Βολιώτης επιχειρηματίας για βραδύτητα απονομής της Ελληνικής Δικαιοσύνης
Για πρώτη φορά στα δικαστικά χρονικά, ένας βολιώτης, ο επιχειρηματίας κ. Λεωνίδας Παπαμήτρος, προσφεύγει στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο για τη βραδύτητα απονομής της ελληνικής δικαιοσύνης. Ο ίδιος είναι παθών και στην ουσία περιγράφει τη δική του δικαστική οδύσσεια, που αφορά στην ουσία ένα διοικητικό θέμα. Μια αστική διαφορά και για την οποία «πάλεψε» δικαστικά οκτώ χρόνια μέχρι να δικαιωθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο αγώνας αυτός, του στοίχισε χρόνο, αλλά και χρήμα. Με την προσφυγή του ζητεί εξαναγκαστική προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας σύμφωνα με το άρθρο 6 της ευρωπαϊκής σύμβασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η προσφυγή του κ. Παπαμήτρου κατατέθηκε εδώ και 15 μέρες και όπως σημείωσε χθες ο πληρεξούσιος δικηγόρος του κ. Νικ. Εμμανουηλίδης, η εκδίκασή της θα γίνει μέσα στον επόμενο χρόνο.
Ρεπορτάζ:
ΤΟΥΛΑ ΚΕΚΑΤΟΥ
Ο κ. Παπαμήτρος, πρατηριούχος υγρών καυσίμων, κάτοικος Βελεστίνου, από το 2000 έως και πρόσφατα -όποτε και δικαιώθηκε- προσπαθεί δικαστικά να αποδείξει ότι στην ουσία δεν υπάρχουν «κλειστά επαγγέλματα». Στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας -μετά από δικαστικό αγώνα, σε διάφορα επίπεδα της ελληνικής δικαιοσύνης- εξέδωσε ομόφωνη απόφαση με την οποία δικαιώνει τον κ. Παπαμήτρο, ο οποίος διεκδικούσε την άδεια μεταφοράς υγρών καυσίμων ώστε να μπορεί να τροφοδοτεί το πρατήριο καυσίμων που διατηρεί στην οδό Βόλου – Βελεστίνου, λίγο έξω από το Βελεστίνο. Ο επιχειρηματίας, το 2001 απευθύνθηκε στη Διεύθυνση Συγκοινωνιών Μαγνησίας και ζήτησε να πληροφορηθεί, αν μπορεί να μετατρέψει την άδεια του φορτηγού του σε δημόσιας χρήσης μεταφοράς υγρών καυσίμων. Η απάντηση της υπηρεσίας ήταν θετική και έγινε η μετατροπή της άδειας. Από εκεί αρχίζει η περιπέτειά του, που θα διαρκέσει ώς και πρόσφατα και αφού θα περάσει από πολλές δικαστικές αίθουσες διαφόρων βαθμίδων της ελληνικής δικαιοσύνης. Τη μετατροπή της άδειας ακολούθησε καταγγελία του Σωματείου Αυτοκινητιστών Μεταφοράς Υγρών Καυσίμων και ανάκληση της άδειας. Έτσι ο κ. Παπαμήτρος προσέφυγε στα διοικητικά δικαστήρια ζητώντας να του αναγνωριστεί αυτό το δικαίωμα και τελικά τα κατάφερε. Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας τον δικαίωσε. Το δικαστήριο δέχθηκε πως οι νομοθετικοί προσδιορισμοί για προστασία των κλειστών επαγγελμάτων αντιβαίνουν το Σύνταγμα.
Τρία χρόνια κατά μέσο όρο
Η βραδύτητα απονομής της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα, όπως σημείωνε χθες ο συνήγορος του κ. Παπαμήτρου, είναι πρωτοφανής. Σε όλα τα κράτη του ευρωπαϊκού συμβουλίου, ακόμη και στην Τουρκία, ο μέσος χρόνος απονομής της δικαιοσύνης σε τελεσίδικο βαθμό είναι τα τρία χρόνια. Ο κ. Παπαμήτρος με την προσφυγή του, τονίζει ο συνήγορός του, δεν ζητεί απλώς την καταδίκη της Ελλάδος για καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης, αλλά θα κάνει κάτι πρωτοφανές: Θα ζητήσει εξαναγκαστική προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας ως προς το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η προσφυγή του είναι πολυσέλιδη και σε αυτή εξιστορεί όλη την έως τώρα δικαστική του περιπέτεια και την τελική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Μεταξύ άλλων στην προσφυγή αναφέρει: «Σύμφωνα με το άρθρο 6 παρ. 1 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), που εκυρώθη στην ελληνική νομοθετική τάξη με το ΝΔ 53/1974 «παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως, δημοσία και εντός λογικής προθεσμίας υπό ανεξαρτήτου και αμερολήπτου δικαστηρίου, νομίμως λειτουργούντος, το οποίον θα αποφασίσει είτε επί των αμφισβητήσεων επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων του αστικής φύσεως, είτε επί του βάσιμου πάσης εναντίον του κατηγορίας ποινικής φύσεως…».
Στην συγκεκριμένη υπόθεση η διάρκεια της διαδικασίας είναι υπερβολική και δεν ανταποκρίνεται στην απαίτηση της «λογικής προθεσμίας» δεδομένου ότι: Η εκδίκαση των υποθέσεών μου διήρκεσε σχεδόν οκτώ έτη ήτοι διά μεν την πρώτη διοικητική διαφορά, από της 11ης Νοεμβρίου 2003 (οπότε προσέφυγα στο αρμόδιο Διοικητικό Πρωτοδικείο Βόλου) μέχρι και της 3ης Ιουνίου 2011, διά δε τη δεύτερη διοικητική διαφορά από της 14ης Ιανουαρίου 2004 (οπότε προσέφυγα στο αρμόδιο Διοικητικό Πρωτοδικείο Βόλου) μέχρι και της 3ης Ιουνίου 2011 ημερομηνία δημοσιεύσεως των υπ’ αριθμούς 1665 και 1666/2011 αποφάσεων της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας, οι οποίες καθαρογράφτηκαν αργότερα (24 Αυγούστου 2011).
Η συγκεκριμένη υπόθεση αφορούσε στο ζήτημα της συμβατότητος με το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου των προαναφερθέντων κανόνων δικαίου, επρόκειτο δηλαδή για μια συνηθισμένη και εύκολη υπόθεση για τα ελληνικά δικαστήρια, χωρίς οποιαδήποτε δυσκολία σε δικονομικό και αποδεικτικό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση η διάρκεια της διαδικασίας ήτο υπερβολική, λόγω του ως άνω διαδραμόντος χρόνου», τονίζει στην προσφυγή. Και καταλήγει:
«Επειδή εν προκειμένω παρεβιάσθη στο πρόσωπό μου το δικαίωμα του άρθρου 6 παρ. 1 όπως δικαστεί η υπόθεση μου κατά τις επιταγές της δίκαιης δίκης, δεν διαθέτει δε το ελληνικό κράτος τρόπο ώστε να δικαιωθώ για τις παραβιάσεις αυτές, αφού δεν έχω δικαίωμα πραγματικής προσφυγής ενώπιον ελληνικής αρχής. Το ελληνικό κράτος δεν προσφέρει σε μένα μία πραγματική προσφυγή κατά την έννοια του άρθρου 13 της ΕΣΔΑ, ώστε να μου επιτρέψει να εκφράσω τα παράπονα μου για την παραβίαση των δικαιωμάτων μου για πρόσβαση σε δικαστήριο και του δικαιώματος να εκδικαστεί η υπόθεση μου εντός ευλόγου χρόνου. Επομένως υπάρχει παραβίαση του άρθρου 13 της Συμβάσεως λόγω απουσίας προσφυγής εσωτερικού ελληνικού δικαίου, με την οποία θα αναγνωριζόταν το δικαίωμα μου να εκδικασθεί η υπόθεση σύμφωνα με τις αρχές της δίκαιης δίκης».