Στην έκδοση οκτασέλιδης εφημερίδας προχώρησε το Γυμνάσιο που λειτουργεί στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Βόλου. Εμπνευστές της όλης πρωτοβουλίας οι καθηγητές του σχολείου και πρωταγωνιστές οι μαθητές-κρατούμενοι που έβαλαν όλο το μεράκι και την ευαισθησία τους και συνέβαλαν στην έκδοση της εφημερίδας. Το συναίσθημα γι’ αυτούς ήταν μοναδικό, καθώς για πρώτη φορά μπορούσαν να επικοινωνήσουν με την κοινωνία, τον κόσμο, να επισημάνουν αυτά που τους απασχολούν. Όχι τυχαία λοιπόν, η εφημερίδα έχει τίτλο «Επικοινωνία».
Η πρωτοβουλία εντάχθηκε σε πολιτιστικό πρόγραμμα που πραγματοποίησε το σχολείο τη φετινή σχολική χρονιά. Μάλιστα έχουν εκδοθεί δύο φύλλα, όπου στο δεύτερο φύλλο γίνεται εκτενής αναφορά στην ενδοσχολική βία.
Το πρώτο φύλλο κυκλοφόρησε 100 αντίτυπα. Αν κάποιος θέλει να διαβάσει το πρώτο και δεύτερο φύλλο, μπορεί στην ιστοσελίδα του σχολείου, http://6gym-volou.mag.sch.gr/pararthma/GRSite/Activities/Year_12-13/newspaper_ekkn_volos.pdf.
Η συνεργασία των μαθητών με τους υπεύθυνους καθηγητές κ. Ιωάννη Φόβο, συντονιστή του προγράμματος, στο σχεδιασμό και το στήσιμο της εφημερίδας και κ. Αναστασία Χατζηπλή, στην επιμέλεια συγγραφής των άρθρων, καθώς και με το διευθυντή κ. Άγγελο Μιχόπουλο στο συντονισμό όλης της προσπάθειας, ήταν άψογη, ώριμη, ουσιαστική και άφησε σε όλους πολύ καλές εντυπώσεις.
Όπως τόνισαν οι καθηγητές, οι μαθητές εργάστηκαν με ενθουσιασμό, με αγάπη, ανέπτυξαν την κριτική τους σκέψη, στάθηκαν αιχμηροί, έκαναν την αυτοκριτική τους, έκαναν ένα μεγάλο βήμα στην αυτογνωσία.
Η σχολική εφημερίδα έδωσε τη δυνατότητα στους νεαρούς κρατούμενους να εκφράζουν αυτά που ένιωθαν, να τονίσουν τις απόψεις τους για διάφορα ζητήματα. Ήταν κάτι ξεχωριστό γι’ αυτούς, αφού, όπως έγραψαν και στην εφημερίδα, ενώ άλλοτε οι ίδιοι ήταν αρνητικοί πρωταγωνιστές για πράγματα που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες, τώρα τους δόθηκε η ευκαιρία να εκδώσουν οι ίδιοι μια σχολική εφημερίδα, κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες.
Τα θέματα της εφημερίδας ποικίλλουν, από την καθημερινότητα στη φυλακή μέχρι τα προβλήματα των νέων γενικότερα.
Η «Θ» βοήθησε και εξέδωσε το πρώτο φύλλο της σχολικής εφημερίδας.
Οι δύο καθηγητές περιγράφουν σήμερα στη «Θ» το πλαίσιο του όλου εγχειρήματος λέγοντας πως «μια ακόμη προσπάθεια των μαθητών μας, που το «σπίτι τους» και το σχολείο τους βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα μιας φυλακής, στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Βόλου, μια σχολική εφημερίδα βγαλμένη μέσα από την ψυχή τους, χωρίς να έχει βέβαια όλες τις ιδιότητες μιας συμβατικής εφημερίδας, είναι γεγονός και αποτελεί ένα δίαυλο επικοινωνίας με τον «έξω» κόσμο.
Ο τίτλος της εφημερίδας μάς δυσκόλεψε αρκετά. Μέρες ολόκληρες, τελειώνοντας το μάθημα καθόμασταν επιπλέον και συζητούσαμε τις προτάσεις. Οι λέξεις «έπεφταν» στο τραπέζι και η επεξεργασία ήταν λεπτομερής και διεξοδική. Θέλαμε στον τίτλο να συνδυάσουμε όχι μόνο τη δίψα για ενημέρωση, αλλά και την ανάγκη να συστηθούν τα παιδιά μέσα από τα κείμενά τους. Γνώριζαν πολύ καλά, ότι η δύναμη μιας και μόνο λέξης είναι τεράστια. Και έτσι αποφασίσαμε να «παίξουμε» με τη λέξη επικοινωνία. Καθώς είναι σύνθετη μας βοήθησε να δείξουμε με τον τρόπο γραφής και το δεύτερο στόχο μας, την παρουσίαση δηλαδή της κοινωνίας των ανηλίκων κρατουμένων.
Και εδώ, είναι σημαντικό να αναφέρουμε, ότι οι κρατούμενοι-μαθητές ενθουσιάστηκαν με αυτή τη νέα εργασία, που έγινε στο πλαίσιο του πολιτιστικού προγράμματος κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους 2012-13 «Η Επι-Κοινωνία μας».
Συλλογική δουλειά
Η σχολική εφημερίδα αγκαλιάστηκε από τους μαθητές. Η σύνθεση της ομάδας των δημοσιογράφων έγινε γρήγορα και με ενθουσιασμό. Και ξεκίνησε η δουλειά. Όχι χωρίς προετοιμασία και εξάσκηση. Και αυτό οι μαθητές το έκαναν με μεράκι.
Όπως τόνισαν οι δύο καθηγητές «δημιουργήσαμε μια ομάδα δημοσιογράφων, η οποία ανέλαβε τη σύνταξη των άρθρων. Μάλιστα συμμετείχαν ακόμη και μαθητές με μικρή ευχέρεια στη χρήση της γλώσσας, μιας και δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι είναι όλοι αλλοδαποί με χαμηλό γνωστικό επίπεδο οι περισσότεροι. Δόθηκε με αυτό τον τρόπο, η δυνατότητα έκφρασης των σκέψεών τους, ενώ παράλληλα ασκούνταν στην εκμάθηση και χρήση της ελληνικής γλώσσας. Εργάστηκαν με ζήλο, με υπευθυνότητα και με ομαδικό πνεύμα. Μελέτησαν εφημερίδες, ασκήθηκαν στον επικοινωνιακό λόγο, διάβασαν αντίστοιχες σχολικές εφημερίδες και στη συνέχεια έφτιαξαν τη δικιά τους. Αποφασίσαμε να είναι 8σέλιδη, έτσι ώστε να μπορούμε να ανταποκριθούμε στη δημιουργία της. Η καθημερινότητα στη φυλακή, τα προβλήματα των νέων, γεγονότα της επικαιρότητας, καθώς και επιστημονικά θέματα αποτελούν τον κύριο κορμό της εφημερίδας.
Οι καθηγητές δεν παραλείπουν να αναφερθούν στη συμβολή της «Θ» στην έκδοση της σχολικής εφημερίδας. Όπως ανέφεραν, «δυστυχώς, στις μέρες αυτές η υλοποίηση τέτοιων στόχων και ειδικά η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ιδιαίτερα δύσκολο, οικονομικά, εγχείρημα. Όμως, ο κ. Β. Δανός, εκδότης της εφημερίδας «Η Θεσσαλία» ανταποκρίθηκε στην έκκλησή μας για βοήθεια και ανέλαβε την εκτύπωση του πρώτου φύλλου της. Συγκεκριμένα, κυκλοφόρησε με 100 φύλλα, τα οποία μοιράστηκαν στους μαθητές και κάποια από αυτά θα σταλούν σε αρμόδιες υπηρεσίες και φορείς.
Αναμφισβήτητα, ήταν για το σχολείο μας μια πολύτιμη βοήθεια και παράλληλα αναγνώριση του έργου των μαθητών μας. Τον ευχαριστούμε θερμά, οι μαθητές, ο διευθυντής και οι υπεύθυνοι καθηγητές τον ίδιο για αυτήν την ευγενική χορηγία, καθώς και την εφημερίδα «Η Θεσσαλία», που μας φιλοξενεί στις σελίδες της, όποτε χρειαστεί».
Μας γράψαν στην εφημερίδα και… θα γράψουμε εφημερίδα
Στο παρακάτω κείμενο οι μαθητές περιγράφουν το συναίσθημα που ένιωσαν, όταν πληροφορήθηκαν όταν θα εκδώσουν εφημερίδα.
Σημειώνουν στο κείμενό τους, μεταξύ άλλων, πως «μια μέρα η κυρία μας μάζεψε και μας είπε ότι θα γράψουμε μια εφημερίδα. Και εκεί, που μιλούσε τη ρωτήσαμε:
– Καλά, εμάς μας έγραψε η εφημερίδα και μας έδειξαν τα κανάλια για αυτά που κάναμε και τώρα θα γράψουμε εμείς; Eμείς είμαστε φυλακή. Τι ξέρουμε; Τι να πούμε; οι φίλοι μας διάβαζαν τις ειδήσεις, και μας είπαν, ότι ήμασταν και εμείς μέσα για αυτά, που κάναμε. Και πιστέψτε μας δεν ήταν καθόλου καλό να δούμε τον εαυτό μας κρεμασμένο στα περίπτερα για κάτι κακό. Άσχημο πράγμα. Όταν το είδαμε γίναμε χάλια. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Κάναμε λάθη, που μας κατέστρεψαν και τα πληρώνουμε με φυλακή πολύ ακριβά. Φτάνει όμως αυτό. Αισθανθήκαμε σαν εγκληματίες, αλλά αυτοί που διάβαζαν για μας δεν ήξεραν ποιοι ήμασταν και αν πραγματικά φταίμε.
Και τώρα, όμως, από εδώ, μέσα από το σχολείο της φυλακής έχουμε την ευκαιρία για πρώτη φορά να «μιλήσουμε» να σας πούμε για τα προβλήματά μας, για το σχολείο, την καθημερινότητά μας, για το πώς βλέπουμε την κοινωνία. Μπορούμε να σας πούμε πολλά. Πώς περνάμε μέσα στο κελί, που είναι σκοτεινά και από το πολύ σκοτάδι, όταν βγαίνουμε έξω στον ήλιο μας πονάνε τα μάτια, δεν μπορούμε να τα ανοίξουμε, όπως ένα καναρίνι, που το έχεις μέσα σε ένα κλουβί και μόλις το βγάλεις έξω ζαλίζεται και πέφτει. Μας πέφτουν τα μαλλιά από τη στεναχώρια και τις σκέψεις. Έχουμε χάσει τη μυρουδιά, ποια είναι καλή, ποια όχι είκοσι μία ώρες μέσα…».
«Μπρος γκρεμός
και πίσω
γκρεμός»
Σε άλλο κείμενο τονίζεται η δυσχερής οικονομική κατάσταση των κρατουμένων, αλλά και οι συσχετισμοί με τις συνθήκες που επικρατούν στην κοινωνία ευρύτερα.
Γράφουν, μεταξύ άλλων, στην εφημερίδα: «Η κατάσταση είναι δύσκολη. Κάθε μέρα διαβάζουμε στις εφημερίδες και βλέπουμε στην τηλεόραση, ότι χιλιάδες μένουν άστεγοι. Βλέπουμε, ότι η ανθρωπιά χάθηκε από αυτούς που κυβερνούν, αλλά γίνονται έντιμες προσπάθειες από την κοινωνία, από ανθρώπους που πραγματικά νοιάζονται και μαζεύονται για να βοηθήσουν ώστε να ξεπεράσουν την κρίση.
Από την άποψη της πολιτικής υπάρχει μια ελπίδα, ότι θα καθαρίσει το νέφος των ψεμάτων και θα μπει νέο αίμα. Ο κόσμος έχει βαρεθεί τους παλιούς και έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε νέους ανθρώπους σπουδασμένους.
Βλέπουμε, ότι η μετανάστευση είναι ένας νέος δρόμος για τα παιδιά, τα οποία δεν βρίσκουν δουλειά στην Ελλάδα. Πάμε κατά διαόλου. Όλοι κλέβουν λένε ψέματα. «Μπρος γκρεμός και πίσω γκρεμός». Είμαστε φυλακή και τα βλέπουμε όλα αυτά από μέσα. Ζούμε δύσκολες μέρες. Όταν υπάρχει κρίση έξω, έρχεται και μέσα. Δεν έχουν λεφτά να μας στείλουν οι δικοί μας. Η υπηρεσία, αν και θέλει να βοηθήσει, και είναι άψογη, δυσκολεύεται πολύ. Τα φαγητά έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα δεν είναι ίδια.
Πολλοί κρατούμενοι είναι άποροι, χωρίς οικογένεια, χωρίς φράγκο στην τσέπη. Τους βοηθάμε, μοιραζόμαστε ό,τι έχουμε, τους δίνουμε τηλεκάρτα να μιλήσουν με τους δικούς τους.
Αν η κοινωνία γινόταν όπως είμαστε εδώ μέσα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Γιατί βοηθάμε το συγκρατούμενό μας, όποιος κι αν είναι. Όπως είναι αυτός μέσα, είμαστε και εμείς, να φανταστείς σε ένα θάλαμο είκοσι δύο άτομα είναι από έντεκα διαφορετικές χώρες και από διάφορες ηπείρους. Συντροφιά, κουβέντα, τηλεόραση, μέρα με τη μέρα συνεννοούμαστε. Όποιος ξέρει κάτι βοηθάει τον άλλο. Αλλά μας βοηθάει η παγκόσμια γλώσσα του σώματος. Καλή διάθεση να υπάρχει».