Ο Κωνσταντίνος Τσεκούρας, ο 25χρονος χαρισματικός Βολιώτης μουσικός του παραδοσιακού και του λαϊκού τραγουδιού, μίλησε στη «Θ» και στο E-Thessalia.gr για το πάθος του για τη μουσική που εκπροσωπεί στη γενιά του, τις δυσκολίες που υπάρχουν στον κλάδο ειδικά για τους νεαρούς μουσικούς, την πορεία του μέχρι σήμερα και τις στιγμές που έχει ξεχωρίσει.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΪΣΜΕΝΟΣ
Όπως ανέφερε ο ίδιος, από πολύ μικρή ηλικία η ενασχόληση του με αυτό το είδος μουσικής αποτελούσε μονόδρομος, λόγω των βιωμάτων του στον οικογενειακό του κύκλο και την αγάπη των γονιών και του παππού του για το παραδοσιακό και το λαϊκό τραγούδι.
«Είχα την τύχη να μεγαλώσω με τους δύο γονείς, αλλά και τον παππού μου στο σπίτι, ο οποίος κουβαλούσε όλες τις παραδόσεις μας στη μνήμη του. Προσπάθησε να μου μεταδώσει όσες περισσότερες μπορούσε. Τα περισσότερα σαρακατσάνικα τραγούδια τα γνωρίζω χάρη σε εκείνον».
Η πρώτη ευκαιρία για τον νεαρό μουσικό να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τραγούδι ήρθε προς το τέλος του καλοκαιριού του 2009, σε ηλικία 11 χρόνων, όπου και έλαβε το πρώτο του «νυχτοκάματο». Έκτοτε, ο Κωνσταντίνος, διατηρώντας το πάθος και την αγάπη του για το τραγούδι, εργάζεται και ζει από το παραδοσιακό και το λαϊκό τραγούδι, συμμετέχοντας, μεταξύ άλλων, σε φεστιβάλ τοπικού και πανελλαδικού βεληνεκούς, ενώ έχει λάβει και το 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ Τραγουδιού στο Πλέβεν της Βουλγαρίας. Τα τελευταία χρόνια, παραδίδει μαθήματα μουσικής στη Λέσχη Εργαζόμενου Κοριτσιού Βόλου.
Όπως τόνισε, η επαγγελματική ενασχόληση με τη μουσική αυτή δεν είναι ευκολοχώνευτη από τους περισσότερους, μερικές φορές, ωστόσο, δικαιολογημένα, καθώς πρόκειται, σύμφωνα με τον ίδιο, για μία δύσκολη απόφαση, ανεξαρτήτως της ηλικίας αυτού που σκοπεύει να βιοποριστεί με αυτή. Το κουράγιο, το σθένος και η τεράστια υπομονή, όπως ανέφερε ο Κωνσταντίνος, είναι απαραίτητα χαρακτηριστικά τα οποία χρειάζεται κάποιος ώστε να μπορέσει να κρατηθεί στα πόδια του στο επάγγελμα και να καταφέρει να στηριχθεί σε αυτό οικονομικά.
«Το παραδοσιακό και το λαϊκό το τραγούδι
είναι οι ρίζες μας, αυτό που μας κρατά όρθιους»
Ωστόσο, υπογράμμισε ο μουσικός, όσον αφορά στη Μαγνησία, η αγορά εργασίας βρίσκεται σε πολύ περιορισμένο επίπεδο, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο κυριότερος λόγος είναι ότι περί του 2000, στον Βόλο υπήρχαν περίπου 20 νυχτερινά κέντρα παραδοσιακής και λαϊκής μουσικής στα οποία μουσικοί, νεαροί και μη, θα μπορούσαν να εργαστούν, ενώ αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνο ένα.
Παρόλες όμως τις δυσμενείς για τον κλάδο συνθήκες, ειδικά στη Μαγνησία, ο Κωνσταντίνος δηλώνει αισιόδοξος πως η μουσική αυτή στον τόπο μας θα ανακάμψει με τη βοήθεια νέων επιχειρηματιών, οι οποίοι αναμένεται να επενδύσουν στο παραδοσιακό και το λαϊκό τραγούδι στη Μαγνησία.
«Οι διακρίσεις δεν είναι τα βραβεία και τα χαρτιά,
είναι το χειροκρότημα του κόσμου όταν τελειώνει το τραγούδι»
Όπως ένθερμα τόνισε ο Κωνσταντίνος, τα τελευταία χρόνια παρατηρεί ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι μικρότερων ηλικιών επιλέγουν τα παραδοσιακά και τα λαϊκά τραγούδια σε φεστιβάλ και άλλα δρώμενα, προκειμένου να ψυχαγωγηθούν, παρόλο που οι νεότερες γενιές δεν έχουν μεγαλώσει σε ιδανικές συνθήκες ώστε να μαθαίνουν, να τιμούν και να συνεχίζουν τις μουσικές και όχι μόνο παραδόσεις.
Κλείνοντας, ο νεαρός μουσικός ξεχώρισε ένα συμβάν κατά τη διάρκεια της καριέρας του, το οποίο έχει χαραχθεί βαθιά στη μνήμη του: «Στη Λέσχη Εργαζόμενου Κοριτσιού, στην οποία παραδίδω μαθήματα, υπάρχει ένα παιδάκι αρκετά απείθαρχο, με το οποίο συζήτησα και γίναμε φίλοι. Δύο χρόνια αργότερα, ήρθε και με βρήκε σε ένα πανηγύρι μαζί με τους γονείς του για να μου πει ότι του άρεσε πάρα πολύ το τραγούδι μου. Ένιωσα ανατριχίλα και τεράστια συγκίνηση. Μέχρι και σήμερα, όταν το σκέφτομαι, χάνω τη σκέψη μου. Την αποδοχή του κόσμου την έχω μέσα στην καρδιά μου και θα την έχω μέχρι να πεθάνω. Από την πρώτη στιγμή που ανέβηκα στο πατάρι και πήρα το πρώτο χειροκρότημα. Έχω τον κάθε άνθρωπο που χειροκρότησε, αιώνια μέσα στην καρδιά μου».