Σαν χθες πριν από 60 χρόνια, στις 8 Μαρτίου 1957, ένας ισχυρός σεισμός με επίκεντρο το Βελεστίνο έπληξε την περιοχή. Δύο άνθρωποι, οι οποίοι βίωσαν τα δραματικά γεγονότα εκείνης της ημέρας που συντάραξαν το Βελεστίνο, θυμήθηκαν λεπτό προς λεπτό όσα διαδραματίστηκαν τότε. Οι κ.κ. Κώστας Κανάρης και Δημήτρης Καζάς κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες της εποχής από το ισοπεδωμένο Βελεστίνο, ανέσυραν θύμησες από το καταστροφικό χτύπημα του Εγκέλαδου, που δεν ξέχασαν στο πέρασμα του χρόνου. Οι δύο άνδρες, οι οποίοι στο παρελθόν αμφότεροι εκλέχθηκαν δήμαρχοι Βελεστίνου, κατέθεσαν τις προσωπικές μαρτυρίες τους για τον σεισμό της 8ης Μαρτίου 1957, που άλλαξε μία για πάντα τη φυσιογνωμία της γενέτειρας του εθνεγέρτη Ρήγα Βελεστινλή.
«Στον σεισμό ήμουν 27 χρόνων. Θυμάμαι ήταν μεσημέρι και τα παιδιά της αδερφής μου βρίσκονταν ακόμη στο σχολείο. Δημοτικό πήγαιναν τότε. Μόλις έγινε ο προειδοποιητικός σεισμός, αμέσως κίνησα να βρω τα ανίψια μου. Το σπίτι μας από το σχολείο απείχε κοντά στα 150 μέτρα. Έβαλα τους πιτσιρικάδες πάνω στο ποδήλατο που είχα τότε και ξεκινήσαμε. Φτάσαμε στον ναό του Αγίου Κωνσταντίνου. Απείχαμε 50-60 βήματα. Ο κύριος σεισμός μας πέτυχε στον δρόμο. Η ένταση της σεισμικής δόνησης μας πέταξε όλους κάτω από το ποδήλατο και είδα μπροστά μου την εκκλησία να χάνεται κυριολεκτικά. Ο τρούλος έπεσε και σηκώθηκε ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης», είπε με συγκινημένη φωνή ο κ. Κώστας Κανάρης, όταν ξεκίνησε να αφηγείται τα γεγονότα που βίωσε τότε, ενώ τη σκυτάλη πήρε ο κ. Δημήτρης Καζάς που συμπλήρωσε: «Στο σημείο όπου ανεγέρθηκε το τωρινό Δημοτικό Σχολείο, υπήρχε και παλαιότερο κτίσμα. Εκεί κάναμε μάθημα κάθε απόγευμα οι μαθητές του Γυμνασίου Βελεστίνου. Κόντευε τρεις το μεσημέρι, όταν νιώσαμε τον πρώτο σεισμό. Στην αίθουσα που ήμασταν, δίδασκε μία καθηγήτρια ονόματι Στρατάκου. Με τον πρώτο σεισμό έμοιαζε να πανικοβλήθηκε. Τα ‘χασε, πήγε κι έπιασε την κάσα της πόρτας. Εγώ καθόμουν στα πρώτα θρανία. Γνώριζα όμως ότι έπρεπε να βγούμε έξω, είχε προηγηθεί και ο σεισμός του Βόλου το ’55. Την τραβάω μέσα, φεύγει από εκεί και τρέξαμε όλοι έξω. Πέρα από το προαύλιο, που είναι σήμερα οι αποθήκες του Αγροτικού Συνεταιρισμού, υπήρχε ένα οικόπεδο. Εκεί καθίσαμε. Ο δεύτερος σεισμός ήταν πιο τρομακτικός. Στο σημείο που ήμασταν, δεν βλέπαμε το ρολόι. Είδαμε όμως την εκκλησία που κατέρρευσε. Ήταν βυζαντινού ρυθμού, μεγαλοπρεπέστατη. Ο τρούλος έπεσε και πυκνή σκόνη κάλυψε τα πάντα».
Μέσα σε δευτερόλεπτα χάθηκαν τα πάντα, με το Βελεστίνο, όπως και τα γύρω χωριά να ισοπεδώνονται, καθώς παραδίδονταν στον «χορό» των Ρίχτερ. «Επικράτησε πανικός, οπωσδήποτε. Όμως, επειδή προηγήθηκε ο προειδοποιητικός σεισμός, πρόλαβαν όλοι και βγήκαν έξω από τα σπίτια τους και γι’ αυτό είχαμε μόνο ένα θύμα από τον σεισμό», είπε ο κ. Κανάρης, ο οποίος στη συνέχεια μίλησε για το πώς κύλησαν οι επόμενες ημέρες: «Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα σε μία ημιτελή οικοδομή. Δεν βαριέσαι, είπα. Όλο το βραδύ είχαμε μετασεισμούς. Μετά ήρθε ο στρατός και μας έφεραν σκηνές για να μας στεγάσουν Χωρούσανε 2-3 οικογένειες σε καθεμιά. Εκεί ζήσαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ παράλληλα εμφανίστηκαν οι πρώτες πρόχειρες κατασκευές. Έπειτα από λίγο μας έδωσαν κι ένα δάνειο. Κοντά στις 25-26.000 δραχμές αν θυμάμαι καλά».
Στη συνδρομή των Ενόπλων Δυνάμεων στάθηκε και ο κ. Καζάς, ο οποίος είπε: «Στο Βελεστίνο εγκαταστάθηκε το 726 Τάγμα Μηχανικού. Ανέλαβε και καθάρισε τα οικόπεδα. Πήγαινες, γραφόσουν σ’ έναν κατάλογο κι έπαιρνες σειρά προτεραιότητας. Ερχόταν τα μηχανήματα του στρατού και απομάκρυναν τα ερείπια. Θυμάμαι και κάτι άλλο. Τον επισιτισμό των κατοίκων είχε αναλάβει κάποιος Ευαγγελινός, ο τότε γυμνασιάρχης Βελεστίνου. Το 1957 φοιτούσα στην 7η τάξη και βοήθησα τον Ευαγγελινό . Φρόντιζα για τη διανομή τροφίμων. Κουραμάνες, κονσέρβες τυριά, τέτοια πράγματα μας έφερναν. Ρουχισμό, ελάχιστο είναι η αλήθεια, έστειλαν εκ των υστέρων. Ένα από τα σακάκια που έφεραν, το κράτησα, γιατί την επόμενη χρονιά πήγα στον Βόλο, όπου και τελείωσα το Γυμνάσιο».
Η καταστρεπτική μανία του Εγκέλαδου κόστισε την κατεδάφιση πολλών κτισμάτων, με τον κ. Κανάρη να θυμάται: «Τη στιγμή που είδα την εκκλησία να γκρεμίζεται, από το Ρολόι άκουγα τριγμούς. Τελικά κρίθηκε κατεδαφιστέο, παρότι αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το Βελεστίνο για δεκαετίες ολάκερες. Ο παλιός πύργος ρύθμιζε καθημερινά τη ζωή όλων των Βελεστινιωτών. Εξαιτίας του σεισμού χάθηκαν κι όλοι οι παλιοί ναοί. Όπως για παράδειγμα η Παναγία στην περιοχή Βαρούσι, κοντά στο σπίτι του Ρήγα. Ήταν λάθος που δεν έγινε προσπάθεια να διασωθεί. Λεγόταν πως ο γυναικωνίτης χρησίμευε ως κρυφό σχολείο κι εκεί δίδασκε κάποιος παπα-Στέφανος, από τον οποίον ο Βελεστινλής έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Όλα αυτά έπρεπε να τα σεβαστούνε, αλλά στο τέλος κατεδαφίστηκαν τα πάντα».
Σε σύντομο χρονικό διάστημα επισκέφτηκαν το Βελεστίνο, αλλά και τις υπόλοιπες σεισμόπληκτες περιοχές, μέλη της βασιλικής οικογένειας, όσο και της κυβέρνησης Καραμανλή. Μάλιστα, ο τελευταίος βρέθηκε αυτοπροσώπως στο Βελεστίνο, με τον κ. Κώστα Κανάρη να διηγείται ένα σπαρταριστό περιστατικό: «Η υποδοχή έγινε στον δρόμο που βγάζει στη Χλόη. Μάλιστα, στον Καραμανλή πρόσφερε μία ανθοδέσμη η αδερφή του Δημήτρη (σ.σ. εννοεί τον Καζά). Τότε στο Βελεστίνο είχαμε μόνο έναν ιερέα, τον παπα-Θανάση. Πάει μία επιτροπή γυναικών στον Καραμανλή και του λέει: «Να μας φέρεις ιερείς. Έχουμε έλλειψη». Τότε ο Καραμανλής στράφηκε στον ιερέα και του είπε: «Παπά μου, είσαι προνομιούχος. Σε μία ολόκληρη πόλη είσαι ένας…».
Βέβαια γρήγορα το Βελεστίνο επούλωσε τις πληγές του και η ζωή επανήλθε στους φυσιολογικούς ρυθμούς, με τον κ. Καζά να κλείνει τη συζήτηση, λέγοντας: «Σιγά-σιγά εμφανίστηκαν τα πρώτα πρόχειρα καταλύματα. Μέχρι και η πρώην Κοινότητα, αλλά και η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου στεγάστηκαν προσωρινά σε παραπήγματα. Έπειτα δόθηκαν πιστώσεις και δάνεια. Ο καθένας άρχισε να χτίζει στο οικόπεδό του. Μεγάλη στάθηκε και η συμβολή του Τάγματος Μηχανικού. Μέσα σε λίγα χρόνια ελάχιστα πράγματα θύμιζαν τον σεισμό που συνέβη το 1957».