Ακτινογραφία της σύγχρονης Ελλάδας το ντοκιμαντέρ «Επόμενος σταθμός: Ουτοπία» – Προβάλλεται το Σάββατο στο “Αχίλλειο”

Μία ακτινογραφία της σύγχρονης Ελλάδας χαρακτηρίστηκε το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ «Επόμενος σταθμός: Ουτοπία» του Απόστολου Καρακάση, το οποίο θα προβληθεί στο Βόλο στο πλαίσιο του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ CineDoc. Μάλιστα, ο δημιουργός του θα επισκεφτεί την πόλη μας, θα παρακολουθήσει τη μεθαυριανή προβολή που είναι προγραμματισμένη για τις 8 το βράδυ στο δημοτικό κινηματοθέατρο «Αχίλλειο» και στη συνέχεια θα συζητήσει με το κοινό. Πρόκειται για την προτελευταία προβολή του CineDoc στον Βόλο, ενώ η «αυλαία» θα πέσει στις 6 Μαΐου με το επίσης βραβευμένο ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου «Ο πιο μακρύς δρόμος».

Η Eλένη Χρυσοπούλου, θεωρητικός κινηματογράφου και υπεύθυνη διοργάνωσης του CineDoc στον Βόλο, μίλησε με τον Απόστολο Καρακάση, ο οποίος στο «Επόμενος σταθμός: Ουτοπία» εμπνεύστηκε από την ιστορία ορισμένων εργατών από τη Θεσσαλονίκη και την επαναστατική πράξη τους να καταλάβουν και να λειτουργήσουν μόνοι τους το εργοστάσιο κατασκευής υλικών οικοδομής της ΒΙΟ.ΜΕ. όπου δούλευαν μέχρι το 2011 και να αρχίσουν την παραγωγή καθαριστικών προϊόντων.

Ο Θεσσαλονικιός σκηνοθέτης στη συνέντευξη που παραχώρησε, εξήγησε τους λόγους που τον ώθησαν στην απόφαση να γυρίσει το ντοκιμαντέρ και να αποτυπώσει με την κάμερά του τις περιπέτειες μίας χούφτας ανθρώπων, που λειτούργησαν μέσω της αυτοδιαχείρισης το εργοστάσιο εφαρμόζοντας τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας.
Ο Απόστολος Καρακάσης σκιαγράφησε με τρόπο μοναδικό το εγχείρημα των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. που ενέπνευσε το ακτιβιστικό κίνημα σε παγκόσμια κλίμακα. Ο 57χρονος σκηνοθέτης έζησε από κοντά την ιστορία των εργατών, οι οποίοι βαδίζοντας πάνω στα… ερείπια της διαλυμένης ελληνικής οικονομίας, δημιούργησαν μία ουτοπία ισότητας και αλληλεγγύης. «Προσωπικά μου κινούσε τρομερά το ενδιαφέρον αυτό το εγχείρημα, ήθελα να το ζήσω από κοντά και κυρίως ήθελα να γνωρίσω έναν-έναν τους εργάτες αυτούς, οι οποίοι στα 50 τους χρόνια είχαν αποφασίσει να κάνουν ό,τι πιο ριζοσπαστικό υπάρχει: Να καταλάβουν τα μέσα της παραγωγής και να λειτουργήσουν ένα ολόκληρο εργοστάσιο μόνοι τους, αμεσοδημοκρατικά. Πίσω από την απρόσωπη ταμπέλα «άνεργοι, επαναστατημένοι, προλετάριοι» ήθελα να κατανοήσω σε βάθος όλους αυτούς τους ήρωες της καθημερινότητας, να δω από πού προέρχονταν, ποιες ήταν οι βαθιές τους ανάγκες και επιθυμίες, να ζήσω την περιπέτεια του αγώνα τους ενάντια στο σύστημα που τους καταδίκασε στην ανεργία, αλλά και του προσωπικού τους εσωτερικού αγώνα, καθώς πασχίζουν να μετασχηματιστούν, να αναθεωρήσουν νοοτροπίες, πεποιθήσεις και αξίες της προηγούμενης ζωής τους για να επιβιώσουν την επόμενη μέρα», απάντησε ο Καρακάσης στην ερώτηση της Ελένης Χρυσοπούλου για τους λόγους που τον ώθησαν στο γύρισμα του ντοκιμαντέρ «Επόμενος σταθμός: Ουτοπία».

Τα γυρίσματα διήρκησαν πάνω από δύο χρόνια, γεγονός που έδωσε την ευκαιρία στον βραβευμένο σκηνοθέτη να στήσει ένα μοναδικό κοινωνικό ψυχογράφημα στην Ελλάδα της κρίσης, με τον ίδιον να λέει: «Ο στόχος μιας οραματικής Ουτοπίας, αποτέλεσε εξαρχής το δυνατό χαρτί του εγχειρήματος και έναν πολύ ισχυρό πόλο έλξης για δεκάδες χιλιάδες υποστηρικτές από κινήματα από όλο τον κόσμο, οι οποίοι αντλούν έμπνευση και ελπίδα από το παράδειγμα του εργοστασίου της ΒΙΟ.ΜΕ. Σε τελική ανάλυση κάθε νίκη, κάθε ήττα και κάθε εξέλιξη στο μέλλον εξαρτάται από την αγωνιστικότητα όλων αυτών των αλληλέγγυων και όχι τόσο από την αντίσταση που μπορούν να προβάλουν μια χούφτα εργάτες μόνοι τους. Από την άλλη μεριά οι εργάτες πρέπει να σηκώσουν όλο αυτό το βάρος των προσδοκιών. Οι άνθρωποι αυτοί όμως δεν είχαν αναγκαστικά τόσο κατασταλαγμένη πολιτική συνείδηση, οι περισσότεροι είχαν ελάχιστη προηγούμενη ανάμιξη στην πολιτική, ήταν πενηντάρηδες οικογενειάρχες που επιδίωκαν, όπως οι περισσότεροι από εμάς, την ατομική τους ευμάρεια. Η επανάσταση λοιπόν εισβάλει στη ζωή τους επιτακτικά ως η μόνη διέξοδος, ως το μόνο στήριγμα, όταν οι ζωές τους ανατρέπονται. Όπως λένε στην αρχή της ταινίας αισθάνονται ότι πρέπει να αλλάξουν: «Να καταλάβουμε ότι ο προηγούμενος εαυτός μας είναι λάθος και να αναπροσδιοριστούμε». Αυτός ο εσωτερικός αγώνας της αλλαγής ταυτότητας είναι σπαρακτικός και αποτελεί τον υπαρξιακό πυρήνα της ταινίας».