Από το 2006 η κ. Ελένη Γκάτσου έχει βοηθήσει εκατοντάδες ασθενείς στον Βόλο και όχι μόνο. 13 χρόνια μάχιμη στο πλήρωμα του ΕΚΑΒ, έχει ζήσει πολύ άσχημα περιστατικά, αλλά βιώνει και τη χαρά του επαγγέλματος, καθώς έχει την ευκαιρία καθημερινά να προσφέρει τις γνώσεις της προς όφελος των ασθενών. Αντιμετωπίζει καθημερινά τον ανθρώπινο πόνο και προσπαθεί να τον απαλύνει σε συνεργασία με τους συναδέλφους της. Η ίδια έχει μια ευτυχισμένη οικογένεια, είναι παντρεμένη και μητέρα ενός 15χρονου αγοριού και ενός 13χρονου κοριτσιού.
Πώς αποφασίσατε να ακολουθήσετε αυτό το επάγγελμα;
Είναι απαιτητικό, αλλά και ευχάριστο, καθώς μπορείς και βοηθάς τον κόσμο. Ο σύζυγός μου ήταν στο ΕΚΑΒ, οπότε με κάποιο τρόπο με παρακίνησε. Έβλεπα τη δουλειά του, συζητούσαμε στο σπίτι, αλλά είναι και κάτι που μου αρέσει, καθώς είναι μια δουλειά με πολλή αδρεναλίνη. Υπάρχουν ήσυχες ημέρες, αλλά, δυστυχώς, είναι λίγες. Οι πιο πολλές όμως είναι δύσκολες και απαιτητικές γιατί είμαστε λίγα άτομα.
Επηρεάζουν την ψυχολογία σας όλα αυτά που συναντάτε καθημερινά στο επάγγελμά σας;
Μετά από κάποια χρόνια δεν επηρεάζομαι ιδιαίτερα. Υπάρχουν όμως κάποια περιστατικά που με επηρεάζουν άσχημα. Όταν το περιστατικό αφορά παιδιά, βαριά τροχαία. Έχουμε αντιμετωπίσει τροχαία με συναδέλφους. Είναι ανθρωπίνως αδύνατο να το παραβλέψεις και να πεις ότι το ξεχνάς. Προσπαθούμε αυτό που βιώνουμε στη δουλειά να μην το μεταφέρουμε στο σπίτι και τις περισσότερες φορές το καταφέρνουμε. Είμαστε υπερπροστατευτικοί με τα παιδιά μας και την οικογένειά μας. Με τον σύζυγό μου και με τους συναδέλφους μου υπάρχει κατανόηση, συζήτηση για τα περιστατικά. Ενώ θα έπρεπε να έχουμε ψυχολόγο στην υπηρεσία μας, ενώ δυστυχώς δεν υπάρχει.
Υπάρχουν περιστατικά που σας έχουν μείνει στη μνήμη;
Τα πιο τραγικά περιστατικά που θυμάμαι αφορούσαν παιδιά, όπως η πτώση ενός μωρού από τον 2ο όροφο, μία απόπειρα αυτοκτονίας ενός παιδιού που έπεσε από τον 1ο όροφο. Τα παιδιά είναι τα πιο συγκλονιστικά περιστατικά. Αλλά και το τροχαίο με τον συνάδελφο που κατέληξε στην εντατική. Στο τροχαίο ήταν και η οικογένειά του και την προηγούμενη ημέρα ήμασταν όλοι μαζί και διασκεδάζαμε στη γιορτή του ΕΚΑΒ για τα παιδιά. Ήταν για όλους μας συγκλονιστικό, ήταν δικό μας άνθρωπος και εμπλεκόταν και το παιδί του.
Πώς νιώθετε όταν συνειδητοποιείτε ότι βοηθήσατε έναν άνθρωπο να κρατηθεί στη ζωή;
Το πιο σημαντικό είναι όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε βοηθήσει κάποιον ασθενή. Αυτό είναι και που μας κρατάει σε αυτή τη δουλειά και μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε.
Σας έχει τύχει ποτέ να σας θυμηθεί κάποιος που βοηθήσατε;
Έχει τύχει να μας δουν στον δρόμο και να μας αναγνωρίσουν ακόμα και μετά από χρόνια. Μου έχει τύχει η μαμά ενός παιδιού που ενεπλάκη σε τροχαίο, να με αναγνωρίσει επειδή φορούσα τη στολή. Έκλαιγε και με ευχαριστούσε. Εμείς, πάνω στη δουλειά, δεν εστιάζουμε στην εικόνα του ατόμου. Προσπαθούμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Πολλές φορές όμως μας έχουν κάνει ευχαριστήρια, μας έχουν φέρει γλυκά και δώρα στη δουλειά. Πολλοί ασθενείς, όταν γίνονται καλά, πηγαίνουν στην κεντρική υπηρεσία και ρωτούν ποιο ήταν το πλήρωμα που τους παρέλαβε.
Ποιες είναι οι δυσκολίες του δικού σας επαγγέλματος;
Σηκώνουμε βάρος καταπονώντας πολύ το σώμα μας. Γυναίκες και άνδρες έχουμε μυοσκελετικά προβλήματα, θέματα με τη μέση. Είναι δύσκολη δουλειά. Όλες οι γυναίκες οδηγούμε ασθενοφόρο, λείπουμε πολλές ώρες από τα σπίτια μας, κάνουμε διακομιδές. Μπορεί να συμπληρώσουμε οχτάωρο και να φύγουμε στην Αθήνα ή Θεσσαλονίκη και να επιστρέψουμε στις 5 το πρωί. Υπάρχει συνάδελφος που πηγαινοέρχεται κάθε μέρα από τη Λάρισα και έχει μικρά παιδιά. Σίγουρη είναι η ώρα προσέλευσης στη δουλειά, αλλά όχι και η ώρα αποχώρησης. Αν έχει κρατηθεί σε καλό επίπεδο το ΕΚΑΒ του Βόλου οφείλεται σε προσωπική αυταπάρνηση των πληρωμάτων. Το καλοκαίρι δουλεύουμε πολλές ώρες. Επίσης δουλεύουμε με όλες τις καιρικές συνθήκες. Μας έχει τύχει περιστατικό που έπρεπε να περπατάμε μισή ώρα μέσα στο δάσος για να παραλάβουμε ασθενή.
Πόσο σημαντική είναι η εκπαίδευση στον κλάδο σας;
Είναι το άλφα και το ωμέγα. Η Υπηρεσία μας κάνει σεμινάρια, αλλά και μόνοι μας παρακολουθούμε συνέδρια, κάνουμε εκπαιδεύσεις. Προσπαθούμε να ενημερωνόμαστε για ό,τι καινούργιο υπάρχει. Τα πρωτόκολλα, που αφορούν τις κινήσεις που γίνονται προς τον ασθενή, αλλάζουν τακτικά. Υπάρχουν νέες τεχνολογίες και εξοπλισμός.