Η ζωή στο χωριό είναι γι’ αυτούς μια απόλαυση. Γεννήθηκαν, εκεί μεγάλωσαν εκεί και στο χωριό κάνουν τα όνειρά τους για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Και αν ο χειμώνας είναι πάντα δύσκολος για τα ορεινά χωριά, οι άνθρωποι που διαβιούν στην πηλιορείτικη γη ξέρουν να βρίσκουν τους τρόπους μέσα από την παρέα, την ψυχαγωγία και την κοινωνικοποίηση για να περνούν όμορφα. Εξάλλου υπάρχουν και οι πολιτιστικοί σύλλογοι που με τη δράση τους ανοίγουν νέα πεδία ενδιαφέροντος σε τομείς που μόνο στην πόλη θα μπορούσαν να αναπτυχθούν.
Η «Θ» βρέθηκε πριν μερικές ημέρες στο Μούρεσι σε ένα από τα ζωντανά χωριά του Πηλίου, με ένα πολιτιστικό σύλλογο που κάνει συνεχώς δράσεις και μια περιοχή, όπου διαβιούν αρκετά νέα ζευγάρια που έχουν κάνει οικογένειες.
Και μπορεί η πολύχρονη κρίση να έχει αφήσει το αποτύπωμά της σε κάποιες εκφάνσεις της οικονομικής δραστηριότητας, όπως στην οικοδομή, όπου δεν κτίζονται πλέον νέες κατοικίες και οι πετράδες που παραδοσιακά δραστηριοποιούνταν στα χωριά αυτά να έχουν πέσει σε αναδουλειά, ωστόσο οι κάτοικοι δεν χάνουν την πίστη και την αφοσίωσή τους στον καθημερινό αγώνα.Ο τουρισμός και ο αγροτικός τομέας είναι δύο πυλώνες που αντέχουν πολύ ακόμη.
Ο αντιπρόεδρος του πολιτιστικού εξωραϊστικού συλλόγου Μουρεσιωτών κ. Κώστας Καρκαλάς τόνισε πως «το χωριό έχει πολλούς νέους που δραστηριοποιούνται στα κτήματά τους, τον τουρισμό κυρίως το καλοκαίρι, ενώ κάνουν και άλλες δουλειές».
Ο ίδιος είναι οικοδόμος και λέει πως η οικοδομή περνά δύσκολες μέρες. Πριν 20 χρόνια το Μούρεσι είχε 40 νέες οικοδομές και τώρα δεν έχει καμία. Η μόνη εργασία είναι από συντηρήσεις των σπιτιών. Ευτυχώς που έχουμε και τα κτήματα από τους παππούδες και μπορούμε και συντηρούμε την οικογένειά μας.
Η γιορτή τσίπουρου ήταν η τελευταία μεγάλη εκδήλωση στο χωριό πριν τα Χριστούγεννα. «Κάνουμε εκδηλώσεις για να αναδεικνύουμε το χωριό, να είμαστε ενωμένοι οι κάτοικοι και να περνάμε όμορφα» τόνισε ο ίδιος.
Από την πλευρά της η κ. Κρυσταλλία Παπαγεωργίου-Καρκαλά είναι κυρίως αγρότισσα στο επάγγελμα. «Έχουμε κάστανα, ελιές. Οι γυναίκες στο Μούρεσι ασχολούνται από Φθινόπωρο μέχρι και Άνοιξη με τα αγροτικά είδη, αλλά το καλοκαίρι δίνουν έμφαση και στον τουρισμό».
Η 39χρονη τόνισε πως ευτυχώς στο χωριό υπάρχουν και άλλοι νέοι με τις οικογένειές τους που δεν έφυγαν, έμειναν εδώ και πορεύονται. Γίνονται πράγματα στο χωριό, όπως χορός, γυμναστική, ζωγραφική, πηλός, ώστε να ασχολούνται και τα παιδιά. Αλλά για τα φροντιστήρια οι μαθητές ανεβοκατεβαίνουν στον Βόλο.
Παίρνοντας τον λόγο η κ. Μαργαρίτα Λάμπρου επισήμανε πως το χωριό έχει προοπτικές με την προϋπόθεση να συνεχίσουν οι νέοι με όρεξη που κάνουν πράγματα, όπως γίνεται αυτά τα χρόνια από τον πολιτιστικό σύλλογο. Η κρίση υπάρχει στο χωριό, αλλά στην πόλη είναι μεγαλύτερη. Για τον τόπο μας περιμένουμε να ανθίσει και πάλι η οικοδομή.
Μάλιστα για την δράση του πολιτιστικού συλλόγου ανέφερε πως ο κόσμος με τις δράσεις του βγήκε από τα σπίτια και βλέπει κάτι το διαφορετικό, ενώ και τα μέλη του γεμίζουν τις ώρες τους με διάφορες πρωτοβουλίες που έχουν και κοινωνικό χαρακτήρα.
Στην ξυλουργική
Ο 18χρονος Γιάννης Φεύγας ασχολείται με ξυλουργική ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του. «Αποφάσισα να μείνω στο χωριό και να γίνω ξυλουργός, γιατί θεωρώ πως, αν αγαπάς αυτό που κάνεις, τότε και ο τόπος σου έχει μέλλον. Και εμείς οι νέοι θέλουμε να συνεισφέρουμε για την πρόοδό του».
Στο ερώτημα κατά πόσο υπάρχουν δουλειές με την ξυλουργική, απάντησε πως «υπάρχουν δουλειές στα κουφώματα, τα χαγιάτια και αλλού».
Μάλιστα τόνισε πως το χωριό διαθέτει αρκετούς νέους που στον ελεύθερο χρόνο πηγαίνουν σε κάποια καφετέρια ή ταβέρνα στα γύρω χωριά.