Όταν η Ευρώπη και όλος ο κόσμος συγκλονίζονται και κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει, είναι πραγματικά άχαρο να ασχολούμαστε με τον μίζερο τοπικό μας μικρόκοσμο. Η πραγματικότητα όμως είναι αδυσώπητη. Πολύ περισσότερο αν σκεφτούμε ότι ο Βόλος έδειξε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, χωρίς φυσικά να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα, τον δρόμο για τη νίκη του λαϊκισμού, του ανορθολογισμού, της μισαλλοδοξίας και του ψέματος και για την κατεδάφιση όλων των κατακτήσεων των τελευταίων δεκαετιών. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θα περίμενε κανένας ότι οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις της πόλης θα είχαν βγάλει τα συμπεράσματά τους. Δυστυχώς, όμως, όπως αποδείχθηκε με αφορμή τη γνωστή δήλωση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ Θ. Θεοχαρόπουλου, αυτό δεν έχει συμβεί. Οι τοπικές ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ θεώρησαν ότι ήταν ευκαιρία να ξύσουν τις παλιές πληγές. Όσο για την τοπική Ν.Δ., έχουν μείνει μόνο ο Γ. Σούρλας και η Νάνσυ Καπούλα να σώζουν κάτι από τη χαμένη τιμή της παράταξης.
Η αδυναμία των τοπικών ηγεσιών ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, δύο ολόκληρα χρόνια μετά τις δημοτικές εκλογές, να κατανοήσουν τι πραγματικά συμβαίνει στην πόλη δίνει μια αίσθηση ματαιότητας στην όποια αντιπολιτευτική προσπάθεια των δημοτικών τους παρατάξεων και στην όποια αντίδραση της τοπικής κοινωνίας.
Η αίσθηση αυτή τροφοδοτείται και από την εμμονή του συστήματος Μπέου να αναδεικνύει συνεχώς τη ματαιότητα κάθε αντιπολιτευτικής προσπάθειας και κάθε μεμονωμένης ή συλλογικής αντίδρασης. Το «σύστημα» αμφισβητεί με κάθε τρόπο το δικαίωμα των αντιπολιτεύσεων και των πολιτών να έχουν γνώμη και να διαφωνούν με μια διοίκηση που εξαντλεί την όποια ενεργητικότητά της στη φιγούρα, στο κυνήγι μαγισσών και στη μαύρη προπαγάνδα, για να κρύψει την απραξία της και το βάλτωμα όλων των μικρών και μεγάλων θεμάτων του Βόλου. Για τον ίδιο λόγο αμφισβητεί το δικαίωμα των δημοσιογράφων να ασκούν ελεύθερη δημοσιογραφία. Σύμφωνα με την ολοκληρωτική αντίληψη του «συστήματος», όποιος διαφωνεί καταγγέλλεται ότι εκπροσωπεί «τα συμφέροντα», «τη διαπλοκή», «τους πολιτικούς απατεώνες», «τα δημοσιογραφικά σκουπίδια». Όλα αυτά μόνο τυχαία δεν είναι. Εντάσσονται στον στόχο για ολοκληρωτική κυριαρχία που για να καρποφορήσει, χρειάζεται να επιβληθεί ο νόμος της σιωπής, ο φόβος και η αίσθηση της ματαιότητας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το σύστημα Μπέου θα ηττηθεί στην κοινωνία. Πολύ σύντομα θα αντιληφθούν -αν δεν το έχουν ήδη αντιληφθεί- ότι όλα στη ζωή είναι μια παρένθεση. Η αντιπολίτευση, κομματική και δημοτική, θα παρακολουθήσει υποχρεωτικά αυτό που γεννιέται σαν αμφισβήτηση και σαν αίτημα αλλαγής, όσο θα ωριμάζει διαρκώς στον χρόνο. Και αυτό είναι που θα οδηγήσει και στη δική της ανασυγκρότηση. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Ας είναι όμως καθαρό. Για να κτιστεί η επόμενη φάση η αντιπολίτευση πρέπει να κοιτάξει κατάματα το μέλλον, ξεπερνώντας μικροφιλοδοξίες, εγωιστικές συμπεριφορές και άγονες αντιπαλότητες.