Photo Gallery, Τοπικά

Ζουν 185 μέρες στην παράγκα της αντοχής

Δίχως επίδομα εργασίας, αλλά με αγνωστική διάθεση οι πρώην εργαζόμενοι στην ΚΟΝΤΙ

Όσα έζησαν στο πετσί τους το 2011, θα μπορούσαν να αποτελέσουν την πρόβα του Μνημονίου II που αρχίζει να εφαρμόζεται, ένα χρόνο μετά, σε όλη τη χώρα.

Οι πρώην εργαζόμενοι της ΚΟΝΤΙ, συμπληρώνοντας 185 ημέρες στο τσαρδάκι έξω από το εργοστάσιο στη Β’ ΒΙΠΕ Βόλου, σε χώρο που τους παραχώρησε ο Δήμος Ρήγα Φεραίου, δίνουν το δικό τους αξιοπρεπή αγώνα για να διαφυλάξουν τα δικαιώματά τους.

Δαυίδ εναντίον Γολιάθ, δηλαδή μια πολυεθνικής εταιρείας που κλείνει από το περασμένο καλοκαίρι το εργοστάσιο και αναστέλλει την παρουσία της στην Ελλάδα την ώρα που δημιουργεί νέα εταιρεία στην Αττική και επαναπροσλαμβάνει άτομα στο Βόλο που είχαν αποχωρήσει οικειοθελώς.

 

Ρεπορτάζ: ΑΝΤΩΝΗΣ Ε. ΦΩΚΙΔΗΣ

[email protected]

 

Οι δεκάδες εργαζόμενοι που βρίσκονται σε βάρδιες στο τσαντίρι της αντοχής, δοκιμάζονται και οικονομικά, καθώς ο ΟΑΕΔ Βόλου, αν και έχουν απολυθεί από πέρυσι, δεν τους αναγνωρίζει και δεν τους καταβάλει επίδομα ανεργίας.

Οι ιστορίες στο τσαρδάκι αποτελούν γροθιά στο στομάχι, όπως του κ. Αποστ. Καλούτσα, διαζευγμένου, πατέρα δύο παιδιών.

«Αυτή τη στιγμή ευτυχώς υπάρχουν δύο παππούδες, οι γονείς μου δηλαδή.

Είμαι σε μια φάση τώρα που έχω πάρει τα βουνά και δεν ξέρω τι να κάνω.

Ευτυχώς υπάρχουν οι παππούδες και τρώμε ένα πιάτο φαγητό.

Ως χειριστής κλαρκ έπαιρνα 1280 ευρώ καθαρά και τώρα μηδέν. Ούτε επίδομα ανεργίας. Από τη μια μέρα στην άλλη, ενώ μας έλεγαν όλα καλά, δεν υπάρχει πρόβλημα, ξαφνικά μας είπαν ότι το εργοστάσιο κλείνει. Μας κοροϊδεύουν όμως.

Μέχρι να δικαιωθούμε όμως θα ερχόμαστε εδώ. Σίγουρα οι αντοχές μας έχουν δοκιμαστεί όλο αυτόν τον καιρό. Και οικονομικά δοκιμαζόμαστε γιατί ερχόμαστε εδώ από το Βόλο σε απόσταση 18 χλμ., δηλαδή 36 χλμ. πήγαινε έλα. Και μας πιέζει ψυχολογικά η κατάσταση, να βλέπουμε συναδέλφους μας που είχαν φύγει με οικειοθελή αποχώρηση και δεν βρέθηκαν στο πρόγραμμα διαθεσιμοτήτων, να έρχονται πίσω για δουλειά σε ένα εργοστάσιο που όλο κλείνει και ποτέ δεν προχωρεί η τελική διαδικασία. Εμείς θέλουμε να ανοίξει για όλους το εργοστάσιο να ξαναπάμε για δουλειά. Ο καθένας με αυτές τις καταστάσεις που βιώνουμε εμείς εδώ θα έφτανε σε απόγνωση, σε τρέλα».

Για την αδικία που αισθάνεται, μιλά η κ. Μαρία Τζούμα: Ερχόμαστε εδώ και 185 περίπου ημέρες γιατί αισθανόμαστε την αδικία που έχει γίνει με την απόλυσή μας. Το εργοστάσιο όλο αυτό το διάστημα βλέπουμε ότι δεν κλείνει και ότι προσλαμβάνει ξανά άτομα. Είμαστε ενωμένοι και συσπειρωμένοι. Αγωνιούμε, θέλουμε πίσω τη δουλειά μας, τα όνειρά μας.

Είμαστε πολύ άσχημα οικονομικά. Τα έξοδα τρέχουν. Φροντιστήρια και άλλες απαιτήσεις των παιδιών».

«Δεν υπάρχουν και δουλειές αλλού να αναζητήσουμε συμπληρώνει η κ. Βίκυ Μουτζούρη: «Να δούμε πού θα πάει η Ελλάδα για να σωθούμε κι εμείς. Εδώ νομίζω μέσα στο τσαρδάκι βλέπετε όλη την Ελλάδα του σήμερα. Άνεργοι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο, ανάπτυξη στο μηδέν, ύφεση στα ύψη, επομένως πρέπει να υπάρξει κάποια διέξοδος. Εμείς δεν συμβιβαστήκαμε να πάρουμε χρήματα από εδώ και να πουληθούμε. Ο αγώνας είναι δίκαιος αλλά δύσκολος. Να δούμε πόσοι ακόμη θα μας ακολουθήσουν. Υπάρχει συμπαράσταση από άλλα σωματεία, συναδέλφους, το Εργατικό Κέντρο κ.ά. Όποιος πονάει έρχεται».

 

«Δεν πουληθήκαμε»

Απολυμένοι χωρίς επίδομα ανεργίας. «Από το Δεκέμβριο που η εταιρεία μας πέταξε στην ανεργία, δεν έχουμε πάρει από τον ΟΑΕΔ το επίδομα ανεργίας που δικαιούμαστε» αναφέρει ο κ. Γιάννης Κοζάκης και τονίζει: «Απολυθήκαμε 7 Δεκεμβρίου και μέχρι σήμερα δεν έχουμε πάρει ούτε ένα ευρώ. Και μάλιστα δεν είχαμε υπογράψει να πάρουμε μπόνους οικειοθελούς αποχώρησης που πήραν άλλοι συνάδελφοι. Δεν πουληθήκαμε, αλλά ούτε ταμείο παίρνουμε».

«Εμείς με το Σωματείο μας είχαμε καταγγείλει τη διαδικασία που ακολουθούσε η εταιρεία ώστε να παρουσιάζει ως απολυθέντες που δικαιούνται επίδομα ανεργίας όσους αποχωρούσαν οικειοθελώς.  Όμως από τον ΟΑΕΔ το πάγωμα της διαδικασίας επεκτάθηκε και σε μας που απολυθήκαμε, δίχως να υπάρχει κάποια λογική εξήγηση» συμπληρώνει ο κ. Αλεξ. Μαυρίδης.

 

Μέχρι τέλους εδώ

Μεγάλες ευθύνες και για τον κ. Τριαντ. Καρατζιώλη, πρόεδρος του Σωματείου, που μέσα σε ένα χρόνο, έχει βιώσει τόσα όσα άλλοι συνδικαλιστές δεν βίωσαν σε όλο το συνδικαλιστικό τους βίο.

«Από τις 24 Αυγούστου όταν οι κύριοι της εταιρείας έλεγαν ότι το εργοστάσιο θα κλείσει και πρέπει να φύγουμε όλοι, ζητούσαν την υπογραφή του Σωματείου. Εμείς κάναμε τότε συνέλευση και είπαμε όλοι μαζί ενωμένοι με μια γροθιά να συνεχίσουμε τον αγώνα για να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο. Μας έλεγαν από την εταιρεία ότι δεν υπάρχει μέλλον, ότι το εργοστάσιο θα κλείσει, έβγαλαν και ανακοινώσεις. Και οι φορείς του Νομού το πίστεψαν. Οι μοναδικοί που δεν το πιστέψαμε ήμασταν εμείς οι εργαζόμενοι της ΚΟΝΤΙ. Δώσαμε πολύ μεγάλη μάχη να αποδείξουμε πως το εργοστάσιο έχει μέλλον. Αυτοί οι κύριοι ήθελαν να φύγει το υπάρχον προσωπικό, να μην υπάρχει Σωματείο, να μην υπάρχουν αυτοί οι μισθοί, το εργοστάσιο να λειτουργήσει με διαφορετικό ΑΦΜ και όνομα και θα έπαιρνε κάποια ομάδα εργαζομένων που τους είχαν δίπλα τους.

Οι διαθεσιμότητες κρίθηκαν παράνομες και θυμίζω ότι ήμασταν σε κανονικές άδειες του καλοκαιριού. Μέσα στη διάρκεια των διαθεσιμοτήτων που κρίθηκαν άκυρες, έγιναν απολύσεις που κρίθηκαν κι αυτές άκυρες. Μετά έβγαλαν πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου, για τη στήριξη του οποίου κινητοποιήθηκαν αφάνταστοι μηχανισμοί. Ο Γάλλος διευθυντής του εργοστασίου πήγαινε στη Δήμαρχο Ρήγα Φεραίου την κ. Λαΐτσου ζητώντας την να πείσει το Σωματείο να μην αντιταχθεί στο πρόγραμμα για να φύγει ο κόσμος, στην ουσία να δωροδοκηθούμε. Έβαζαν δικούς τους εργαζόμενους εναντίον μας για να γίνει εμφύλιος. Έφευγαν από το ΔΣ του Σωματείου άτομα με ό,τι αυτό μπορούσε να προκαλέσει στο μυαλό των υπολοίπων που σκέφτονταν αφού φεύγουν αυτοί, το εργοστάσιο δεν έχει μέλλον. Όταν το Δεκέμβριο μάθαμε ότι πήραν νέο ΑΦΜ στην Αττική, καταλάβαμε ότι πίσω παιζόταν το παιχνίδι του παραλόγου.

Αναφορικά με τα επιδόματα ανεργίας, οι υπηρεσίες λένε πλέον ότι αυτό που γίνεται είναι κακούργημα και οι υπεύθυνοι να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη για ζημία του Ελληνικού Δημοσίου με πάνω από 600.000 ευρώ.

Εμείς εδώ που βρισκόμαστε έχουμε μια αξιοπρέπεια κι ένα μέτωπο καθαρό όχι σαν αυτούς που πήραν αποζημιώσεις και μπόνους, και θέλουν και επίδομα εργασίας και ξαναήρθαν τώρα για δουλειά.

Το «τσαντίρι» 45 οικογενειών από 85 που ξεκίνησαν, αλλά κάποιοι μας πούλησαν στο δρόμο και ο χώρος ανήκει στο Δήμο Ρήγα Φεραίου και μας έχει παραχωρηθεί.

Όλοι εδώ έχουμε δάνεια, κλείνει και ο ΟΕΚ, τι θα γίνει;

Δίνουμε μάχη με μια πολυεθνική εταιρεία με όλα τα μέσα που χρησιμοποιεί.

Εμείς εδώ μέσα βιώνουμε ό,τι γίνεται τώρα στην Ελλάδα. Σαν εργαστήριο πειραμάτων εδώ και δύο χρόνια. Άσκηση αντοχής. Όσοι αντέξουμε. Πιστεύουμε θα αντέξουμε όλοι. Μέχρι τέλους εδώ».

 

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το