Παντρεύτηκε από έρωτα στα 15, έκανε τρία παιδιά, δούλευε στα χωράφια του άντρα της, ενώ το μοναδικό πράγμα για το οποίο ποτέ δεν μετάνιωσε, είναι που τον παντρεύτηκε. Η «φλόγα» της γνώσης ποτέ δεν έσβησε μέσα της. Φοίτησε στο Λύκειο και σήμερα είναι στο 2ο έτος του τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ο λόγος για την Ελένη Αραμπατζή, την ηρωίδα από την Κατερίνη.
Η μοίρα της επιφύλασσε τόσες ανατροπές, που ακόμη κι η ίδια λέει πως πρέπει να γράψει τη ζωή της σε βιβλίο. Η Ελένη Αραμπατζή σήμερα είναι 54 ετών. Κατάγεται από τον Κάτω Αη-Γιάννη Κατερίνης και είναι παντρεμένη εδώ και 39 ολόκληρα χρόνια. Έχει τρία παιδιά, δύο γιους 38 και 24 ετών και μία κόρη στα 36, καθώς και εγγόνια.
Στα 15 της ερωτεύτηκε τον άντρα που παντρεύτηκε και με τον οποίο έχουν μια όμορφη οικογένεια και αναγκάστηκε να παρατήσει το σχολείο όταν πήγαινε στη Γ’ Γυμνασίου. «Ερωτεύτηκα, τι πιο ωραίο; Το μοναδικό πράγμα, για το οποίο δεν μετανιώνω στη ζωή μου, είναι που παντρεύτηκα τον άντρα μου», εξομολογείται η ίδια.
Όταν γνώρισε το σύζυγό της ήταν ταπετσέρης, όμως «μετά φτιάξαμε το σπίτι μας, κάναμε οικογένεια και αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί στα χωράφια. Είχαμε φρούτα και καπνά».
Η ίδια λέει πως ήταν μικρό κοριτσάκι κι όμως κατάφερνε να ζει με πεθερικά και τη γιαγιά του άντρα της στο πατρικό του. «Ήμασταν ευτυχισμένοι, δεν με ένοιαζε καθόλου, ο άντρας μου είχε πολύ καλούς γονείς, πήρα πολλά από εκείνους και φρόντιζα με κάθε τρόπο, να τους τα ανταποδίδω», λέει η κ. Αραμπατζή.
Έτσι κυλούσαν τα χρόνια, όμως, πάντοτε μέσα της την έτρωγε το μαράζι για το σχολείο. Η ίδια αναφέρει: «Πάντα μπορούσα να συνεχίσω το σχολείο, όμως, δεν το σκέφτηκα ή μάλλον δεν το τόλμησα. Το «δούλευα» πάντα όμως μέσα μου και πάντοτε σε αυτό το κομμάτι προσπαθούσα να δώσω στα παιδιά μου, ό,τι εγώ στέρησα στον εαυτό μου».
Μεγάλωσε τα παιδιά της και κατάφερε να τους δώσει όλα εκείνα τα εφόδια, που χρειάζονταν, για να τα καταφέρνουν μόνα τους στη ζωή. Ο μεγάλος της γιος σπούδασε στην Αγγλία Οικονομικές Επιστήμες, έτσι που σήμερα θεωρούνται συνάδελφοι, η κόρη της δεν θέλησε να συνεχίσει τις σπουδές, καθώς «δεν της άρεσαν πολύ τα γράμματα», ενώ και ο μικρός της γιος σπούδασε Βιολογία στο Ηράκλειο και σήμερα βρίσκεται στο 3ο έτος της Ιατρικής στα Γιάννενα.
Όλα αυτά τα χρόνια συνεχίζανε τη ζωή τους κανονικά και ο σύζυγος της κ. Αραμπατζή ήταν για πολλά χρόνια πρόεδρος της Κοινότητάς, όπου ζούσαν. «Εγώ στεκόμουν πάντοτε ένα βήμα πίσω του, του παραστεκόμουν. Όμως, το 1998, όταν ο σύζυγός μου ήταν 48 ετών, αρρώστησε, έπαθε ένα βαρύ εγκεφαλικό και 80% αναπηρία. Τότε ξεκίνησε ένας μεγάλος αγώνας. Έπρεπε τις κραυγές να τις κάνουμε λέξεις, να αρχίσει να περπατάει, να αυτοεξυπηρετείται. Εγώ έπαιρνα το τρακτέρ και πήγαινα για δουλειά στο χωράφι, δεν είχα άλλους πόρους, δεν ήξερα κάτι άλλο να κάνω».
Τα χωράφια, τα οποία έπρεπε να καλλιεργεί, ήταν 3.000 οπωροφόρα και πολλά καπνά, «άσχημη και βρώμικη δουλειά», όπως τη χαρακτηρίζει η κ. Αραμπατζή. Όταν συνέβη το παραπάνω δυσάρεστο γεγονός, ο μεγάλος της γιος βρισκόταν στην Αγγλία, η κόρη της στη Θεσσαλονίκη και ο μικρός ήταν 10 χρονών. «Εκείνη την εποχή ήταν και η πεθερά μου κατάκοιτη και έτσι είχα δύο ανθρώπους μέσα στο σπίτι. Εγώ πήγαινα στο χωράφι και ο μικρός μου ξεδιάλεγε τα φάρμακα, ποια να δώσει στη γιαγιά και ποια στον πατέρα του. Έπρεπε όμως να έχω κουράγιο, να αναστήσω τον άντρα μου. Άλλωστε, ούτε η πεθερά μου ήθελα να πεθάνει, τη λάτρευα», σημειώνει η κ. Αραμπατζή.
Μετά από τρία χρόνια ο σύζυγός της συνήλθε, άρχισε να περπατάει, να αυτοεξυπηρετείται, πήγαινε κάθε μέρα από το καλό στο καλύτερο. «Το ήθελε πολύ, όμως. Είπε πως αν ήταν έτσι, καλύτερα να πέθαινε. Το έβαλε στόχο, μέχρι που άρχισε και να οδηγεί. Είχε μεγάλη θέληση και λάμβανε πολλή αγάπη από εμάς».
Κάποια στιγμή η κ. Αραμπατζή έβλεπε πως δεν μπορούσε άλλο να στηρίζει την οικογένειά της με τα οικονομικά έσοδα που προέκυπταν από την προσωπική της εργασία στα χωράφια. «Δεν μπορεί μια γυναίκα μόνη να ανταπεξέλθει στις αγροτικές δουλειές. Στα 42 μου πλέον, έπρεπε να ψάξω να βρω άλλη δουλειά και να μάθω να απλώνω τα πόδια μου μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα. Τότε πήρα την απόφαση να πάω ως καθαρίστρια σε ένα σχολείο, για 300 ευρώ το μήνα. Τα χωράφια άλλα τα νοικιάσαμε κι άλλα τα παλεύαμε μόνοι μας».
Το 2004 για ακόμη μια φορά η αρρώστια χτύπησε πάλι την πόρτα της κ. Αραμπατζή. Και ήταν πάλι για τον άντρα της. Ήταν μια πολύ σπάνια αρρώστια, η σαρκοείδωση, που προσβάλλει τα ζωτικά όργανα και την αποθάρρυνε. «Σκέφτηκα, άντε ξανά στο μαγγανοπήγαδο. Αυτή η αρρώστια ήταν ακόμη πιο δύσκολη, όμως, μέχρι και σήμερα την παλεύουμε. Ο άντρας μου είναι λεβεντιά! Έχει τα χόμπι του, πηγαίνει τις βόλτες του, δεν τον πήρε ούτε αυτή τη φορά από κάτω». Καθημερινά η κ. Αραμπατζή καθάριζε 1000 τ.μ. και 500 θρανία στο Λύκειο της περιοχής, για 300 ευρώ τη μέρα. Αυτό που την ενόχλησε περισσότερο, ήταν η υποτίμηση που βίωσε, κυρίως από τα παιδιά. «Θυμάμαι μια φορά, πήγα να τους κάνω παρατήρηση, να προσέχουν λίγο και να μην λερώνουν και εκείνοι μου απάντησαν: «Εμείς δεν σας πληρώνουμε;». Βίωσα την απαξίωση».
Πριν τέσσερα χρόνια, πήρε επιτέλους την απόφαση, να πάει στο σχολείο, για να τελειώσει το Λύκειο. Το μεσημέρι, όταν σχολούσαν τα παιδιά, καθάριζε το σχολείο, τελείωνε στις 7, άλλαζε κάτω από μία σκάλα και στις 7.30 το απόγευμα ξεκινούσε το μάθημα στο Νυχτερινό Λύκειο. «Πήγαινα σχολείο, εκεί που καθάριζα. Τα σχόλια τότε ήταν ακόμη περισσότερα. Μαθητές και καθηγητές ήταν μέσα στην ειρωνεία. Εγώ, όμως, είχα το σκοπό μου. Στη Γ’ Λυκείου σκέφτηκα να δώσω πανελλήνιες, έβαλα ψηλά τον πήχη, έδωσα επτά μαθήματα και πέτυχα στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών στο Βόλο. Και τότε τα όσα άκουσα ήταν πολλά, όμως δεν θέλησα να ασχοληθώ με κακόβουλα σχόλια. Αυτό που δεν θα ξεχάσω, ήταν η βοήθεια των παιδιών μου. Ο μεγάλος μου γιος ερχόταν και καθάριζε μαζί μου στο σχολείο, για να προλαβαίνω να διαβάζω. Ο μικρός με διάβαζε, τον έπαιρνα τηλέφωνο και λύναμε μαζί τα μαθηματικά. Τώρα, η Σχολή έχει πολλή πλάκα. Νιώθω πολύ ωραία, αυτή η κατάσταση μου δίνει φτερά και… χρόνια».
Έτσι, σκέφτηκε να κάνει μετάταξη από το σχολείο, που εργαζόταν και μεταφέρθηκε στο Δήμο Κατερίνης ως διοικητική οικονομική γραμματέας. Με τον τελευταίο νόμο για τους υπαλλήλους ΠΟΕ-ΟΤΑ, είναι στη λίστα όσων θα μετατεθούν. «Δυστυχώς, σε αυτή τη χώρα, τους ανθρώπους που το παλεύουν, με αυτόν τον τρόπο τους το ξεπληρώνουμε», δηλώνει φανερά πικραμένη για τη νέα τροπή που παίρνει η ζωή της, μετά τις τόσες προσπάθειες που έκανε, για να κατακτήσει όσα φανταζόταν και να ζήσει την οικογένειά της.