ΟΡΓΗ, θυμός, αγανάκτηση, μελαγχολία, ήταν λίγα μόνο από τα συναισθήματα που πλημμύρισαν τους χιλιάδες Βολιώτες που κατέβηκαν προχθές στην παραλία για να παρακολουθήσουν την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
της ΕΛΕΝΗΣ Α. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Χιλιάδες Βολιώτες κατέβηκαν να δουν τα παιδιά τους να παρελαύνουν και να τιμήσουν το ΟΧΙ του ’40. Άλλοι για να δουν τι θα γίνει, αφού η ατμόσφαιρα «μύριζε μπαρούτι» εδώ και πολλές μέρες. Άλλοι για να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά (το έκαναν λίγα μέλη της ΟΛΜΕ πριν την παρέλαση και μέλη του κινήματος «Δεν Πληρώνω» μετά την άδοξη λήξη της), καθώς κυρίως και εκατοντάδες φίλαθλοι του Ολυμπιακού Β., προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τον αφανισμό της βολιώτικης ομάδας.
Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις των εκφωνητών οι φραστικές αντιδράσεις, μα και τα συνθήματα των φιλάθλων εναντίον τη κυβέρνησης, μα και των ελάχιστων πολιτικών που βρέθηκαν στο χώρο των επισήμων (εκτός των αντιπεριφερειαρχών κ. Κοπάνα, Αλεξόπουλου, του Δημάρχου κ. Σκοτινιώτη, του βουλευτή του ΛΑΟΣ κ. Μαρκάκη, του προέδρου του δημοτικού Συμβουλίου κ. Φοινικόπουλου, των αντιδημάρχων κ.κ. Οικονόμου, Παντσά, Τσαμπάζη, Λαμπρινίδη, του Περιφερειακού Συμβούλου κ. Καλτσογιάννη και των Δημοτικών Συμβούλων κ.κ. Μαυρογιάννη, Τσάμη, Ντόκου, Δουλόπουλου, καθώς και της κας Γερακούδη που εκπροσώπησε την κυβέρνηση, ουδείς άλλος από τους αιρετούς δεν παραβρέθηκε στην παρέλαση) δεν σταμάτησαν. Επίσης, δεν έλειψαν και μικροσυμπλοκές ανάμεσα στα ΜΑΤ και τους φιλάθλους.
Η παρέλαση με την άφιξη της Φιλαρμονικής ξεκίνησε μετ’ εμποδίων και με την παρουσία διμοιρίας των ΜΑΤ. Οι αντιδράσεις εκ μέρους των φιλάθλων του Ολυμπιακού Β. αυξάνονταν, ενώ μπουκάλια εκτοξεύονταν τόσο προς τους επισήμους, όσο και προς τους μουσικούς της Φιλαρμονικής. Η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει, όταν δύο κροτίδες έσκασαν μερικά εκατοστά από μικρούς μαθητές δημοτικών σχολείων που προσπαθούσαν να διασχίσουν το χώρο της παρέλασης.
Όλα τελείωσαν, όταν ξαφνικά η Φιλαρμονική αποχώρησε. Τότε ολοένα και περισσότερος κόσμος (όχι μόνο φίλαθλοι του Ολυμπιακού) κάλυπτε το παραλιακό μέτωπο, ώσπου δύο νεαροί κάλεσαν και τους υπόλοιπους να δώσουν ένα τέλος στην …τραγωδία. Τότε ήταν που επικράτησε πανικός. Τα συνθήματα εκ μέρους των φιλάθλων έδιναν κι έπαιρναν, γονείς και παππούδες πανικόβλητοι έψαχναν τα παιδιά τους, άλλοι αποδοκίμαζαν αυτούς που διέκοψαν την παρέλαση. Οι περισσότεροι εκ των επισήμων, αποχώρησαν με τη βοήθεια αστυνομικής δύναμης. Ένα πραγματικό αλαλούμ. Μια κατάσταση που σου έσφιγγε την καρδιά και σε προβλημάτιζε έντονα, τόσο για την εικόνα που αντίκριζες, όσο κυρίως γι’ αυτά που έρχονται…
Ο Βόλος έγινε προχθές η μοναδική πόλη στην Ελλάδα, όπου διακόπηκε η παρέλαση, όχι κυρίως από τις αντιδράσεις κοινωνικών ομάδων για τα δεινά τα οποία υπόκειται λόγω των μέτρων ο ελληνικός λαός (υπήρξαν κι αυτές, αλλά δεν επηρέασαν τόσο στη διαμόρφωση του όλου σκηνικού), αλλά λόγω των έντονων διαμαρτυριών και της ρίψης διαφόρων αντικειμένων από εκατοντάδες φιλάθλους του Ολυμπιακού Β. ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τον αφανισμό της βολιώτικης ομάδας.
Δυστυχώς, οι κοινωνικές εκρήξεις βρίσκονται προ των πυλών με απρόβλεπτες συνέπειες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τρεις εικόνες. Η πρώτη είναι τη μέρα της εθνικής εορτής, γονείς πανικόβλητοι να τρέχουν να βρουν τα παιδιά τους, όταν «κόπηκε» η παρέλαση και καθηγητές να προσπαθούν να οπισθοχωρήσουν με τα τμήματά τους και να κρατήσουν ψύχραιμους τους μικρούς μαθητές των δημοτικών σχολείων.
Η δεύτερη εικόνα ήταν των δύο νεαρών που βγήκαν και …διέταξαν πως έπρεπε να σταματήσει η παρέλαση τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, χωρίς κανείς ν’ αντιδράσει.
Και η τρίτη ήταν, όταν πλέον είχε διαλυθεί η παρέλαση, εκατοντάδες φίλαθλοι και μη, κατέλαβαν το χώρο των επισήμων, φωνάζοντας συνθήματα, ενώ …αποθέωσαν και τον γνωστό στους περισσότερους κύριο με την ντουντούκα που τριγυρνά κατά διαστήματα στους δρόμους του Βόλου, διατυμπανίζοντας με ιδιαίτερο τρόπο τις απόψεις του…
Όταν η κωμωδία, δεν απέχει παρά μια ανάσα από την τραγωδία…
Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου έλαβε άδοξα τέλος. Φύγαμε οι περισσότεροι από την παραλία με ένα σφίξιμο στην καρδιά και με ένα έντονο προβληματισμό για το πού πηγαίνει πραγματικά η Ελλάδα, για το τι μας ξημερώνει την επόμενη μέρα. Σε ποιο κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας; Τι να τους πούμε άραγε;