«Φρένο» βάζει η Δικαιοσύνη στα τεχνάσματα μεγαλοφειλετών και εργοδοτών, που ενώ χρωστούν στους εργαζομένους, στο κράτος, στα ασφαλιστικά Ταμεία, εξακολουθούν να θησαυρίζουν μέσω ενός πολυδαίδαλου μηχανισμού εταιρειών, που τους επιτρέπει να παραμένουν στην πράξη ανέγγιχτοι.
Δικαστική απόφαση-σταθμός έρχεται να βάλει τέλος στο αέναο «κρυφτό» των ευθυνών πίσω από ουσιαστικά πτωχευμένες επιχειρήσεις, αναζητώντας την ατομική ευθύνη από την προσωπική περιουσία εκείνου που είναι στην πραγματικότητα ο κυρίαρχος εταίρος και αληθινός διαχειριστής, και ο οποίος συνεχίζει απρόσκοπτα με μεθοδεύσεις την επιχειρηματική του δραστηριότητα, κερδίζοντας μέσω άλλων εταιρειών, για να αποφύγει χρέη από δεδουλευμένα, εισφορές, φόρους κ.λπ.
Υψώνοντας ασπίδα προστασίας για τους εργαζομένους -και όχι μόνο- στη δύσκολη περίοδο της οικονομικής κρίσης το Πρωτοδικείο Αθήνας υποχρέωσε εργοδότη (που για μεγάλο διάστημα αρνιόταν τις υποχρεώσεις του κρυμμένος πίσω από ένα ιδιότυπο καθεστώς ασυλίας) να καταβάλει αποζημιώσεις (με τους νόμιμους τόκους ξεπερνούν τα 130.000 ευρώ) σε 7 υπαλλήλους για δεδουλευμένα, αποζημίωση απόλυσης κ.λπ., αναζητώντας τα χρέη στην προσωπική περιουσία του.
Δημοσίευμα του «Εθνους»
Στην πράξη η Δικαιοσύνη φέρνει στο προσκήνιο την ατομική ευθύνη για τα χρέη εταιρειών, όταν ο εργοδότης καταστρατηγεί ουσιαστικά τη νομοθεσία μέσα από έναν κεκαλυμμένο όμιλο εταιρειών, που ελέγχει απόλυτα, χρησιμοποιώντας «αχυρανθρώπους» (στενούς συγγενείς νεότατους έως υπερήλικες), με μεταφορές κατά το δοκούν (από τη μια εταιρεία στην άλλη) κεφαλαίων και προσωπικού, με τη μία να εγγυάται για τα χρέη της άλλης κ.λπ.
Στη σχετική αγωγή, που έγινε εξ ολοκλήρου δεκτή από το δικαστήριο γίνεται επίκληση πρωτοσέλιδου δημοσιεύματος του «Εθνους της Κυριακής» της 10/8/14 (με τίτλο «Βόμβα 10 δισ. στα θεμέλια των Ταμείων) από τον δικηγόρο Ευ. Δουκάκη για τη σκιαγράφηση του προφίλ των μεγαλοφειλετών, των «μπαταχτσήδων», που μετέρχονται διάφορα τεχνάσματα «φεσώνοντας» εργαζομένους, ασφαλιστικά Ταμεία κ.λπ.
Η αγωγή επικαλείται το δημοσίευμα αναλυτικά, για να καταδείξει ότι τέτοιες μεθοδεύσεις χρησιμοποιούν συχνά επιχειρηματίες που εισφοροδιαφεύγουν μέσα από τη δημιουργία εικονικών θυγατρικών επιχειρήσεων, τη μεταφορά προσωπικού, ασφαλιστικών υποχρεώσεων, την εικονική ασφάλιση των μελών διοίκησης, τη χρησιμοποίηση «αχυρανθρώπων» με εκμετάλλευση και των αδυναμιών του συστήματος.
Η έρευνα εντόπισε τέτοιες εισφοροαποφυγές πάνω από 50 εκατ. ευρώ σε διάφορους επιχειρηματικούς κλάδους (εστίαση, καθαρισμός, παροχή υπηρεσιών κ.λπ.). Στη συγκεκριμένη υπόθεση ο κυρίαρχος εταίρος μεθόδευσε τη δημιουργία ενός πλέγματος εταιρειών, τις οποίες υποχρηματοδότησε εμφανώς και κατόπιν ουσιαστικά τις πτώχευσε, με σκοπό να αποφύγει τις υποχρεώσεις του προς το κράτος, τα ασφαλιστικά Ταμεία, τους εργαζομένους, τους προμηθευτές.
Οι εταιρείες αυτές ενός σκόπιμα κεκαλυμμένου ομίλου (εν όψει της υποχρέωσης υποβολής ενοποιημένων οικονομικών καταστάσεων) είχαν σωρεύσει οικονομικές υποχρεώσεις δυσανάλογες προς το κεφάλαιό τους, στερούμενες ικανών περιουσιακών στοιχείων, ενώ δημιούργησαν και σύγχυση για το ποιος ευθύνεται για τις οφειλές, που ξεπέρασαν γρήγορα τα 3 εκατ. ευρώ. Η μία κατείχε ποσοστά στην άλλη (άμεσα ή έμμεσα) μέσα από αλλεπάλληλες συνεχείς εικονικές αγοραπωλησίες μετοχών ή μεριδίων, ανάμεσα στον κυρίαρχο μέτοχο και στους «αχυρανθρώπους» του ή από τη μία εταιρεία στην άλλη.
Αλλαγή επωνυμίας
Ο όμιλος αυτός, που στο μεταξύ είχε αλλάξει επωνυμία, χάρη στο «γαϊτανάκι» των συναλλαγών μεταξύ των εταιρειών του, πετύχαινε να δείχνει μια εικονική οικονομική υγεία. Μέσω των δήθεν «αγοραπωλησιών» (μετοχών, μεριδίων), εξασφαλιζόταν η μη πραγματική καταβολή των ποσών που χρειάζονταν γι’ αυτές καθώς και η μεταφορά χρήματος στις εταιρείες που ήθελαν ταμειακή ενίσχυση για να πάρουν πιστοποιητικά φερεγγυότητας (για δοσοληψίες με τράπεζες, το Δημόσιο κ.λπ.), φορολογική ενημερότητα κ.λπ. Η ιδέα ήταν απλή και δυστυχώς αποτελεσματική -σημειώνει ο Ευ. Δουκάκης- σε μια χώρα με σχεδόν μηδενική ικανότητα εποπτείας και εφαρμογής των νόμων…
Στα τεχνάσματα αυτά ο επιχειρηματίας αξιοποίησε ως «αχυρανθρώπους» πολύ κοντινούς του ανθρώπους ως στελέχη των εταιρειών του και μέλη της διοίκησής τους, που όμως δεν είχαν γνώσεις ούτε επιχειρηματική εμπειρία για να διοικήσουν, ούτε περιουσιακά στοιχεία για τις δήθεν αγοραπωλησίες μετοχών-μεριδίων.
Στο πλαίσιο αυτό αξιοποίησε κατ’ επανάληψη την ασχολούμενη με οικιακά 90χρονη σήμερα μητέρα του, «έχρισε» αντιπρόεδρο τον μόλις 19ετή ανιψιό του, χρησιμοποίησε τη σύζυγο, τα παιδιά του, ξαδέλφια, ανιψιούς, κουμπάρους, εμφάνισε ως υπεύθυνο της εταιρείας (που δραστηριοποιούνταν στον τομέα του τουρισμού και των μεταφορών) αλλοδαπό μαραγκό, έναν οδηγό ως αντιπρόεδρο κ.λπ.
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε ωστόσο όταν άρχισε να καθυστερεί τις αποδοχές των εργαζομένων, κάτι που δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί στις αρχές του 2012, γιατί η τουριστική κίνηση ήταν αυξημένη κατά 12% (παρά την οικονομική κρίση) με συνακόλουθη αύξηση του τζίρου των εταιρειών του. Ωστόσο, επικαλούμενος την κακή οικονομική συγκυρία και έλλειψη ρευστότητας, ακολούθησε παρελκυστική τακτική αφήνοντας τους εργαζομένους σε κατάσταση αναμονής και προχωρώντας σε άτυπη στάση πληρωμών απέναντι σε Δημόσιο, ασφαλιστικά Ταμεία, τράπεζες, προμηθευτές, με συνέπεια οι ληξιπρόθεσμες οικονομικές υποχρεώσεις να αγγίζουν τα 10 εκατ. ευρώ. Σε εργαζομένους που δεν άντεξαν πάνω από 1 χρόνο και έκαναν επίσχεση εργασίας, «απάντησε» με απολύσεις χωρίς αποζημίωση, που κρίθηκαν γι’ αυτό τον λόγο άκυρες! Ομως, το «κρυφτό» πίσω από τη νομική προσωπικότητα των διαφόρων εταιρειών καθιστούσε αδύνατη την είσπραξη των οφειλομένων (δεδουλευμένα, αποζημιώσεις).
Ωστόσο η δικαιοσύνη, κάνοντας ένα σημαντικό βήμα, έκρινε πως δεν είναι ανεκτή από το δίκαιο η κατάχρηση από ένα πρόσωπο (τον αληθινό διαχειριστή) της νομικής προσωπικότητας πολλών εταιρειών. Γι’ αυτό, λαμβάνοντας υπόψη την όλη αδικοπρακτική συμπεριφορά του (εσκεμμένη συσσώρευση χρεών, χρησιμοποίηση αχυρανθρώπων και εικονικών συναλλαγών, υποχρηματοδότηση εταιρειών, συνέχιση της εμπορικής δραστηριότητας με νέο σχήμα, μεταφορά κεφαλαίων-προσωπικού κ.λπ.) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι χρησιμοποίησε τις εταιρείες καταχρηστικά και αντίθετα προς την καλή πίστη, για να καταστρατηγήσει τον νόμο και να αποφύγει τις υποχρεώσεις του. Ετσι έγινε δεκτό (με άρση της νομικής προσωπικότητας των εταιρειών) ότι ευθύνεται και ο ίδιος έναντι των εργαζομένων, ανάβοντας «πράσινο φως» για την πληρωμή τους από την προσωπική του περιουσία.
Δόλια πτώχευση
Μέσω των εικονικών συναλλαγών της μεταφοράς κεφαλαίου, προσωπικού, κ.λπ. ο εργοδότης συνέχιζε σαν να μη συνέβαινε τίποτα, με άλλη εταιρεία, την ίδια δραστηριότητα που ασκούσε με την παλιότερη και ουσιαστικά πτωχευμένη (δολίως) εταιρεία.
Πηγή www.ethnos.gr