Τοπικά

9χρονοι «καραντινιέροι» αισιόδοξοι και δυνατοί – Τρεις μαθητές «μιλούν» στη δασκάλα τους για την καραντίνα

Τι κάνουν οι γονείς και οι δάσκαλοι όταν τα παιδιά δυσανασχετούν κλεισμένα μέσα στο σπίτι; Πού διοχετεύουν την ενέργεια και τη ζωηράδα τους μιας και έχουν συνηθίσει να λείπουν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας από το σπίτι, στο σχολείο ή και σε άλλες δραστηριότητες. Τι να κάνουν άραγε τα παιδιά τις μέρες της καραντίνας όταν δεν τους επιτρέπεται να εκτονώσουν την ενέργειά τους σε παιδικές χαρές ή ακόμα και να συναναστραφούν με συνομήλικούς τους; Ζουν μια πρωτόγνωρη κατάσταση, αλλά είναι απίστευτα ευρηματικά και ανακαλύπτουν συνέχεια νέους τρόπους να γεμίσουν τον χρόνο τους.

Στο 8ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου, στη Δ’ Τάξη, σκέφθηκαν έστω και μέσα από τη διαδικασία της τηλεκπαίδευσης να δημιουργήσουν ομάδες και να αναθέσουν στα παιδιά τη συγγραφή άρθρων. Κλεισμένα σπίτι, το πρώτο άρθρο που παραδόθηκε στη δασκάλα Γιασεμί Κουτσικού από τον Δημήτρη, τον Άκη και την Εριέττα, ήταν αφιερωμένο στη ζωή τους. Σε μια ζωή που βρίσκεται σε «καραντίνα» και οι 9χρονοι μπόμπιρες μόνο αισιοδοξία και δύναμη εκπέμπουν.
Το διάστημα του κοινωνικού αποκλεισμού μέσα από τις δικές τους λέξεις, φαίνεται πως έχει αντίκτυπο και συνέπειες στη ζωή τους, όμως από τα μηνύματα που στέλνουν, αυτό που κυρίως τα δυσαρεστεί είναι ότι δεν μπορούν να δουν τους φίλους και τις φίλες τους, ακόμα και τους δασκάλους τους.
Ονόμασαν το άρθρο τους… «Οι καραντινιέροι» και αποτυπώνουν σε λίγες λέξεις τα συναισθήματά τους. Το αποτέλεσμα είναι συγκινητικό και δεν μπορεί παρά να προκαλεί τον δικό μας θαυμασμό για τον τρόπο που τα παιδιά αντιλαμβάνονται αυτό που συμβαίνει, πώς ενεργούν και συμπεριφέρονται, σε αντίθεση με τη συμπεριφορά πολλών ενηλίκων, συμβάλλοντας στην προσπάθεια αντιμετώπισης της κατάστασης, δίνοντας αισιοδοξία στους δασκάλους και τους γονείς τους. Υποφέρουν, αλλά περιμένουν, διακωμωδούν και δημιουργούν μακριά από τον φυσικό τους χώρο που είναι το σχολείο.

«Ξαφνικά η ζωή μας άλλαξε μέσα σε λίγες ημέρες. Ζούμε πλέον όπως σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Μοιάζουμε με σύγχρονους μασκοφόρους που κινούνται με συγκεκριμένες οδηγίες και κατάλληλα μέτρα προστασίας. Δηλαδή μπορούμε να θεωρούμαστε πια καραντινιέροι αφού ζούμε σε καραντίνα. Είμαστε λοιπόν καραντινιέροι που έχουμε περιορίσει τις βόλτες μας, δεν πλησιάζουμε τους αγαπημένους μας και κάνουμε τα μαθήματά μας μέσα από μια οθόνη υπολογιστή. Αναρωτιέμαι πότε θα τελειώσει όλο αυτό και θα μπούμε ξανά στους κανονικούς μας ρυθμούς. Πιστεύω ότι θα ξαναδώ σύντομα τους φίλους μου και θα επανέλθω στην παλιά μου ζωή. Η καθημερινότητά μου έχει αλλάξει τον τελευταίο καιρό, αλλά θα μάθουμε όλοι σε μια σκληρότερη ζωή με πιο πολλά μέτρα προστασίας.
Μην ανησυχείτε, θα βγούμε νικητές. Αν το καλοσκεφτούμε όμως, υπάρχει και κάτι θετικό σε όλο αυτό. Περνάμε πιο πολύ χρόνο με την οικογένειά μας, κάτι που δεν το είχαμε πριν. Παίζουμε επιτραπέζια, κάνουμε χειροτεχνίες και ξεκουραζόμαστε περισσότερο. Τους αγαπημένους μας ανθρώπους τους βλέπουμε στο internet. Ε! πού και πού πάμε και για καμιά ποδηλατάδα.
Και μην ξεχνάμε: Φοράμε μάσκα, μένουμε σπίτι με την οικογένειά μας και περνάμε τέλεια. Λίγο έμεινε, κουράγιο»… και με αυτό το μήνυμα κλείνει το σύντομο ημερολόγιο καραντίνας, για τα 9χρονα που σκέφτονται ώριμα και περνούν τη ρουτίνα τους με υπομονή.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το