Άγρυπνος «φρουρός» στο Νοσοκομείο Βόλου – Εθελοντής νοσηλευτής με 11.000 ώρες προσφοράς “Θ”

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια προσφέρει ανελλιπώς τις εθελοντικές του υπηρεσίες ως νοσηλευτής στο «Αχιλλοπούλειο» έχοντας γράψει πολλά χιλιόμετρα πηγαινοερχόμενος σε όλες τις Κλινικές, τα Τμήματα και τα Επείγοντα του Νοσοκομείου. Ο 38χρονος Νίκος Διαλετάρας έχει αφοσιωθεί στη συνδρομή του ασθενούς. Με γνώσεις και μεγάλη αγάπη για τη νοσηλευτική, έχει τιμηθεί τρεις φορές από τον Ερυθρό Σταυρό του Βόλου.

Ο νοσηλευτής κ. Νίκος Διαλετάρας αποφοίτησε με άριστα από τη Νοσηλευτική Σχολή του Νοσοκομείου Βόλου το 2006 και ασκεί ουσιαστικά το επάγγελμα του νοσηλευτή ως ελεύθερος επαγγελματίας παρέχοντας βοήθεια σε σπίτια.
Εδώ και τέσσερα χρόνια, όμως, δεν έχει εγκαταλείψει το Νοσοκομείο Βόλου. Καθημερινά βρίσκεται εκεί για πάνω από οκτώ ώρες προσφέροντας βοήθεια στα Επείγοντα, τις Κλινικές, τα Τμήματα, τα Εργαστήρια.
Είναι μία από τις ψυχές του εθελοντισμού που διαθέτει το «Αχιλλοπούλειο». Το κοντέρ της προσφοράς για τέσσερα χρόνια έχει γράψει 11.000 ώρες εθελοντικής δράσης.
Πώς, όμως, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη νοσηλευτική και να γίνει εθελοντής στο Νοσοκομείο; «Η νοσηλευτική και ο χώρος του Νοσοκομείου μου αρέσουν πάρα πολύ γιατί δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να βοηθάς πάσχοντες ανθρώπους. Με γεμίζει ψυχικά. Η νοσηλευτική είναι ένα επάγγελμα ανθρωπιάς, αγάπης και προσφοράς. Θα έλεγα ότι είναι ένα λειτούργημα. Για το εξασκήσεις πέρα από τις γνώσεις, χρειάζεται και αγάπη για το συνάνθρωπο, την εσωτερική παρόρμηση για να προσφέρεις».

Δεν υπάρχει αργία στον εθελοντισμό

Μέσω του Ερυθρού Σταυρού συνδέθηκε με το Νοσοκομείο και δεν το αποχωρίστηκε έκτοτε. «Τέσσερα χρόνια προσφέρω εθελοντικά στο Νοσοκομείο μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Καθημερινά βρίσκομαι στο «Αχιλλοπούλειο» πάνω από οκτώ ώρες, όλες τις ημέρες του χρόνου. Δεν υπάρχει ούτε μία αργία χαλάρωσης και ξεκούρασης. Γενικώς δεν υπάρχει αργία στον εθελοντισμό» μας τόνισε ο Νίκος, ο οποίος με δική του πρωτοβουλία αυτή την περίοδο βοηθά τους τραυματιοφορείς.
Βέβαια αυτά τα τέσσερα χρόνια έχει ενεργοποιηθεί σε όλους τους χώρους του Νοσοκομείου παρέχοντας νοσηλευτικές υπηρεσίες. Και το κάνει με όλη του την καρδιά.
«Όλο αυτό το διάστημα έχω βοηθήσει χιλιάδες ανθρώπους σε ό,τι χρειάστηκαν και μου ζητήθηκε από το Νοσοκομείο» μας είπε.
Υλική ικανοποίηση για τον ίδιο δεν υπάρχει. «Λαμβάνω όμως τις ευχαριστίες των συνανθρώπων είτε διά ζώσης είτε διά του Τύπου και αυτό για μένα είναι τεράστια ηθική ικανοποίηση».
Ο ίδιος δίνει και την ψυχή του για το Νοσοκομείο και το συνάνθρωπο και θα ήθελε πολύ να εργαστεί ως προσωπικό του «Αχιλλοπούλειου». Από τη συζήτηση βγάζει αυτό το συναίσθημα της προσμονής και της έντονης επιθυμίας.
«Τώρα βγήκαν κάποιες προκηρύξεις μετά από αρκετά χρόνια και θα ήθελα να εργαστώ στο Νοσοκομείο. Είναι ο διακαής μου πόθος. Και αυτό που διαπιστώνω είναι ότι το Νοσοκομείο έχει μεγάλες ανάγκες σε προσωπικό και όχι αποκλειστικά μόνο σε νοσηλευτικό. Μάλιστα οι διαδικασίες μέσω ΑΣΕΠ είναι χρονοβόρες και πρέπει να βρεθούν τρόποι εξίσου νόμιμοι και αξιόπιστοι που θα είναι πιο γρήγοροι».
Και επειδή συνεχώς λέμε ότι οι υπάλληλοι θα πρέπει να αγαπούν αυτό που κάνουν, δεν θα έπρεπε η πολιτεία να μεριμνήσει για τέτοιες περιπτώσεις εθελοντών προκειμένου να εργαστούν στο νοσοκομείο;
Η κουβέντα μας έκλεισε από εκεί που άρχισε, με τον εθελοντισμό. «Στο εξωτερικό ο εθελοντισμός είναι πολύ έντονος. Και στην Ελλάδα γίνονται καλά βήματα, δημιουργούνται συνεχώς εθελοντικές ομάδες, αλλά χρειαζόμαστε ακόμη περισσότερα, ιδίως σε κάποιους πολύ ευαίσθητους τομείς που αγγίζουν την κοινωνία» κατέληξε ο εθελοντής νοσηλευτής.