Η απάντηση στο δίλημμα ευρώ ή δραχμή είναι η εξής: Έξοδος από την κρίση με συνολικό σχέδιο που αφορά στο πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση και το αναπτυξιακό οικονομικό μοντέλο. Αυτό υπογραμμίζει ο κ. Οδυσσέας Βουδούρης, ανεξάρτητος βουλευτής, προσθέτοντας ότι αυτό πρέπει να επιτευχθεί εντός του ευρώ, αφού το πέρασμα στη δραχμή θα ήταν επώδυνο για την κοινωνία. Τονίζει ότι η ανάκαμψη απαιτεί ανατροπή του μνημονίου, ενώ αναφερόμενος στις εξελίξεις στο Δημόσιο δηλώνει ότι ο τομέας αυτός χρειάζεται επανασχεδιασμό. Θεωρεί ακόμη ότι το ευρώ χρησιμοποιείται ως εκβιασμός για να δεχτεί η κοινωνία παθητικά την κατάρρευσή της. Κατηγορεί ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ότι προσπαθούν να ντύσουν με καινούργια ρούχα μια αποτυχημένη πολιτική. Ξεκαθαρίζει ότι το κεφάλαιο ΔΗΜΑΡ έχει κλείσει για τον ίδιο, ενώ αναφέρεται στη δημιουργία της πολιτικής κίνησης «Η Κοινωνία Πρώτα».
Βρίσκεται η Ελλάδα σε φάση ανάκαμψης ή θα πρέπει να αναμένουμε και άλλο μνημόνιο με πρόσθετα μέτρα;
Με 27% επίσημη ανεργία, με 2 στους 3 νέους χωρίς δουλειά, με συνεχιζόμενη πτώση του ΑΕΠ που φτάνει τώρα το 25%, μόνο οι εθελοτυφλούντες μπορούν να μιλάνε για ανάκαμψη! Καμία ανάκαμψη δεν υπάρχει και τα πρόσθετα μέτρα είναι ήδη πραγματικότητα: το νέο χαράτσι που βαπτίστηκε τακτικός φόρος ακινήτων και οι απολύσεις χωρίς αξιολόγηση στο Δημόσιο που βαπτίστηκαν «αποχωρήσεις», «διαθεσιμότητα» και δεν θυμάμαι πώς αλλιώς. Ανάκαμψη και μνημόνιο είναι ασυμβίβαστα. Η ανάκαμψη απαιτεί ανατροπή του μνημονίου, αλλά αυτό δεν αρκεί. Προϋπόθεση για την ανάκαμψη είναι να θεραπευτούν οι αιτίες που μας έφεραν στο μνημόνιο. Δεν μπορεί να είναι επιδίωξή μας η επιστροφή στην Ελλάδα του 2010. Ζητούμενο είναι ένα κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, καθώς και οι συμμαχίες που θα το επιβάλλουν.
Πασχίζει η Αθήνα να φανεί συνεπής στις δεσμεύσεις της έναντι της Ε.Ε. στο θέμα των δημοσίων υπάλληλων. Πρέπει να προχωρήσει σε απολύσεις επίορκων και να τεθεί σε λειτουργία το καθεστώς της διαθεσιμότητας;
Το μόνο που κάνει απαρέγκλιτα η κυβέρνηση είναι να υποκύπτει στις επιταγές της τρόικας και να περιφρονεί την εντολή που έλαβε από τον ελληνικό λαό. Τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης υπέγραψαν την Προγραμματική Συμφωνία για να δικαιολογήσει η ΔΗΜΑΡ τη συμμετοχή της και αυτή η συμφωνία πέρασε μέσα σε λίγες βδομάδες στα «αζήτητα». Θυμηθείτε, τότε οι απολύσεις στο Δημόσιο ήταν κόκκινη γραμμή. Όμως, με τη λογική «του τραβάτε με και ας κλαίω» ψηφίστηκαν και από τα τρία κόμματα όλα τα μέτρα, πολύ πέρα και απ’ αυτό που προέβλεπε το μνημόνιο του Φεβρουαρίου 2012. Το δημόσιο χρειάζεται επανασχεδιασμό. Το θέμα των «επίορκων» χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση ως πρόφαση για να θολώσει τα νερά. Βάζοντας μπροστά αυτό το θέμα, που δεν σηκώνει κάποιο ουσιαστικό αντίλογο, θέλει να περάσει μαζικές απολύσεις, χωρίς αξιολόγηση. Απολύσεις για τις απολύσεις, για να υπηρετηθεί το νεοφιλελεύθερο δόγμα, σύμφωνα με το οποίο το κράτος τελικά δεν πρέπει να ασχολείται με τίποτα άλλο από το να παράσχει εγγύηση στις συμφωνίες μεταξύ ιδιωτών. Διαβάστε Μίλτον Φρίντμαν! Έχει περιγράψει με ακρίβεια, πριν από 30 χρόνια, την πολιτική που εφαρμόζει η τρόικα. Ο κ. Σαμαράς είναι άξιο παιδί της Σχολής του Σικάγο.
Η Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει εκτός του ευρώ και να αναζητήσει συμμαχίες με χώρες που αντιτίθενται στην πολιτική της Γερμανίας ή υπάρχει κίνδυνος απομόνωσής της;
Το ευρώ ήταν εγγύηση ασφάλειας και ευημερίας. Σήμερα χρησιμοποιείται ως εκβιασμός για να δεχτεί παθητικά η κοινωνία την κατάρρευσή της. Το ευρώ είναι εργαλείο για ένα στόχο: ευημερία, ανάπτυξη, ασφάλεια. Στόχος ο οποίος με τη μνημονιακή πολιτική φαίνεται συνεχώς να απομακρύνεται. Από την άλλη μεριά το πέρασμα στη δραχμή δεν αποτελεί μαγική λύση. Σήμερα ξέρουμε ότι μια χώρα μπορεί να χρεοκοπήσει και έξω και μέσα στο ευρώ. Η Κύπρος χρεοκόπησε μέσα στο ευρώ. Διότι η αυταρχική επιβολή του κουρέματος των καταθέσεων είναι ο ορισμός της χρεοκοπίας. Η απάντηση στο δίλημμα ευρώ ή δραχμή είναι η εξής: Έξοδος από την κρίση με συνολικό σχέδιο που αφορά στο πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση και το αναπτυξιακό οικονομικό μοντέλο. Ζητούμενο είναι αυτό να επιτευχθεί εντός του ευρώ διότι το πέρασμα στη δραχμή θα ήταν εξαιρετικά επώδυνο για την κοινωνία. Διαπιστώνω όμως με αγωνία πως η πολιτική της τρόικας και της κυβέρνησης απαξιώνει συνεχώς αυτή την προοπτική. Το πρόβλημα δεν είναι το ευρώ, δεν είναι απλά νομισματικό. Είναι πολιτικό. Η Ελλάδα πρέπει να επιδιώξει συμμαχίες με χώρες που αντιτίθεται στην ακολουθούμενη πολιτική. Και αυτές είναι οι χώρες του Νότου, αλλά και πολιτικές δυνάμεις σε χώρες του Βορρά, που πιστεύουν ότι η πολιτική της Γερμανίας θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Πώς βλέπετε τα ανοίγματα του ΣΥΡΙΖΑ για συγκρότηση μεγάλου αντιμνημονιακού μετώπου;
Αντικειμενικά το ζητούμενο σήμερα είναι η εναλλακτική πρόταση εξόδου από την κρίση και αυτό μπορεί να γίνει στη βάση της συνεργασίας με πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικούς φορείς που αντιτίθεται στη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη. Για μας, για την «ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΩΤΑ», την πολιτική κίνηση που δημιουργήσαμε με πολλούς φίλους και συμμετοχή δυο βουλευτών, του Πάρι Μουτσινά και τη δική μου, ο στόχος είναι παράλληλα με την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής, η εφαρμογή ενός μεταρρυθμιστικού σχεδίου. Δίνουμε μεγάλη σημασία στο μεταρρυθμιστικό σχέδιο, που πρέπει να αποτυπωθεί σε ένα «κοινό πρόγραμμα» όλων των αριστερών, προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων. Ένα πρόγραμμα που θα ζυμωθεί μέσα στην κοινωνία, πριν αποτελέσει συμφωνία κορυφής.
Με ποιες προϋποθέσεις μπορεί να προχωρήσει η ανασύνθεση της κεντροαριστεράς; Το ΠΑΣΟΚ τι θέση θα είχε σε μια νέα εποχή;
Η ανασύνθεση μιας Κεντροαριστεράς, όπως την περιγράφει π.χ. ο κ. Βενιζέλος δεν αποτελεί λύση. Αυτή η Κεντροαριστερά δεν έχει πολιτικό εγχείρημα. Αντιθέτως πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε δυνάμεις και σε προσωπικότητες, που θέλουν να έχουν αναφορά σε μια τέτοια έννοια, αλλά σταθερά αντιτάσσονται στη νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή πολιτική. Δεν είναι τυχαίο ότι είμαστε π.χ. πολύ κοντά με το βουλευτή Θεόδωρο Παραστατίδη, ο οποίος διαγράφηκε δυο φορές από το κόμμα του διότι επιμένει να είναι συνεπής με τις δεσμεύσεις του προς τους πολίτες. Σήμερα η χώρα έχει ανάγκη από εναλλακτικό, εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Σαφώς αυτά δεν μπορεί να τα εγγυηθεί μια κεντροαριστερή συμπόρευση ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, που οριστικά έχουν δέσει το άρμα τους στην τρικομματική κυβέρνηση. Πρακτικά στην Ελλάδα σήμερα ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να ντύσουν με καινούργια ρούχα μια αποτυχημένη πολιτική. Ιστορικά αυτό το εγχείρημα έχει κριθεί και έχει πλέον τελματώσει.
Η ΔΗΜΑΡ είναι ένα κεφάλαιο που έχει κλείσει για εσάς;
Κάποιος φίλος είπε στην πρόσφατη συνάντηση που κάναμε για τη δημιουργία του νέου πολιτικού φορέα: «η ΔΗΜΑΡ που γνωρίσαμε πέθανε, να ζήσουμε να τη θυμόμαστε»”. Η ΔΗΜΑΡ είναι σήμερα ένα άλλο κόμμα, το αντιμετωπίζω σε αυτή την πολιτική βάση, χωρίς συναισθηματική φόρτιση. Για μένα προσωπικά είναι ένα κεφάλαιο που έχει κλείσει. Η συμμετοχή της στην κυβέρνηση Σαμαρά έδωσε «αριστερό άρωμα» σε μια αμιγώς νεοφιλελεύθερη πολιτική. Η στήριξή της σε όλες τις κρίσιμες και αντιλαϊκές αποφάσεις εγκλώβισε και παρέλυσε κοινωνικές δυνάμεις, που σε άλλη περίπτωση θα ήταν ενεργά αντίθετες σε αυτή την πολιτική. Σήμερα στη ΔΗΜΑΡ κυριαρχεί μια καθαρά «σοσιαλφιλελεύθερη» αντίληψη, που άκριτα υποστηρίζει τις επιλογές της τρικομματικής. Υπάρχει ακόμα και μια άλλη άποψη που απλώς ανέχεται αυτή την πολιτική στη λογική του «μη χείρον βέλτιστον». Είναι όμως πλέον ξεκάθαρο ότι αυτή η πολιτική μόνο στο χειρότερο οδηγεί. Και ο καθένας καλείται να διαλέξει χωρίς άλλη καθυστέρηση σε ποιο στρατόπεδο εντάσσεται: τρόικα και τρικομματική ή ελληνική κοινωνία; Εμείς διαλέξαμε στρατόπεδο και το σηματοδοτήσαμε με τη δημιουργία της πολιτικής κίνησης «Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΩΤΑ», η οποία ιδρύθηκε με τη συμμετοχή πολλών φίλων και των βουλευτών Πάρι Μουτσινά και εμένα. Η «ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΩΤΑ» είναι μια προσπάθεια, που δεν αναπαράγει τις διαχωριστικές γραμμές της κομματικής αριστεράς του παρελθόντος, αλλά τροφοδοτείται απευθείας από την ίδια την κοινωνία, τη φυσική πηγή της Αριστεράς. Η πρότασή μας συνοψίζεται στο εξής: η ανατροπή του μνημονίου είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη για την έξοδο από την κρίση. Συνεπώς πέρα από την ανατροπή του μνημονίου, χρειάζονται ριζικές μεταρρυθμίσεις για τις οποίες απαιτούνται οι κατάλληλες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες.