Σε αγώνα δρόμου προκειμένου να βρουν στέγη σε ένα αρμόδιο ίδρυμα ανά την Ελλάδα, επιδόθηκε τον τελευταίο χρόνο η Κοινωνική Υπηρεσία του Νοσοκομείου Βόλου για την άμεση αντιμετώπιση τεσσάρων περιστατικών παιδιών και εφήβων που για διάφορους λόγους έπρεπε να απομακρυνθούν από τις φυσικές τους οικογένειες. Ο αριθμός των τεσσάρων περιστατικών χαρακτηρίζεται ως υψηλός, ενώ πολλές φορές τα Ιδρύματα λόγω πληρότητας ή αργοπορίας στη συνεδρίαση των διοικητικών συμβουλίων, δεν εγκρίνουν άμεσα τις αιτήσεις του «Αχιλλοπούλειου», με συνέπεια τα παιδιά να κινδυνεύουν να παραμένουν σε ένα περιβάλλον, που δεν είναι κατάλληλο για την περίπτωσή τους.
Το όλο ζήτημα αποτελεί μόνιμο στοίχημα για το Νοσοκομείο. Το ενθαρρυντικό είναι πως και τα τέσσερα περιστατικά αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία.
Από την Κοινωνική Υπηρεσία πολλές φορές γίνεται αγώνας δρόμου για να βρεθούν τα ιδρύματα και να δεχτούν να φιλοξενήσουν τα παιδιά μέσα στη δαιδαλώδη γραφειοκρατία και τις ιδιαίτερες συνθήκες που προκαλούνται. Είναι ένας αγώνας που θέλει ψυχική αντοχή, καθώς ανά πάσα στιγμή μέσα στο 24ωρο μπορεί να κληθεί ο κοινωνικός λειτουργός να δώσει την κατεύθυνση που απαιτείται και να διαχειριστεί το περιστατικό.
Στην αντιμετώπιση του περιστατικού ενεργοποιούνται και άλλα στελέχη του Νοσοκομείου.
Μια πρόσφατη περίπτωση ήταν η μικρή Βουλγάρα που την παραμονή του περασμένου Δεκαπενταύγουστου κλήθηκαν οι αρμόδιοι εργαζόμενοι στο Νοσοκομείο από τις άδειές τους για να διαχειριστούν το περιστατικό και να δοθεί μια λύση. Έκτακτες καταστάσεις που απαιτούν ενότητα και αυτοθυσία. Σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαία η συνεργασία με την Εισαγγελία που λαμβάνει και τις αποφάσεις, αλλά και με όλους τους αρμόδιους φορείς.
Η προϊσταμένη της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Νοσοκομείου Βόλου κ. Ρούλα Τζανέτου ξετυλίγοντας το κουβάρι των ενεργειών που απαιτούνται, όταν κτυπήσει συναγερμός, τονίζει πως «από τη στιγμή που θα έρθει το περιστατικό στο Νοσοκομείο Βόλου, προκειμένου να προστατευθεί από το περιβάλλον που ζούσε, η δική μας μέριμνα είναι να βρεθεί κατάλληλο προστατευμένο περιβάλλον, εφόσον το ζητεί και ο εισαγγελέας, ώστε το παιδί να προφυλαχθεί από κινδύνους. Και ένα τέτοιο περιβάλλον είναι κάποιο Ίδρυμα, καθώς το Νοσοκομείο δεν αποτελεί χώρο φιλοξενίας ατόμων με διάφορες ψυχικές, νοητικές παθήσεις ή και γενικότερα κοινωνικά θέματα. Πρώτη μας δουλειά μας είναι να κάνουμε μια έρευνα για να δούμε ποια Ιδρύματα είναι αυτά που δέχονται ανάλογα με το περιστατικό, ενώ ακολουθούν οι αιτήσεις μας που κάνουμε προς αυτά».
Όπως, όμως, πρόσθεσε η ίδια, «το ζήτημα δυσκολεύει αφενός γιατί αυτά τα Ιδρύματα είναι πλήρη από φιλοξενούμενα άτομα και δεν δέχονται βαριά περιστατικά τις περισσότερες φορές είτε ψυχιατρικά είτε παιδοψυχιατρικά είτε νοητικής στέρησης. Αφετέρου αργούν να συνεδριάσουν τα διοικητικά συμβούλια των Ιδρυμάτων, ώστε να δεχθούν τα παιδιά, τα οποία έτσι μένουν στην αναμονή και φιλοξενούνται στο Νοσοκομείο που ασφαλώς δεν είναι και ο κατάλληλος χώρος. Το κυριότερο είναι πως το παιδί δεν βρίσκεται στο χώρο που θα έπρεπε να βρίσκεται. Τις περισσότερες φορές μετά από δικές μας πιέσεις μπορούν να συνεδριάσουν τα υπηρεσιακά συμβούλια των Ιδρυμάτων. Και εκεί παρεμβαίνει πάλι ο εισαγγελέας για να δώσει τη δική του απάντηση».
Για τα παιδοψυχιατρικά περιστατικά υπάρχουν στην Ελλάδα πέντε ιδρύματα, ένα ανά περιφέρεια, που μπορεί να δεχθεί τα παιδιά. Για άλλες περιπτώσεις παιδιών, όπως νοητικής υστέρησης, αλλά και ευρύτερων κοινωνικών συνθηκών, υπάρχουν περισσότερα ιδρύματα πανελλαδικά.
Η κ. Τζανέτου υπογράμμισε πως δυστυχώς τον τελευταίο χρόνο έχουμε αντιμετωπίσει τέσσερα περιστατικά με παιδιά που χρειάστηκε να φύγουν από τις οικογένειές τους και να μετακινηθούν σε κάποια ιδρύματα. Κάποια είχαν κάποιο νοητικό ή ψυχιατρικό πρόβλημα και κάποια άλλα όχι. Μπήκαμε λοιπόν στη διαδικασία να βρούμε κάποια ιδρύματα για τα παιδιά. Τέτοια ιδρύματα είναι τα παιδικά χωριά, τα χωριά, όπου πάλι η διαδικασία γίνεται με εντολή εισαγγελέα. Και αυτός αριθμός περιστατικών σε σχέση με τον πληθυσμό του Βόλου δεν είναι μικρός. Ήταν ένας αγώνας δρόμου για εμάς για να έχουν μια θετική κατάληξη».
Προσωπική δουλειά και ευαισθησία
Από την πλευρά του ο διοικητής του Νοσοκομείου Βόλου κ. Κώστας Καραμπάτσας τόνισε πως «από τη θητεία μου στο ΕΣΥ έχω διαπιστώσει ότι ο τομέας δράσης και ευθύνης της κοινωνικής υπηρεσίας με τέτοιου είδους περιστατικά, απαιτεί μεγάλη προσωπική δουλειά και εμπλοκή ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον τομέα μέσα στο Νοσοκομείο. Γιατί είναι ένας τομέας που δεν απαιτεί απλώς από το διοικητικό υπάλληλο την τυπική αποστολή του εγγράφου που χάνεται μέσα στη γραφειοκρατία, ώστε να είναι καλυμμένος. Τα περιστατικά που προκύπτουν είναι τόσο έκτακτα, που χρειάζεται πολλή δόση ανθρωπιάς και ευαισθησίας, πολλές εργατοώρες, πολλά τηλεφωνήματα με ιδρύματα με επιβάρυνση του χρόνου τους εκτός ωραρίου εργασίας, ώστε να σπάσουν τα δεσμά και τα τείχη μιας γραφειοκρατίας. Δεν θα ξεχώσω την παραμονή Δεκαπενταύγουστου, το περιστατικό με τη μικρή Βουλγάρα, όπου δέκα άνθρωποι του Νοσοκομείου μεταξύ αυτών και η κ. Τζανέτου, ακύρωσαν τις διακοπές τους, αν και ήταν απολύτως καλυμμένοι. Και αυτό σημαίνει προσωπική εμπλοκή και αυξημένο αίσθημα ευθύνης που ξεπερνά την τυπική διεκπεραίωση μιας διοικητικής διαδικασίας. Εμείς δεν μπορούμε να υποκαταστήσουμε, ούτε κάποιον άλλον κρατικό φορέα, ούτε μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Όταν, όμως, το αρμόδιο ίδρυμα δεχθεί την ανάσα μας και την αγωνία μας, τότε μπορούμε να πετύχουμε πράγματα. Γιατί το κίνητρο είναι η προσφορά σε συνάνθρωπο που έχει ανάγκη, με δεδομένο μάλιστα ότι οι εισαγγελικές εντολές είναι απόλυτα σεβαστές και υπάρχει πολύ καλή συνεργασία με την Εισαγγελία, αλλά και τα Ιδρύματα. Εν τέλει η ποιότητα ενός ανθρώπου καταξιώνει ένα θεσμό».