπορεί να απευθυνθεί σε ενήλικες και παιδιά. Παράλληλα αυτό γινόταν και η δική μου σκηνογραφία, για να μπορέσω να κάνω κι άλλου είδους παραστάσεις όσον αφορά στην εναέρια κίνηση».
Η Αγγελική Μέλη στην ουσία «πάντρεψε» τα δύο πράγματα που λατρεύει, σημειώνοντας: «Ήταν γενικότερος στόχος. Και στο μεταπτυχιακό τώρα που κατέθεσα την πρόταση, είχε να κάνει με κατασκευές σε δημόσιο χώρο, σε σχέση με το παιχνίδι και την ακροβατική κίνηση και πώς μπορεί να γίνει αυτό κομμάτι που δεν θα αναφέρεται μόνο ως παράσταση λέγοντας «Πάω, το βλέπω, τελειώνω», αλλά να μπορεί να εμπλέξει και άλλες κοινωνικές ομάδες. Η έννοια του παιδότοπου και του playground είναι κάτι που για μένα έχει αποτέλεσμα ως κομβικό σημείο. Μπορώ να βρω και τα δύο. Τον σχεδιασμό και το κομμάτι της εκτόνωσης, το παιχνίδι και τη σωματική έκφραση».
Οι αναζητήσεις της, όμως, δεν σταματούν εκεί. Συμμετέχει επίσης στην ομάδα ΣΜουΘ (Συνεργείο Μουσικού Θεάτρου) με έδρα τη Λάρισα, η οποία είναι ο ελληνικός εταίρος του ευρωπαϊκού προγράμματος Un-Label: «Πρόκειται για μία ομάδα που έχει καλλιτέχνες με και χωρίς αναπηρίες. Οπότε όταν γνώρισα κι αυτό το κομμάτι, κατάλαβα πλέον ότι το σώμα ως εργαλείο μπορεί να δώσει πολύ περισσότερα πράγματα ακόμη. Και στον δημόσιο χώρο και στο τι φανταζόμαστε ως διάδραση. Και τα projects που έχω κάνει και οι παρουσιάσεις, έχουν να κάνουν με κατασκευές π.χ. με υλικά που βρίσκω στα σκουπίδια, ή κάποιος δεν χρειάζεται. Τα μετατρέπω σε κατασκευές/παιχνίδια, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από διάφορους χρήστες, πέρα από έναν χορευτή, ο οποίος ούτως ή άλλως μπορεί να το κάνει, γιατί αποτελεί κομμάτι σκηνικού».
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην αγάπη της για το πανί, τονίζοντας: «Το πανί είναι ένας τρόπος που βρήκα για να υπάρχω. Καλύπτει τις ανάγκες μου και τις εκφράζω δίχως να χρειάζεται να βρω συμβάσεις. Θυμάμαι την πρώτη φορά που γύρισα ανάποδα. Ήταν εκπληκτικό και πανηγύρισα έντονα. Μου πήρε λίγο καιρό, ένα μήνα περίπου για να κάνω τα πρώτα κόλπα, αλλά όταν το κατάφερα, βρέθηκα σε έκσταση. Το ίδιο συναίσθημα παρατηρώ και στους μαθητές στα πρώτα μαθήματα. Είναι αυτή η χαρά. Υπάρχει μέσα στο σώμα σου. Δεν το ξέρεις ότι υπάρχει, αλλά το βλέπεις να γίνεται».
Αποκάλυψε δε λεπτομέρειες από την εντυπωσιακή ενασχόλησή της, καθώς χορεύει αρκετά μέτρα πάνω από το έδαφος: «Το πλέον βασικό έχει να κάνει με το γεγονός πως όλοι μπορούν όλοι να ασχοληθούν. Από έφηβοι μέχρι άνθρωποι 50-55 ετών. Περισσότερο είναι κοινωνικό το ζήτημα και κατά πόσο διατίθενται να το πράξουν. Τα μαθήματα ξεκινούν από την προετοιμασία του σώματος, την κατάλληλη ενδυνάμωση, προκειμένου να είναι ασφαλές και για τον χορευτή/ασκούμενο και να μην έχει τραυματισμούς σε μύες. Το πιο σημαντικό είναι να κατανοήσεις όλη τη θεωρία, ώστε ανά πάσα ώρα και στιγμή να μένεις ασφαλής. Έχει σίγουρα διάφορα στάδια. Και μόνο να μπορέσεις να ανεβοκατέβεις στο σχοινί, χρειάζεται προπόνηση και πειθαρχία. Όσο ανεβαίνεις επίπεδο γίνεται πιο ατμοσφαιρικό. Πρέπει να προσφέρεις ένα θέαμα χορευτικό και να μην είναι ένας απλός εντυπωσιασμός. Όμως αυτό πάει παράλληλα με το σώμα του ασκούμενου. Όσο δυναμώνουμε, τόσο καταφέρνουμε να φτάσουμε και σε άλλα επίπεδα».
Κλείνοντας, ανέλυσε τις σκέψεις της για το τι θα κάνει μετά την ολοκλήρωση του μεταπτυχιακού της στη Σουηδία: «Προς το παρόν επέστρεψα Ελλάδα. Έχω δύο εβδομάδες περίπου που γύρισα πίσω. Θέλω να δω τι μπορώ να κάνω έχοντας τον Βόλο ως βάση γύρω από την εναέρια κίνηση. Για να το συγκεκριμενοποιήσω: Στις τεχνικές τσίρκου συμπεριλαμβάνονται τα πανιά, το σκοινί, ακόμη και προσόψεις κτιρίων. Οπότε, ό,τι έχει να κάνει με αέρα, κάτι που το προσπαθώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια κι από εκεί και πέρα, συνεργασίες με διάφορα φεστιβάλ και καλλιτεχνικά δρώμενα παράλληλα με τη διδασκαλία εντός κι εκτός Ελλάδας».