Photo Gallery, Πολιτισμός

Κινηματογραφικό «Ταξίδι στη Μυτιλήνη»

 

 

Η ταινία του Λάκη Παπαστάθη μέχρι την Παρασκευή στην Εξωραϊστική

Από την ελληνική ταινία του «Σινέ Μεσόγειος»

 

 

 

 

Από σήμερα μέχρι την Κυριακή (9.30 μ.μ.) προβάλλεται στο «Σινέ Μεσόγειος» της Εξωραϊστικής η ταινία «Ταξίδι Στη Μυτιλήνη».

Ελλάδα (2010). Σκηνοθεσία: Λάκης Παπαστάθης. Πρωταγωνιστούν: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Δημήτρης Καταλειφός, Μαρία Ζορμπά, Μυρσίνη Μιχαλοπούλου, Νίκος Παπαγιάννης (105′).

Ο Κώστας μετά από είκοσι χρόνια παραμονής του στο Παρίσι αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του τη Μυτιλήνη. Είχε προηγηθεί το τηλεφώνημα από ένα συμβολαιογράφο του νησιού που τον πληροφορεί πως κληρονόμησε το οικογενειακό σπίτι. Ο Κώστας είχε φύγει από τη Μυτιλήνη στα δεκαοχτώ του για σπουδές κινηματογράφου στο Παρίσι και έκτοτε δεν ξαναγύρισε εξαιτίας του οικογενειακού ιστορικού. Επιστρέφοντας συναντάει όσους έχουν απομείνει από τους συγγενείς του και ξαναθυμάται εκείνους που έχουν φύγει. Θυμάται τον εαυτό του μικρό στην ηλικία των δέκα χρόνων, την εποχή δηλαδή που συνέβησαν τα δραματικά γεγονότα στην οικογένειά του. Η σχέση του με την Ελένη, μια νέα γυναίκα που εργάζεται στο γηροκομείο Μυτιλήνης, του ανοίγει νέους δρόμους για τη ζωή του και την τέχνη του… Όπως έγραψε ο Δ. Δανίκας («ΤΑ ΝΕΑ»).

«Το «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» είναι η καλύτερη, να µην πω η µόνη ολοκληρωµένη και αληθινή στιγµή του Λάκη Παπαστάθη. Μακράν και του «Θεόφιλου» του 1997 και της επόµενης ταινίας «Το µόνον της ζωής του ταξείδιον». Θα το πω όπως το αισθάνθηκα.
Κάθε τόσο µε πιάνανε τα ζουµιά.
Αυτό είναι το αναντικατάστατο κριτήριο. Πρώτα τα συναισθήµατα, έπειτα η σκέψη. Η Τέχνη πορεύεται µε τη συγκίνηση. Για µένα αυτή είναι η ύψιστη αρετή. Όταν λοιπόν ο καλλιτέχνης ανοίγει την πληγή του και σκύβει µε ειλικρίνεια στον εαυτό του, τότε ακόµα και µια ερασιτεχνική αδεξιότητα µπορεί να ερεθίσει τους δακρυγόνους αδένες του θεατή. Πάει, τέλειωσε. Μοναδικό πλεονέκτηµα των ευρωπαίων σκηνοθετών, η αυθεντικότητα των προσωπικών τους στιγµών. Έτσι και µε το Λάκη Παπαστάθη. Ξόφλησε τους λογαριασµούς του µε τις καλλιγραφίες και τα εγκεφαλογραφήµατα και άφησε τον εαυτό του να παρασυρθεί από τις σκιές των λησµονηµένων προγόνων του. Η περίληψη της περιπλάνησης του ήρωά του είναι της µιας γραµµής. Κάποιος Μυτιληνιός που από καιρό έχει ρίξει µαύρη πέτρα πίσω του για λόγους που θα τους καταλάβουµε αργότερα, επιστρέφει στο νησί προκειµένου να υπογράψει κάποια χαρτιά ώστε να κληρονοµήσει το πατρικό του σπίτι. Από εκεί και πέρα το παρελθόν στοιχειώνει το παρόν. Ο Κωστάκης, έτσι ακόµα τον φωνάζουν, περικυκλωµένος και αιχµάλωτος του παρελθόντος. Γιατί συνήθως η νοσταλγία είναι το ευπρεπές ένδυµα των ενοχών µας!

Εξαιρετική η απρόσωπη κυκλοφορία του ήρωα. Το πρόσωπό του αποκαλύπτεται στα τελευταία λεπτά. Σε όλη τη διάρκεια ακούµε τη φωνή του και βλέπουµε στο κάδρο την ένδειξη «Rec» που σηµαίνει ότι ο ίδιος κινηµατογραφεί µε ερασιτεχνική µηχανή. Ως θεατής και παρατηρητής. Πολύ σωστά. Έτσι δηλώνεται η απουσία του. Η αποµάκρυνσή του. Κι έτσι, ταυτόχρονα, ταυτίζεται ο θεατής µε την κινηµατογραφική µηχανή του Κωστάκη. Γιατί κι αυτός, όπως ο Μυτιληνιός, απωθεί στο υποσυνείδητό του το τραύµα του το ενοχικό. Σωστή η εναλλαγή του ασπρόµαυρου µε το έγχρωµο.

Το ασπρόµαυρο σηµατοδοτεί την γκρίζα σηµερινή εποχή. Το έγχρωµο τη µνήµη τη νοσταλγική καθώς και τις σκηνές που τραβάει ο Κωστάκης. Η σηµειολογία εντελώς οφθαλµοφανής. Εξαιρετικές οι ερµηνείες του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη και της Μαρίας Ζορµπά».

 

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το