Λένα Διβάνη: Αντί να κλαιγόμαστε, ας κάνουμε κάτι

Σε Ιταλία και Λετονία θα κυκλοφορήσει το βιβλίο της «Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης»

Η εβδομάδα άρχισε με καλά νέα για τη Βολιώτισσα συγγραφέα Λένα Διβάνη, αφού το τελευταίο της βιβλίο «Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης» μεταφράζεται και θα κυκλοφορήσει στην Ιταλία και τη Λετονία. Μια μέρα πριν μάθει την είδηση για την ευρωπαϊκή πορεία του γάτου της η Λένα Διβάνη είχε πάρει μέρος στον 30ό Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών, κάτι που έκανε για πρώτη φορά, κόντρα στη διάχυτη απαισιοδοξία του τελευταίου διαστήματος, όπως δηλώνει.

Ρεπορτάζ: ΔΑΝΑΗ ΠΙΚΟΥΛΑ

«Μην αυταπατάσθε, φίλτατοι. Αυτό εδώ δεν είναι ένα παιδικό βιβλίο κι εγώ δεν είμαι ένας οποιοσδήποτε γάτος. Εγώ τυγχάνω πανέξυπνος, κούκλος και απίστευτα ταλαντούχος» ξεκινάει ο «χάρτινος» γάτος της Λένας Διβάνη από μελάνι να αφηγείται τη ζωή του στην τελευταία έκδοση της Βολιώτισσας συγγραφέα και πανεπιστημιακού, που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες από τον «Καστανιώτη». «Μου πήρε έξι ζωές και πολύ μεγάλη ταλαιπωρία για να καταφέρω να τρυπώσω πρώτα στο σπίτι και μετά στο κεφάλι ενός γραφιά ώστε να δακτυλογραφήσει τις σκέψεις μου. Τα κατάφερα όμως!» συνεχίζει ο Ζάχος και φαίνεται πως τα κατάφερε καλά, αφού η πορεία του δεν σταματά στα ελληνικά όρια. «Ο Ζαχούλης αγοράστηκε και μεταφράζεται στην Ιταλία από πολύ καλό εκδότη αλλά και -έκπληξη!- στη Λετονία. Για τις δύσκολες μέρες των εκδόσεων αυτό είναι μεγάλη έκπληξη» λέει η Λένα Διβάνη για να συμπληρώσει πως «φαίνεται ότι η γλύκα της αγάπης και της συγνώμης είναι σε ζήτηση παντού…».

Ορμώμενη από την ίδια θετική διάθεση και παρά τα πολλά προβλήματα που όλοι μας αντιμετωπίζουμε λόγω της οικονομικής κατάστασης, η Λένα Διβάνη πήρε μέρος την περασμένη Κυριακή στον 30ό Διεθνή Μαραθώνιο της Αθήνας, στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη, που πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα της UNESCO. «Ναι έτρεξα στο Μαραθώνιο με την αδελφή μου τη Χριστίνα και τους φίλους μας (όσους μπορέσαμε να ξεσηκώσουμε) κόντρα στη διάχυτη απαισιοδοξία και μούχλα που σκεπάζει τη ζωή μας. «Yes we can», που λέει κι ο Ομπάμα» εξηγεί τους λόγους που τη «σήκωσαν από τον καναπέ». «Δεν το έχω ξανακάνει ποτέ γιατί ποτέ μέχρι σήμερα δεν ένιωθα τη δημόσια ζωή και την ιδιωτική ψυχή μας σε τέτοιο χάλι. Αντί να κλαιγόμαστε, ας κάνουμε κάτι, είπα. Ας τρέξουμε προς το μέλλον. Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω» καταλήγει η συγγραφέας.

Η ίδια, κοινωνική και οικονομική κατάσταση την εμπνέει και στα επόμενα συγγραφικά της σχέδια που συμπεριλαμβάνουν μια μελέτη για τον Ερυθρό Σταυρό στην Ελλάδα και την Τουρκία, κυρίως κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων και της Μικρασιάτικης Καταστροφής, που ακόμα βρίσκεται σε πολύ αρχικό στάδιο, καθώς διαβάζοντας τα έργα της Πηνελόπης Δέλτα εντόπισε περιπτώσεις γυναικών που εμφανίστηκαν στη δημόσια ζωή «πατώντας σε μέτωπα απάτητα έως τότε από γυναίκες» ενώ έχει ήδη ολοκληρώσει έναν θεατρικό μονόλογο με θέμα έναν «ηγέτη που κατέστρεψε τη χώρα του» ο οποίος αυτή την περίοδο βρίσκεται σε αναζήτηση θεατρικής στέγης.