Του Παύλου Γ. Μαρκάκη,
πρ. βουλευτή Μαγνησίας
Με την επίσκεψη του Τούρκου υπουργού των Εξωτερικών στην Αθήνα άρχισε στην ουσία η δρομολόγηση καυτών θεμάτων εθνικής πολιτικής που θα είναι και η βασική αιτία δρομολόγησης εκλογικής διαδικασίας.
Μη σας ξεγελάνε οι «αγκαλιές και τα φιλιά» και το ήρεμο τουριστικό καλοκαίρι που έρχεται.
Στα διεθνή θέματα, ο αγώνας είναι «άγριος», πιο άγριος και από αυτόν των συμμοριών της μαφίας.
Όταν υπογράφεται μια συμφωνία και παραχωρούνται δικαιώματα. Κάποιο από τα δυο μέρη «εξαφανίζεται» πολιτικά, αφού εκπλήρωσε και ικανοποίησε υπερκείμενες εντολές εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα το ακαταδίωκτο.
Τελευταίο παράδειγμα η Συμφωνία των Πρεσπών, με την υπογραφή της οποίας ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έκαναν τα χατίρια του ΝΑΤΟ και της Μέρκελ και μετά έχασαν πολιτικά και πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, αλλά και χωρίς κανένας να τους καταλογίζει συνέπειες!
Με την Τουρκία το «παιχνίδι» είναι πιο χοντρό, είναι διαχρονικό και ο «αντίπαλος» πιο υπολογίσιμος.
Βέβαια σήμερα η Τουρκία (ευτυχώς) δεν έχει τον τσαμπουκά και την υπεροψία με τις πλάτες του Τραμπ.
Επιπλέον η φιλοτουρκική Γερμανία της Μέρκελ έχει εκλογές το φθινόπωρο με απρόβλεπτες ανακατατάξεις.
Σε συνδυασμό με τον εξοπλισμό της χώρας μας στον αέρα και τη θάλασσα, αναγκάζουν αυτή την περίοδο τη γειτονική χώρα να εφαρμόζει τη «μέθοδο της πάπιας».
Όμως οι διεκδικήσεις και τα θέματα που βάζει, είναι πολλά, ενώ η κυβέρνηση και η ΝΔ έχει στόχο και από ό,τι φαίνεται διεθνή δέσμευση μόνο τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών.
Αυτό το «παζάρι» αρχίζει τώρα και η κατάληξη θα είναι η υπογραφή μεταξύ των δυο χωρών ενός συνυποσχετικού για την παραπομπή του θέματος ή των θεμάτων στο Δικαστήριο της Χάγης.
Στο εσωτερικό μας μέτωπο έχει εξασφαλίσει ο «Διεθνής παράγων» τη συναίνεση των τριών κομμάτων (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ), τα οποία πολλαπλώς έχουν δεσμευθεί για τη θετική τους άποψη σε αυτή την κατεύθυνση.
Η μόνη ουσιαστική αντίδραση θα διατυπωθεί από την «Ελληνική Λύση», η οποία μοιραία θα κερδίσει πολιτικά από αυτήν την εθνική υποχώρηση.
Το ΚΚΕ θα τα ρίξει στην «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ» και ο Βαρουφάκης στη «χρεοκοπία παγκόσμιας οικονομίας».
Αν αυτό το συνυποσχετικό υπογραφεί τελικά και παρόλο που θα περιλαμβάνει μόνο ένα θέμα, αυτό των θαλασσίων ζωνών, θα είναι για μας μια εθνική υποχώρηση και παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων που θα συνοδεύονται από απεμπόληση υπόγειου πλούτου.
Θα εμφανιστεί φυσικά σαν «αναγκαστική επιτυχία», αφού θα είναι και απόφαση Διεθνούς Οργάνου.
Για την Τουρκία – αν υπογράψει τέτοιο συνυποσχετικό με ένα θέμα – με τον μεγαλοϊδεατισμό που έχει καλλιεργήσει, θα είναι μια σημειακή υποχώρηση, χωρίς φυσικά να απεμπολεί τις υπόλοιπες διεκδικήσεις της.
Αυτό σημαίνει ότι σε αυτή τη «συμφωνία» το μέρος που θα χαθεί πολιτικά, θα είναι ο Ερντογάν που έχει πολλά προβλήματα ακόμη και οικογενειακά και τα οποία θα ανταλλάξει με το ακαταδίωκτο.
Όλη αυτή η διαδικασία οδηγεί και σε σενάρια εθνικών εκλογών, τα οποία φυσιολογικά θα πρέπει να γίνουν πριν την υπογραφή του συνυποσχετικού.
Όμως εδώ είναι Ελλάδα.
Υπάρχει η απλή αναλογική και μια αξιωματική αντιπολίτευση κατώτερη του αναμενομένου που ασχολείται να «κλέβει» τον Κεδίκογλου από το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, το σήμα του «χελιδονιού» από τον Βαρουφάκη και τις «πορείες αγώνα» για τα εργασιακά από το ΚΚΕ
Επομένως οι ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό θα γίνουν για τη δεύτερη και τρίτη θέση είτε οι εκλογές γίνουν πριν είτε μετά την υπογραφή του συνυποσχετικού.