Τοπικά

ΑΓΕΤ Ηρακλής: Πρωταγωνιστικός ρόλος 110 ετών στην παραγωγική ζωή της Ελλάδας

110 χρόνια ιστορίας, 110 χρόνια συμμετοχή στο βιομηχανικό αποτύπωμα της χώρας, κατέχοντας στα περισσότερα από αυτά κυρίαρχη θέση στον χώρο της εγχώριας παραγωγής, αλλά και σε επίπεδο Βαλκανίων στο τσιμέντο, αποτελώντας τον κύριο μοχλό οικονομικής ανάπτυξης του Βόλου και της Μαγνησίας, δημιουργώντας χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Ο λόγος για την ΑΓΕΤ Ηρακλής, η οποία συμπληρώνει 110 χρόνια από την ίδρυσή της στη Δραπετσώνα στον Πειραιά και κατόπιν αναπτύχθηκε φτάνοντας να παράγει περισσότερους από 5,5 τόνους τσιμέντου ετησίως και από το εργοστάσιο του Βόλου. Μέσα σε αυτά τα χρόνια πέρασαν αμέτρητοι εργαζόμενοι, οι οποίοι έχουν ευχάριστες κατά κύριο λόγο αναμνήσεις από την εργασία τους και τη λειτουργία του εργοστασίου, όπου, όπως λένε, ο σεβασμός προς το περιβάλλον κατείχε κυρίαρχη θέση. Μερικοί από αυτούς καταθέτουν στη «Θ» το τι αποκόμισαν από τη θητεία τους στην εταιρεία.

Ο Δημήτρης Σκοτίδης, ηλεκτρολόγος – μηχανικός, ο οποίος εργάστηκε στο εργοστάσιο στην Αγριά από το 1988 έως και το 2018, κάνει μια μικρή αναδρομή στην ιστορία της εταιρείας. Το 1911 στη Δραπετσώνα οι Ζαμάνος και Ζαβογιάννης ιδιοκτήτες ενός αγγειοπλαστείου – τσιμεντοποιείου αλλάζουν το όνομα της εταιρείας τους σε Ανώνυμη Γενική Εταιρεία Τσιμέντου (ΑΓΕΤ) που λειτούργησε από το 1913 έως το 1916, ωστόσο, λόγω κακής οργάνωσης, οι πωλήσεις μέσα σε τρία χρόνια μειώθηκαν σημαντικά, φτάνοντας το 1916 μόλις τους 388 τόνους. Το 1917 η εταιρεία περνά στον έλεγχο του Ανδρέα Χατζηκυριάκου και αναπτύσσεται παράγοντας το 1932 101.836 τόνους.

Εργοστάσιο Βόλου, 1936. Τα θεμέλια της επιτυχίας από τότε μέχρι σήμερα: Οι καθημερινοί ήρωες του Ομίλου Ηρακλής

Στον Βόλο το 1924 ιδρύθηκε το εργοστάσιο τσιμέντων «Όλυμπος» με μετοχικό κεφάλαιο 80.000 λιρών από τους Βολιώτες επιχειρηματίες Ανδρέα Αποστολίδη και Αλέξανδρο Χρυσοχοΐδη. Στο Δ.Σ. της εταιρείας συμμετείχαν επίσης ο τραπεζίτης Κοσμαδόπουλος, ο εργολάβος Αξελός, ο καπνέμπορος Χονδρόπουλος κ.ά. Το εργοστάσιο το 1928, λόγω κακής διαχείρισης, ήταν έτοιμο να κλείσει, αλλά εξαγοράστηκε από την ΑΓΕΤ. Στη διάρκεια του Β’ ΠΠ συνέχισε να λειτουργεί και μετά το τέλος του εκσυγχρονίστηκαν οι εγκαταστάσεις σε Βόλο και Δραπετσώνα με τη βοήθεια του Σχεδίου Μάρσαλ. Το 1976 τέθηκε σε λειτουργία η Π.Κ.1, η μεγαλύτερη παραγωγική μονάδα που δουλεύει μέχρι και σήμερα, έχοντας βελτιωθεί και αναβαθμιστεί από τότε, τόσο στον παραγωγικό, όσο και στον περιβαλλοντικό τομέα. Στις αρχές του ’80 δημιουργήθηκε το νέο εργοστάσιο στο Μηλάκι της Εύβοιας και στην ακμή της η ΑΓΕΤ έφτασε να παράγει πάνω από 5,5 τόνους τσιμέντου τον χρόνο. Το 1986 εντάσσεται στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων και το 1992 περνά στον έλεγχο της ιταλικής Καλτσεστρούτσι και το 2000 στην Μπλου Σερκλ. Από το 2000 έως και το 2007 περνά στον έλεγχο της Λαφάρζ, ενώ το 2015 η Λαφάρζ συγχωνεύεται με τη Χόλσιμ. «Μιλώντας για την πόλη μας, όλες αυτές τις δεκαετίες, χιλιάδες συμπολιτών μας εργάστηκαν στις εγκαταστάσεις, δημιούργησαν οικογένειες και ανέπτυξαν δραστηριότητες. Η εταιρεία στην περίοδο της πλήρους δυναμικότητάς της, τις δεκαετίες του 1980 και 1990 απασχολούσε περίπου 3.500 εργαζόμενους στα κεντρικά γραφεία, στα τρία εργοστάσια παραγωγής, στα έξι κέντρα διανομής, στις θυγατρικές εταιρείες και στον ιδιόκτητο στόλο της» αναφέρει ο κ. Σκοτίδης, συμπληρώνοντας «η εποχή άλλαξε, η έντονη δραστηριότητα κόπασε και η εταιρεία για να επιβιώσει προσαρμόστηκε στις νέες συνθήκες. Η ετήσια παραγωγή στα δύο εργοστάσια είναι 1,8 εκατομμύριο τόνοι, ενώ οι μονάδες που βρίσκονται σε λειτουργία αναβαθμίζονται συνεχώς. Η ανάγκη για τη μείωση του κόστους έχει οδηγήσει την εταιρεία τα τελευταία χρόνια στη χρήση εναλλακτικών καυσίμων και αναγκαστικά στην εγκατάσταση εξοπλισμού τόσο για τη χρήση τους, όσο και για την περιβαλλοντική προστασία. Στα 30 χρόνια που εργάστηκα στην εταιρεία είδα όλες τις φάσεις μετασχηματισμού της, αλλαγής της πολιτικής της ανάλογα με τις προτεραιότητες της κάθε περιόδου, έμφαση στις επενδύσεις, στην παραγωγή, στην ασφάλεια, στο περιβάλλον κ.λπ.».

Βόλος, 1959. Αποστολή να γίνει πράξη τα όνειρα χιλιάδων άλλων. Προορισμός, ένα καλύτερο αύριο

Δικαίωση των κόπων το νέο προϊόν
Ο χημικός μηχανικός και προϊστάμενος παραγωγής που εργάστηκε από το 1980 έως και το 2013, Κωνσταντίνος Παρασκευάς επισήμανε πως στο πόστο του ποτέ δεν υπήρχε χαλάρωση, αφού ήταν σε επιφυλακή όλη την ημέρα, όλο τον χρόνο. «Κανένα λάθος δεν θα έπρεπε να γίνει στην άλεση του τσιμέντου, καθώς από εκεί και πέρα άρχιζε η μεταφορά του στα πλοία. Μπορούσαν να φορτώνουν μέχρι και τρία καράβια ταυτόχρονα στις προβλήτες. Στις εποχές μεγάλης παραγωγής όταν τελειώναμε τη φόρτωση ενός μεγάλου πλοίου αισθανόμασταν δικαίωση ή ευτυχία όταν βγάζαμε ένα νέο προϊόν. Η προσπάθεια της διοίκησης και των εργαζόμενων να αποφύγουν περιστατικά ρύπανσης ήταν μεγάλη. Από το 2001 με την εγκατάσταση υβριδικού φίλτρου σταμάτησαν τα προβλήματα ρύπανσης και βελτιώθηκε η εικόνα» αναφέρει.

Η πόλη ζούσε από το τσιμεντάδικο
Ο μηχανολόγος υπομηχανικός στους μύλους Δημήτρης Μπάντζιος, που εργάστηκε από 1973 έως και το 2000, θυμήθηκε τις εποχές γύρω στο 1980, όταν απασχολούνταν στο εργοστάσιο περίπου 1.500 εργαζόμενοι. «Ο Βόλος ζούσε από το τσιμεντάδικο. Δούλευαν 5 φούρνοι, ενώ συνεχείς ήταν οι προσπάθειες για την αναβάθμιση των εγκαταστάσεων, σε ό,τι είχε να κάνει και με την αερορύπανση. Μπήκαν παντού φίλτρα που λειτουργούσαν με αέρα, ώστε να μη χαλάνε. Γενικά το κλίμα ήταν καλό και ήμασταν όλοι αγαπημένοι».

Ο μηχανολόγος – υπομηχανικός Δημήτρης Μπάντζιος

Ήθελαν να κάνεις τη δουλειά σου
Ο ηλεκτρολόγος Αθ. Μούτος που δούλεψε από το 1969 έως και το 2000, ενώ αρκετό διάστημα εκλεγόταν στο Δ.Σ. του σωματείου εργαζομένων, τόνισε: «Η εταιρεία δεν είχε πρόβλημα με τον συνδικαλισμό, αλλά ήθελε να κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Θυμάμαι ένα περιστατικό το 1976, όταν τιμωρηθήκαμε άδικα με περικοπή ημερομισθίου για τέσσερις ημέρες, εξαιτίας ενός λάθους που έγινε, επειδή γύρισε ένας φούρνος που δεν είχε ασφαλιστεί, λόγω αμέλειας του υπεύθυνου μηχανικού, ο οποίος δεν δέχθηκε την ευθύνη του, αφού δεν είχε ζητήσει να ασφαλιστεί ο φούρνος. Κατόπιν δημιουργήθηκε ένα σύστημα, όπου εντοπιζόταν κάποιος που ενδεχομένως είχε κάνει λάθος για να μην παίρνει η μπάλα και τους υπόλοιπους. Δούλεψα ως ηλεκτρολόγος βάρδιας και δεν είχα κανένα παράπονο από την εταιρεία».

Εργοστάσιο Βόλου, 1963. 110 χρόνια δημιουργίας και καινοτομίας για ένα κοινό όραμα

Έμφαση στην ασφάλεια και την υγεία
Ο εργοδηγός Ιωάννης Γονιδάκης που εργάστηκε στην επιχείρηση αρχικά από το 1976 έως και το 1978 και στη συνέχεια από το 1985 έως και το 2014, έκανε αναφορά στην εποχή όπου δεν υπήρχαν αυτοματισμοί και όλα έπρεπε να γίνουν χειροκίνητα: «Υπήρχε συνεχής εγρήγορση, μιας και εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν αυτοματισμοί και για να κινηθεί κάτι έπρεπε να γίνει με τα χέρια. Ωστόσο, από το 1985 έως και το 1990 τα πάντα άλλαξαν, αφού επεκτάθηκε η χρήση υπολογιστών. Η αυτοματοποίηση είχε τα θετικά και τα αρνητικά της, οδηγώντας σε κατάργηση ορισμένων θέσεων εργασίας που πλέον δεν χρειάζονταν. Όμως βοήθησε στο θέμα της αέριας ρύπανσης, αφού τοποθετήθηκαν υβριδικά φίλτρα και δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα έκτοτε. Επίσης καταβαλλόταν μεγάλη προσπάθεια στο ζήτημα της ασφάλειας και της υγείας, με τη χορήγηση ειδικού ρουχισμού, κρανών, ενώ άμεση ήταν η παρέμβαση σε περίπτωση ατυχήματος».

Έμφαση στην ασφάλεια των εργαζόμενων
Ο εργαζόμενος στην παραγωγή τσιμέντου και στο τμήμα υγείας και ασφάλειας Κλεομένης Τσαρούχας, που προσέφερε τις υπηρεσίες του από το 1988 έως και το 2018, επισημαίνει πως πάντα στόχος ήταν να μη συμβεί κάποιο ατύχημα: «Γινόταν πολύ τακτικά σεμινάρια για το θέμα της ασφάλειας στην εργασία. Εμείς προσφέραμε τη βοήθειά μας και σε αυτούς που απασχολούνταν σε εργολάβους, καθώς στόχος ήταν να μη συμβεί κάποιο ατύχημα. Προσπαθούσαμε επίσης να τους ενημερώνουμε για τα μέσα ατομικής προστασίας, όπως για παράδειγμα η χρήση ειδικής ζώνης για την εργασία σε μεγάλο ύψος και ήμασταν πάντα δίπλα τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε έναν έλεγχο από την Επιθεώρηση Εργασίας μας έδωσαν συγχαρητήρια στο θέμα της προστασίας των υπαλλήλων».

Ο εργαζόμενος στο Τμήμα Υγείας και Ασφάλειας Κλεομένης Τσαρούχας

Ευγένεια και σεβασμός
Στο καλό κλίμα, που, όπως υποστηρίζει, επικρατούσε στην εταιρεία, αναφέρεται η Αφροδίτη Πουρναρά, η οποία εργάστηκε ως γραμματέας διεύθυνσης από το 1975 έως και το 2009: «Όλοι ήταν εξαιρετικοί, αφού σε έβλεπαν όχι μόνο ως εργαζόμενο, αλλά και ως άνθρωπο. Αυτά τα χρόνια που εργάστηκα ποτέ δεν ένιωσα κάποιον να με προσβάλει ή να με παρενοχλήσει με οποιοδήποτε τρόπο μέσα σε έναν χώρο με χιλιάδες άνδρες. Είχαμε μέχρι και μάρκετ, όπου ψωνίζαμε και στο τέλος του μήνα, όταν παίρναμε τον μισθό μας παρακρατούνταν από εκεί. Πάντα η εταιρεία ήταν κοντά στον εργαζόμενο, βοηθώντας τον και οικονομικά, όταν είχε ανάγκη».

Ουρά τα φορτηγά
Από την πλευρά του ο εργαζόμενος από το 1972 και για περισσότερα από 30 χρόνια Δημήτρης Ζαχαριάς επισημαίνει πως για πολλά χρόνια πραγματοποιούνταν έργα αναβάθμισης των εγκαταστάσεων του εργοστασίου, ενώ η παραγωγή ήταν πολύ μεγάλη: «Από το 1972 έως και το 1977 οι νταλίκες από Ρουμανία, Αλβανία και αλλού σχημάτιζαν ουρές, άρχιζαν από τις στροφές της Γορίτσας και έφταναν μέσα στο εργοστάσιο, προκειμένου να φορτώσουν τσιμέντο. Υπήρχε σειρά και τάξη στο εργοστάσιο. Δύσκολα να καεί μοτέρ ή να χτυπήσει ρουλεμάν, γιατί γινόταν σωστή επισκευή. Ήμασταν ευχαριστημένοι απ’ όλα τα ζητήματα».

Εργοστάσιο Βόλου, 1967. Ιδέες τολμηρές και πρωτοπόρες, με τη δύναμη να αλλάξουν την όψη της χώρας και την καθημερινότητα εκατομμυρίων Ελλήνων

Ομαδική δουλειά
Για 33 χρόνια δούλεψε στην ΑΓΕΤ ο Σταύρος Τσακαλέας (1978-2011) περνώντας, όπως σημειώνει, και καλές, αλλά και δύσκολες στιγμές, δεδομένου ότι άλλαξαν πολλές διοικήσεις στην εταιρεία και η μονάδα πέρασε διάφορες φάσεις: «Αυτό όμως που θα κρατήσω για πάντα είναι η συναδελφικότητα μεταξύ των εργαζόμενων και η αλληλεγγύη. Οι παροχές της εταιρείας ήταν πολύ καλές και υπήρχε φροντίδα των οικογενειών, με τη διοργάνωση εκδρομών, χορών κ.ά. Η βαριά βιομηχανία στηρίζεται κύρια στην ομαδική δουλειά και στις καλές σχέσεις μεταξύ διοίκησης και εργαζόμενων. Συνταξιοδοτήθηκα πριν 10 χρόνια και έχω κρατήσει καλές αναμνήσεις και βαθιές φιλίες».

Όμιλος Ηρακλής: 110 χρόνια «άθλοι» για όλους
Μια μικρή αναδρομή στα πεπραγμένα της επιχειρεί η εταιρεία αναφέροντας ότι: «Το 2021 είναι μια μεγάλη χρονιά. Σημαντική για όσα περιμένουμε να ξεκινήσουν στο μέλλον, αλλά και για όσα σπουδαία σηματοδοτεί σε σχέση με την ιστορία μας. Είναι η χρονιά που γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, αλλά αυτή δεν είναι η μόνη ιστορική επέτειος. Πριν 110 χρόνια ξεκίνησε μία διαφορετική «επανάσταση» που θα έφερνε την ανάπτυξη στην Ελλάδα. Το 1911 ιδρύθηκε η Γενική Εταιρία Τσιμέντων, που τις επόμενες δεκαετίες θα εξελισσόταν στον γνωστό σε όλους μας Όμιλο Ηρακλής, την εταιρεία που έβαλε τα θεμέλια και στήριξε κάθε σύγχρονο άθλο στην Ελλάδα. Στην πορεία της ιστορίας του ο Όμιλος Ηρακλής έκανε πολλά και άλλαξε την εικόνα της χώρας μας. Δημιούργησε τους δρόμους και τα λιμάνια που ένωσαν την Ελλάδα, έχτισε μεγαλειώδη κτήρια που έγιναν κοιτίδα για τον πολιτισμό, την επιστήμη και την υγεία και στέγασε τα όνειρα εκατομμυρίων Ελλήνων παρέχοντας την πρώτη ύλη για το σπίτι τους. Ταυτόχρονα, άλλαξε και ο ίδιος ο Όμιλος: Πρώτα απ’ όλα επεκτάθηκε φτάνοντας στην κορυφή της Ελλάδας, ενώ έγινε ένας από τους «μεγάλους παίκτες» του χώρου πανευρωπαϊκά. Πραγματοποιεί μεγάλες επενδύσεις στις εγκαταστάσεις και τους ανθρώπους του, για να είναι πάντα μπροστά από τις εξελισσόμενες ανάγκες των πελατών του. Σήμερα, κάνει μια «πράσινη» στροφή με το βλέμμα σε ένα καλύτερο μέλλον, αναπτύσσοντας βιώσιμες λύσεις για πιο αειφόρες κατασκευές, ελαχιστοποιώντας το περιβαλλοντικό του αποτύπωμα, προωθώντας τις αρχές της κυκλικής οικονομίας και προστατεύοντας τους φυσικούς πόρους. Η ευκαιρία της ιστορικής αυτής επετείου δεν θα μπορούσε να εορταστεί παρά με τον ίδιο τρόπο που έχει διαγράψει η μέχρι τώρα πορεία του Ομίλου Ηρακλής. Υλοποιώντας «Έναν άθλο ακόμα», με έργα κοινωνικής προσφοράς για τον άνθρωπο, το περιβάλλον, την παιδεία, τους νέους, για όλους εμάς. Η καρδιά του Ομίλου Ηρακλής εδώ και πολλές δεκαετίες χτυπάει στη Μαγνησία, όπου βρίσκεται το μεγαλύτερο και υπερσύγχρονο εργοστάσιο του Βόλου. Γι’ αυτό και δημιουργεί με συνέπεια και κυρίως συνέχεια προστιθέμενη αξία στην τοπική οικονομία και καλλιεργεί τις αναπτυξιακές της προοπτικές. Από την αρχή συνδέθηκε με την ιστορία του Βόλου και αποτελεί σταθμό στη βιομηχανική ζωή της πόλης. Ταυτόχρονα, ένα μεγάλο μέρος από τις δράσεις κοινωνικής ευθύνης εστιάζουν εδώ στον τόπο μας.

Ο Όμιλος Ηρακλής κάνει μία σημαντική κίνηση προσφοράς με τη δωρεά ιατρικού εξοπλισμού στο «Αχιλλοπούλειο» Νοσοκομείο για να αναβαθμίσει τις υπηρεσίες δημόσιας υγείας και να δείξει την αναγνώρισή του για το έργο του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού της περιοχής. Δρα για την ανάδειξη της πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς του τόπου μας αναλαμβάνοντας την αποκλειστική χορηγία για τη δημιουργία του «Μεγάλου Μονοπατιού του Πήλιου». Ένα σημαντικό αναπτυξιακό και περιβαλλοντικό έργο που ενώνει τις κοινότητες και τα αξιοθέατα σε μία περιπατητική διαδρομή 160 χιλιομέτρων, ενισχύοντας έτσι τις τουριστικές προοπτικές και ενδυναμώνοντας την τοπική κοινωνία. Παράλληλα, στηρίζει τους νέους χορηγώντας με τον απαραίτητο εξοπλισμό τη φοιτητική ομάδα «Κένταυρος» του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας για τη συμμετοχή στον παγκόσμιο διαγωνισμό Formula Student. Γιατί κανένα όνειρο δεν είναι πολύ μεγάλο αν έχεις δίπλα σου συμπαραστάτες που σε πιστεύουν. Περισσότερες πληροφορίες για όλους τους σύγχρονους άθλους του Ομίλου Ηρακλής, την ιστορία, αλλά και την πορεία του προς το μέλλον μπορεί να βρει κανείς στη νέα πλατφόρμα Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης enasathlosakoma.gr».

Κεντρική φωτό: Εργοστάσιο Βόλου, 1924. Το ταξίδι ξεκίνησε 110 χρόνια πριν

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το