Του Χρήστου Τσιοκάρα
Είναι γνωστή σε όλους και όλες η εξέγερση των εργατών του Σικάγο για την καθιέρωση του 8ώρου τον Μάη του 1886 και για καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Η Πρωτομαγιά είναι απεργία, δεν είναι απλά μια αργία και έχει θεσπιστεί ως ημέρα εργατικής απεργίας, με τις υπηρεσίες και τις επιχειρήσεις να παραμένουν κλειστές.
Εορτάζεται επίσης από χιλιάδες εργαζόμενους και πολίτες και ως ημέρα των λουλουδιών και της άνοιξης.
Καλά όλα αυτά, αλλά φέτος με την τριπλή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος σε παγκόσμιο επίπεδο και στη χώρα μας (οικονομική, κλιματική, υγειονομική) τα εργατικά συνδικάτα με τις χωριστές εκδηλώσεις τιμής της Πρωτομαγιάς και τα πολιτικά κόμματα, έκαναν εκ των πραγμάτων, λόγω και των αναγκαίων περιορισμών από τον κορωνοϊό, έναν συμβολικό εορτασμό, με κατάθεση στεφανιών από ολιγομελείς αντιπροσωπείες τους.
Μόνη εξαίρεση και πρωτοτυπία αποτέλεσε το ΠΑΜΕ, που επέλεξε το Σύνταγμα, όχι για να διαμαρτυρηθεί π.χ. για τα αντεργατικά νομοσχέδια της κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ΝΔ, αλλά για να κερδίσει τις εντυπώσεις που λέμε. Και μετά από αυτή την επίδειξη κομματικού στρατού, τι; Στην εργατούπολη του Βόλου με τους ηρωικούς νεκρούς του Μάη του ’36 συνέβη μια παγκόσμια πρωτοτυπία, όχι από το ΠΑΜΕ, αλλά από συνδικαλιστές της τωρινής διοίκησης του Εργατικού Κέντρου, να επιλέγουν ως αντιπάλους όχι την κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά το ΠΑΜΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ…
Ένα είναι πλέον βέβαιο, ότι από τη μεριά η κυβέρνηση της ΝΔ εκμεταλλεύεται την υγειονομική κρίση, ως ευκαιρία για να κτυπήσει αλύπητα ακόμη περισσότερο τα εργατικά δικαιώματα, τα μεροκάματα, τους μισθούς, τις συντάξεις, με το «επιτελικό» κράτος των «αρίστων» του Μαξίμου, υπέρ των συμφερόντων του ΣΕΒ και εις υγείαν του και όλων των μεγαλοϊδιωτών κλινικαρχών και καναλαρχών φίλων της.
Υποβαθμίζει τη Βουλή, περνά κρίσιμα νομοσχέδια για το Περιβάλλον και την Παιδεία ακόμη και με επιστολική ψήφο των βουλευτών της, εξαναγκάζοντας την αντιπολίτευση σε αποχώρηση και αποχή.
Τι θα κάνει το εργατικό κίνημα, πάντα με την ευρεία έννοια και τα εκφυλισμένα εργατικά συνδικάτα ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που ελέγχουν η ΔΑΚΕ, η ΠΑΣΚΕ, το ΠΑΜΕ, απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, με την ακροδεξιά και τον νεοφασισμό, που σαρώνουν πλέον σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και τη χώρα μας;
Μήπως είναι καιρός μέσα από την αδήριτη αναγκαιότητα για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και με ελεύθερα και ανεξάρτητα από τις παρατάξεις συνδικάτα, να επιτευχθεί μια νέα ταξική ενότητα, για να μην ξαναζήσουμε ως δούλοι, αφού οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να χάσουν πλέον τίποτα άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους;