Αλ.Μεϊκόπουλος:«Να επενδύσουμε σε αντιπλημμυρικά έργα αξιοποιώντας την επιστημονική γνώση και τις νέες τεχνολογίες»

Η Μαγνησία δοκιμάζεται για δεύτερη ημέρα. Η καταστροφή και η αγωνία των πολιτών δεν πρέπει να αποτελούν σε καμία περίπτωση αντικείμενο εκμετάλλευσης, ούτε στείρας κριτικής.
Οφείλουν, όμως, να είναι έναυσμα παραγωγικού προβληματισμού, προτάσεων και μια αφορμή να ξεχωρίσουμε επιτέλους τα έργα από τις παρεμβάσεις.
Παρά τα αντιπλημμυρικά έργα εκατομμυρίων ευρώ που ανακοινώνονται, οι διαδοχικές πλημμύρες αποδεικνύουν ότι τα υφιστάμενα έργα δεν αντέχουν και δεν επαρκούν.

Το εγχώριο σχέδιο αντιπλημμυρικής προστασίας δεν αξιοποιεί την επιστημονική γνώση και τις νέες τεχνολογίες που μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε καλύτερα τι είδους έργα χρειάζονται σύμφωνα με τη γεωμορφολογία κάθε περιοχής, ούτε εμπιστεύεται νέες μεθόδους κατασκευής που δεν βασίζονται στο μπετόν.

Για να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα της κλιματικής κρίσης και των πλημμυρικών φαινομένων και να μη δαπανούμε κρατικούς πόρους σε έργα που δε θα λειτουργήσουν την κρίσιμη ώρα, απαιτείται μια νέα προσέγγιση.

Μια στροφή από τον σχεδιασμό έργων αντιπλημμυρικής θωράκισης με τον «παραδοσιακό» τρόπο υπολογίζοντας μόνο τον όγκο του νερού, σε έργα που θα υπολογίζουν και τα φερτά υλικά και τις διαβρώσεις του εδάφους.
Χρειάζεται να επενδύσουμε σε φράγματα και ταμιευτήρες που θα ανακόπτουν την ορμή και τον όγκο των υδάτων στους ορεινούς όγκους σε συνδυασμό με έργα ορεινής υδρονομίας, συλλογής και αποθήκευσης του νερού.

Αν θέλουμε να μην είμαστε στο ίδιο έργο θεατές και με δεδομένο ότι οι κακοκαιρίες, με άλλοτε μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση, θα συνεχιστούν πρέπει, πέραν του μηχανισμού αποζημίωσης, να επενδύσουμε σταθερά, οργανωμένα και σταθερά στην αντιπλημμυρική μας ετοιμότητα.