Έχω ένα φίλο ναυτικό
ένα παιδί τζιμάνι,
που κάπου – κάπου έρχεται
στου Βόλου το λιμάνι.
Τηλεφωνεί, βρισκόμαστε
μου λέει καμιά ιστορία
κυρίως για τη θάλασσα
και τη ζωή στα πλοία.
Εχθές που ήρθε πήγαμε
βόλτα στην παραλία,
του μίλησα για την Αργώ
και για μυθολογία.
Είναι μοναδικό σκαρί
εξήγησα στον φίλο
κι είναι φτιαγμένο ολόκληρο
μονάχα από ξύλο.
Όπου και να ταξίδεψες
σαν την Αργώ δεν είδες,
ούτε πριτσίνια πάνω της
ούτε καρφιά και βίδες.
Είναι από ξύλο ειδικό
κάτι σαν το ιρόκο,
πάμε αν θες για να την δεις
την βγάλανε στον ντόκο.
Την θαύμαζε, μα ξαφνικά
άρχισε να γελάει
κι αμέσως γύρισε σε με
και με λοξοκοιτάει.
Ρε συ, μου λέει, Αυστριακέ
σε μένα ρε αλάνι;
Στις λαμογιές και στις λαδιές
κανένας δεν σας φτάνει.
Σιγά να μην το φτιάξατε
όπως και πριν αιώνες,
γεμάτη είναι ξυλόβιδες.
Ήσαστε απατεώνες.
Για ποιο ιρόκο μου μιλάς
για κάνε μου τη χάρη,
από καδρόνι η κουπαστή
που το’χετε λουστράρει
Λέω, κάτι τον τσίμπησε
αλλιώς δεν εξηγείται,
μα έπαθα πλάκα, όπως και σεις,
θα πάθετε αν την δείτε.
Δεν πίστευα στα μάτια μου
μιλάμε είχα παγώσει,
είδα καδρόνια γύρω της
να έχουνε βιδώσει.
Την μαγαρίσαν την Αργώ
κάναν κακό μεγάλο,
άσχετοι κι επικίνδυνοι
για να μην πω κάτι άλλο.
Ντράπηκα και κοκκίνισα
έσκυψα το κεφάλι,
ανάθεμα στην τύφλα μας
στο μαύρο μας το χάλι.
άλικος