Πριν από 40 μέρες «έφυγε» από τη ζωή ένας άνθρωπος που έγραψε ιστορία στην κοινωνία του Βόλου: Ο Νίκος Νεμπής. Μία μεγάλη μορφή που δύσκολα θα ξεχαστεί, ίσως δυσκολότερα να μπορέσει ν’ αντικατασταθεί.
Ο άνθρωπος που άφησε αναλλοίωτη την υπογραφή του στο χειροποίητο έπιπλο όχι μόνο σε αυτή την πόλη, αλλά και πανελλαδικά.
Ο αξιολάτρευτος, γλυκός, με χιούμορ και καλοσυνάτος επιπλοποιός δεν βρίσκεται ανάμεσά μας. Το πνεύμα του όμως και η μορφή σίγουρα κυριαρχούν.
Από 14 ετών άρχισε ν’ ασχολείται με την κατασκευή επίπλων. Η αγάπη του για αυτή την τέχνη είχε αρχίσει να κυριεύει το είναι του. «Δεν ήθελα και πολύ τα γράμματά. Η αγάπη μου για αυτή την τέχνη με τραβούσε σαν μαγνήτης από μικρό παιδί», είχε πει σε μια δημόσια εξομολόγησή του στη «Θεσσαλία» τον Σεπτέμβριο του 2014. Και αυτή η έλξη κράτησε για περισσότερα από 50 χρόνια…
Φοίτησε στην εμπορική σχολή. Ισως για να μην χαλάσει το χατίρι της οικογένειάς του. Ο ίδιος όμως μέσα του είχε αποφασίσει: Θα γινόταν επιπλοποιός… Και μάλιστα από τους κορυφαίους. Η έλξη για την τέχνη του ξύλου αποδείχθηκε ανίκητη.
Το πρώτο του έργο, το έφτιαξε το 1948, σε πολύ μικρή ηλικία, στην αποθήκη του πατρικού σπιτιού… Η τραπεζαρία αυτή μέχρι σήμερα, σε άριστη κατάσταση, κοσμεί το σπίτι του στον Μάραθο και αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα της διαχρονικότητας του επίπλου που δημιουργούσε ο Νίκος Νεμπής.
Σε ηλικία 19 ετών κατατάχθηκε εθελοντής στην Αεροπορία, στην 111 Πτέρυγα Μάχης Νέας Αγχιάλου. Αμέσως χώθηκε στο ξυλουργείο. Εφτιαξε όλα τα έπιπλα της Λέσχης Αξιωματικών της μονάδας. Απλά δεν ήθελε να χάνει χρόνο από τον μεγάλο του έρωτα…
40 ημέρες πριν απολυθεί άρχισε την πρώτη του επιχειρηματική δραστηριότητα. Ανοίγει την πρώτη του μικρή βιοτεχνία και λίγους μήνες αργότερα την πρώτη έκθεση επίπλων στο Βόλο, στην οδό Ιωλκού με Γαζή.
Ο άνθρωπος αυτός άρχισε να γράφει την ιστορία της τέχνης του επίπλου. Που δεν νομίζω ότι μπορεί να επαναληφθεί…
Ο Νίκος Νεμπής ήταν ο πρώτος επιπλοποιός από την ελληνική περιφέρεια που από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 συνεργάστηκε με διακοσμητή στην Αθήνα και ασχολήθηκε, πρωτοποριακά για την εποχή, με το δανέζικο ξύλο και τη διακόσμηση. Η τέχνη του επίπλου είχε περάσει σε άλλη διάσταση. Το κλασικό, διαχρονικό, φινετσάτο και ποιοτικό έπιπλο – που φτιάχνονταν με φιγουρίνια που ο ίδιος αγόραζε από τη Γαλλία- άρχισε να κερδίζει όχι μόνο τους Βολιώτες, αλλά και το πανελλήνιο.
Από το 1968 το χειροποίητο έπιπλο στον Βόλο έφερε μία μόνο υπογραφή, αυτή του Νίκου Νεμπή. Η φήμη του είχε εξαπλωθεί ξεπερνώντας τα όρια της Θεσσαλίας.
Δεν είναι τυχαία άλλωστε και η χαρακτηριστική αναφορά: Βαράγκης στην Αθήνα, Νεμπής στον Βόλο.
Εκτός από τους Βολιώτες τα δημιουργήματα του Νίκου Νεμπή αγκάλιασαν και πολλοί επώνυμοι, ειδικά τις δεκαετίες 1980, ’90, όπως η αλησμόνητη Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Ο Νίκος Νεμπής είχε γίνει ο επιπλοποιός και των επωνύμων.
Το 1962 γνωρίζει την Αλίκη, στην Αθήνα. Εκείνη έμενε στην οικοδομή που ο Νίκος Νεμπής είχε ανοίξει έκθεση επίπλων στην πρωτεύουσα, την οποία διατήρησε για μερικά χρόνια. Του έδωσε εντολή να της φτιάξει τα έπιπλα του σαλονιού της. Έτσι ανοίγουν τα μεγάλα σαλόνια για να υποδεχθούν την ανεπανάληπτη τέχνη του Νίκου Νεμπή.
Από έρευνα μάλιστα διαπίστωσα ότι τα έπιπλα στις θεατρικές παραστάσεις μεγάλων θιάσων που έρχονταν στον Βόλο για πολλά χρόνια είχαν επίσης την υπογραφή του Νίκου Νεμπή.
Το 1972 κατεβαίνει στην «καρδιά» του Βόλου, στην οδό Δημητριάδος με Λώρη, μετά από παρότρυνση της Μαρίας. Της γυναίκας που όλα αυτά τα χρόνια στάθηκε δίπλα του υπομονετικά και με πολύ αγάπη. «Βράχος η Μαρία…» έλεγε συχνά για τη γυναίκα της ζωής του. Τη γυναίκα που του χάρισε και τα δύο υπέροχα παιδιά, τον Κώστα και τη Ρίτα.
Το 1977 δημιουργεί μονάδα παραγωγής σαλονιών στον Βόλο και αρχίζει εξαγωγές, κυρίως στην Κύπρο.
Το 1988 αρχίζει η αντίστροφή μέτρηση για το χειροποίητο έπιπλο. Ο Νίκος Νεμπής έμεινε στο τιμόνι αυτής της επιχείρησης μέχρι το 1992. Τη σκυτάλη πήρε ο γιος του Κώστας, ο οποίος με τη δική του συνοδοιπόρο ζωής, την Πηνελόπη, φέρνουν νέα τέχνη στη διακόσμηση και το σύγχρονο σπίτι.
Πρέπει να σημειώσω ότι επίσης ασχολήθηκε με τα κοινά: Ήταν ιδρυτικό μέλος του Σωματείου Επιπλοποιών Μαγνησίας. Είχε διατελέσει μέλος της διοίκησης του Εμπορικού, Βιομηχανικού Επιμελητηρίου και είχε πάντα μετριοπαθή κοινωνική και πολιτική άποψη. Ήταν εξαιρετικός εργοδότης και πολύ αγαπητός σε φίλους και συνεργάτες.
Ο Νίκος Νεμπής ήταν ένας εξωστρεφής, ανοικτόκαρδος και φιλότιμος άνθρωπος. Αγαπούσε τη ζωή, την όμορφη ζωή. Τον αγάπησε και εκείνη, πολύ. Χάριζε χαρά στους γύρω του. Ήταν μία ισχυρή προσωπικότητα που δύσκολα θα ξεχάσει η πόλη.
Ευχόμαστε και εκεί που βρίσκεσαι τώρα να χαρίζεις αγάπη και να σου χαρίζουνε…. Γιατί την αξίζεις…
ΤΟΥΛΑ ΚΕΚΑΤΟΥ