Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού με τους πιο τυχερούς να βρίσκονται σε διάθεση και κατάσταση διακοπών.
Η ανάγνωση των βιβλίων, ωστόσο, δεν αποτελεί προνόμιο όσων βρίσκονται σε διακοπές ούτε φυσικά ανήκει αποκλειστικά στα ενδιαφέροντα του καλοκαιριού.
Η στήλη σήμερα προτείνει έξι νέα, ενδιαφέροντα βιβλία (μυθιστορήματα, διηγήματα και αυτοβιογραφίες) από τις εκδόσεις Αρμός, με τη βεβαιότητα ότι μπορούν να κάνουν καλή παρέα, κάθε εποχή, σε όλους τους φίλους που αγαπούν τα καλά βιβλία.
Καλή ανάγνωση!
EΠΙΜΕΛΕΙΑ:
ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΜΑΛΙΣΣΟΒΑ
Γιώργος Αρβανίτης, Ταξίδι στον πράσινο ήλιο
Το Ταξίδι στον Πράσινο Ήλιο είναι ένα λαϊκό αφήγημα (και όχι μια τάχα μου «αφήγηση») που πατάει σταθερά στο βίωμα κι ως εκ τούτου έχει την αυθεντικότητα του χρονικού. Γραμμένο σε μια γλώσσα που αποδίδει τους τρόπους μεταξύ μας καθώς και τις εκφράσεις μας, καταφέρνει άδολα να μετουσιώνει ακόμη και τα κλισέ σε μια στίξη του χιούμορ που διαπερνά όλο το βιβλίο. Οι χαρακτήρες που ζωντανεύει ο Γιώργος Αρβανίτης δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας (παρ’ ότι στο έργο του κατοικεί και η μυθοπλασία) αλλά συνθέτουν μια πινακοθήκη προσώπων οικείων στον ίδιο, που όμως έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κυρίως αυτό, για όσους δεν ένιωσαν ποτέ ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για μια πρωθύστερη αλλογνωριμία ιδιαιτέρως πολύτιμη. Το βιβλίο δεν φιλοδοξεί, ούτε θέλει άλλωστε, να καταγράψει την ιστορία μισού αιώνα, ιστορεί όμως με τον τρόπο που ιστορεί η ζωγραφική τις καταστάσεις, ή μάλλον τις μεταπτώσεις των καταστάσεων και τις μεταβάσεις εκείνες που ορίζουν και διαμορφώνουν τα ανθρώπινα. Εν προκειμένω στο δικό μας ελληνικό πανηγύρι πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη… (Στάθης Σταυρόπουλος)
Έφη Βατανίδου, Αγάπη συν πλην (Μυθιστόρημα)
Στη δίνη του χρόνου με τις πολιτικές και τις στρατιωτικές θύελλες, τις πολύβουες παραστάσεις και τον σφυγμό του ημερήσιου Τύπου, ένα ζευγάρι σομόν γόβες περπατούν στητές σε πείσμα των δύσκολων καιρών, έτοιμες να κατακτήσουν αλλά και να κατακτηθούν από τη ζωή. Θέατρο και δημοσιογραφία από την εποχή του Ίωνα και του Ελευθερίου, μέχρι τον Γεώργιο Παπανδρέου, τους Γλύξμπουργκ και τη Χούντα, ο χρόνος του βιβλίου σβήνει με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Και η Ελένη μου, μια ακόμη Ελένη της αθωότητας και της θυσίας, διαπερνά σαν αεράκι την ιστορία, σφραγίζει την ηθική της ανθρώπινης ύπαρξης και σε μένα τη συγγραφέα δυναμιτίζει μια ψυχοθεραπευτική διαδρομή βάθους. Τα σομόν γοβάκια θα φορεθούν από τις ηρωίδες στις καθοριστικές στιγμές της ζωής τους και θα πρωταγωνιστήσουν στα δυνατά γεγονότα της ιστορίας μου. Θα περπατήσουν σε λουστραρισμένες σκηνές και αίθουσες εφημερίδων, για να καταλήξουν τελικά μουσειακό είδος που θυμίζει αλλοτινούς καιρούς και παρελθούσες ζωές. Θα χτυπήσουν ρυθμικά μέχρι τις μέρες του covid σ΄έναν λευκό διάδρομο νοσοκομείου, εκεί θα δώσουν το φινάλε της ιστορίας, ικανά να εξηγήσουν και να εξηγηθούν.
Τρύφων Ζαχαριάδης, Υποδεκανέας (Μυθιστόρημα)
Ο συγγραφέας Ιερεμίας Ερμογένης (υιοθετημένος) εντοπίζει στο διαδίκτυο μια ανάρτηση από στρατιωτικά αρχεία ενός συνονόματου και συνεπώνυμου 19χρονου υποδεκανέα, ο οποίος φονεύθηκε το ’49 στην τελευταία μάχη του Εμφύλιου. Η σπανιότητα των στοιχείων της ταυτότητας και των δύο του προκαλεί περιέργεια. Αναζητά υλικό από τη ζωή του άγνωστου νεαρού. Η ιδέα ενός νέου μυθιστορήματος έχει γεννηθεί! Μετά τη συγγραφή και την κυκλοφορία της έκδοσής του, απρόσμενα γεγονότα ανατρέπουν την καθημερινότητα του συγγραφέα και το πραγματικό τέλος του βιβλίου του.
«Γεννήθηκα το ’30 σ’ ένα ορεινό χωριό. Είναι κτισμένο περίπου στα επτακόσια μέτρα. Η θέα του απλώνεται σ’ έναν ποταμό. Λίγοι κάτοικοι, κλειστή ομάδα ψυχών, στέρεα σκυθρωπές φιγούρες. Ο τόπος μου διαθέτει ρεματιές. Πάντα έκρυβε πόθους και πάθη. Μοσχοβολούσε κατά καιρούς και συχνά βρόμαγε. Εκεί μεγάλωσα.»
Ανδρέας Μανωλικάκης ,Στα φώτα (συνομιλίες με τη Νατάσα Μπαστέα )
Ο Ανδρέας Μανωλικάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Ζει και εργάζεται στην Νέα Υόρκη και συμπεριλαμβάνεται στα βιογραφικά αρχεία του Marquis Who’s Who για την συνεισφορά του στο χώρο της εκπαίδευσης. Είναι Δια Βίου Μέλος του Actors Studio καθώς και μέλος του Διοικητικού του Συμβουλίου. Ως σκηνοθέτης και ηθοποιός εργάστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη (στο Broadway, στο Actors Studio, στο Εθνικό Θέατρο του Ανατολικού Παρισιού, και αλλού). Έχει σκηνοθετήσει και έχει παίξει σε πολυάριθμα έργα του ελληνικού ρεπερτορίου στη Νέα Ελληνική Σκηνή της Νέας Υόρκης, την οποία ίδρυσε το 1983.
«… Συνάντησα τον Αλ Πατσίνο στο σπίτι του, έξω από το Μανχάταν και μιλήσαμε για το Actors Studio. Με ρώτησε τι νομίζω πως χρειάζεται να γίνει ώστε το Studio να αναζωογονηθεί. Του είπα τη γνώμη μου και τα σχέδιά μου. Είχα μαζί μου έναν αυτοσχέδιο τόμο, που περιέχει σπάνιο υλικό από έρευνα πολλών ετών για τη σκηνοθεσία, την υποκριτική, με κείμενα στα ελληνικά, στα αγγλικά, στα γαλλικά. Είναι η ύλη που συγκέντρωσα στα τόσα χρόνια εμπειρίας και έρευνας και που συνεχίζω να την εμπλουτίζω. Του το έδωσα. Έχοντας κατανοήσει πόσο κόπο και γνώση χρειάστηκε για να μαζευτεί αυτό το υλικό, το έπιασε σαν αρχαίο χειρόγραφο. Το ξεφύλλισε με προσοχή. Μου το επέστρεψε σαν να μου έδινε εύθραυστο κρύσταλλο. Εκείνη τη στιγμή είδα πώς αυτόματα ενεργοποιήθηκε η τεράστια ευαισθησία του μεγάλου ηθοποιού. Ήταν ένα σπάνιο μάθημα. Στην υποκριτική, εκτιμάς, σέβεσαι, αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους, τους χώρους, τα πράγματα και οτιδήποτε έρχεσαι σε επαφή, ανάλογα με τη σημασία τους και ανάλογα με τη σχέση που έχεις μαζί τους. Στην εκπαίδευση της Μεθόδου τα αντικείμενα είναι κρίσιμα. Ο Καζάν έλεγε πως όλοι εκπαιδεύονται στην εσωτερική ζωή του αντικειμένου, τη σημασία, τον συμβολισμό, τι σημαίνει το αντικείμενο. Αυτό που είδα να κάνει ο Αλ Πατσίνο μπροστά στα μάτια μου, είναι ακριβώς αυτό που κάνει σε όλους τους ρόλους που έχει παίξει».
Χριστίνα Στεφανίδου, Μητέρα (μικρά διηγήματα )
« Από εκεί που περνούσαμε, τα βουνά ρουφούσαν σύννεφα. Τα χώματα εύφορα, αλεσμένα, αλλού βροχή, κάπου καπνοί, μπάλες στάχυα, βαμβάκια, πολύ κρύο, πετριχώρ· Κυριακή. Πιο μακριά, στον ορίζοντα, τα σύννεφα απλώνονται, τεντώνονται να πιάσουν τα βουνά, ξεχύνονται πάνω τους, χαϊδεύονται σαν εραστές. Εδώ δεν βρέχει. Από τη θέση του συνοδηγού, τα βλέπω όλα σε υψηλή ανάλυση· Βοριάς. Τα βουνά μένουν βουβά. Με τον τρόπο τους τραβούν τα σύννεφα κοντά κι εκείνα ξαλαφρώνουν πάνω τους. “Ένα μόνο δεν σωπαίνει…”».
Μηνάς Στραβοπόδης, Συμπληγάδες αξιών (Μυθιστόρημα )
Ένα «έγκλημα» με βαθιά κοινωνικές ρίζες… Ένα αποκαλυπτικό σημείωμα ενός φοιτητή. Μια αναπάντεχη συνάντηση που γεφυρώνει γενιές. Ένας λογοτεχνικός γρίφος-οδηγός. Ένα γράμμα που περιμένει οχτώ δεκαετίες, για να φανερώσει την «Αλήθεια» στον κόσμο… Όλα αυτά συνθέτουν τη διαδρομή του καθηγητή, Κίμωνα Ζερβού, ο οποίος αγωνίζεται ενάντια σε όλα εκείνα τα νοσηρά στοιχεία που υπάρχουν μέσα μας και γύρω μας συνθλίβοντάς μας καθημερινά. «Η χειρότερη μορφή κρατικής βίας είναι η καθημερινότητα των πολιτών…» φωνάζει ο Κίμωνας, όταν κανένας δεν θέλει να τον ακούσει. Ανάμεσα στις «Συμπληγάδες Αξιών» ο Κίμωνας καλείται να μην συνθλιβεί. Το κλειδί, για να συμβεί αυτό, είναι να μη φοβηθεί την αλλαγή… «Μπορεί ο κόσμος να μην θέλει να αλλάξει, μα αυτό δεν αποτελεί λόγο που θα αλλάξει εμένα. Εμένα που δέχθηκα πρώτος απ’ όλους να αλλάξω…»
Τι θα συνέβαινε, αν τελικά ο τρόπος που έχουμε μάθει να ζούμε στηρίζεται σε μια αυθαιρεσία; Και αν τελικά είναι όλα ένα ψέμα; Είμαστε διατεθειμένοι να επαναπροσδιοριστούμε, για να επαναπροσδιορίσουμε τον κόσμο γύρω μας;