Ο κ. Βασ. Παλαμηδάς γράφει:

«Ο μεγάλος της ελληνικής δημοσιογραφίας και λογοτεχνίας αείμνηστος Παύλος Νιρβάνας (1866-1937) σε ένα από τα πολλά χρονογραφήματά του, στη διάρκεια της δεκαετίας του μεσοπολέμου (1930-1940), ασχολήθηκε με τη «γυμνή» αλήθεια. Έχουν ενδιαφέρον οι σκέψεις του, που αγγίζουν και τη σημερινή πραγματικότητα:

«Και ο άγνωστος εξακολούθησε να γυρεύει την αλήθεια δεξιά κι αριστερά. Τον είχα χάσει κάμποσες μέρες. Προχθές η τύχη τον έβγαλε πάλι μπροστά μου. Φαινόταν ευχαριστημένος, σαν άνθρωπος που είχε επιτύχει το σκοπό του.

– Τη βρήκατε; τον ερώτησα.

– Τη βρήκα επιτέλους… μου αποκρίθηκε και το πρόσωπό του έλαμπε από χαρά. Τη βρήκα, αλλά δεν ήταν γυμνή. Απεναντίας. Φορούσε απάνω της του κόσμου τα κουρέλια. Το μόνο γυμνό μέρος του κορμιού της ήταν η μύτη της. Και προσπαθούσε να την κρύψει κι αυτή. Πώς να τη γνωρίσω; Δεν θα την γνώριζα ποτέ μου, αν δεν με βεβαίωνε η ίδια πως είναι η Αλήθεια.

– Από πότε ντύθηκες, γλυκυτάτη θεά, την ερώτησε ζαλισμένος. Σε ήξερα πάντα γυμνή.

– Λάθος κάνετε, κύριε… μου αποκρίθηκε. Ποτέ μου δεν παρουσιάστηκα γυμνή στον κόσμο.

– Από σεμνότητα;

– Όχι από σεμνότητα, κύριε. Από υπερηφάνεια. Είμαι πάρα πολύ άσχημη και γριά, ώστε να παρουσιάζομαι γυμνή στον κόσμο. Παρουσιάζομαι πάντα ντυμένη, όπως με βλέπετε.

– Ώστε η φήμη της περίφημης γύμνιας σας.

– Πρόληψη, καθαρή πρόληψη, κύριε.

– Κι εκείνοι που καυχιούνται πως σας παρουσιάζουν γυμνή;

– Απατούν τον κόσμο, απλούστατα. Ποτέ κανένας δεν με παρουσίασε γυμνή. Μονάχα η ψευτιά παρουσιάζεται γυμνή. Γιατί η ψευτιά είναι πάντα ωραία και πάντα νέα.

Αυτά μου είπε η Αλήθεια, κύριε. Και με ρώτησε να της πω τι θέλω από αυτήν.

«Θέλω, της είπα, να δω κι εγώ μια φορά γυμνή την Αλήθεια». Και την παρακάλεσα να γδυθεί.

Στάθηκε αδύνατον να την πείσω.

«Ποτέ δεν με είδε γυμνή ανθρώπινο μάτι… μου είπε. Αν με έβλεπαν γυμνή οι άνθρωποι, δεν θα μπορούσα πια να ζήσω. Και θα ήταν το τέλος του κόσμου».

Αυτή την καταπληκτική αποκάλυψη μου έκανε ο άνθρωπος, που γύρευε να βρει την αλήθεια γυμνή και τη βρήκε ντυμένη, εξαφανισμένη μέσα στα πιο βαριά και αδιαφανή ρούχα.

Έτσι μέσα στη θριαμβική γύμνια της εποχής μας, η μόνη γυναίκα που απέμεινε ντυμένη είναι, ως φαίνεται, η Αλήθεια. Ας μη δοκιμάσει κανένας να τη γδύσει. Θα πέσει νεκρός στα πόδια της».