Ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο νικητής των εκλογών, μία τελευταία ευκαιρία θα δοθεί στη νέα ελληνική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, εκτιμά Γερμανός αξιωματούχος τον οποίο επικαλείται εκτεταμένο ρεπορτάζ του πρακτορείου Reuters, που περιγράφει τη σταδιακή αποξένωση της Ελλάδας και της Γερμανίας κατά τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης χρέους και την απώλεια από το Βερολίνο κάθε εμπιστοσύνης προς τις ελληνικές κυβερνήσεις.
«Θα υπάρξει ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα 100 ημερών για τη νέα κυβέρνηση. Εάν δεν εφαρμοσθεί στο ακέραιο, τότε το παιγνίδι τελείωσε», δήλωσε ο Γερμανός αξιωματούχος.
«Πρόκειται για μία πολύ σκληρή ψηφοφορία για τον ελληνικό λαό. Καλείται να υποστηρίξει την παλιά φρουρά που τον οδήγησε σε αυτό το χάλι», είπε.
Άλλοι Γερμανοί αξιωματούχοι τους οποίους επικαλείται το ρεπορτάζ του Reuters, υπό τον τίτλο «Γερμανία και Ελλάδα: η ιστορία μίας απομάκρυνσης», θεωρούν ωστόσο ότι τα εμπόδια προς την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη είναι περισσότερα.
Κορυφαίος Ευρωπαίος κεντρικός τραπεζίτης δήλωσε ότι «δεν υπάρχει τρόπος να εκδιωχθεί η Ελλάδα από την Ευρωζώνη, εάν επιθυμεί να παραμείνει στο ευρώ».
«Οι Ευρωπαίοι είναι πιθανόν να αποφασίσουν να κλείσουν τις στρόφιγγες χρηματοδότησης, περίπτωση κατά την οποία η Ελλάδα θα πτωχεύσει προς τον Σεπτέμβριο, αλλά θα παραμένει ακόμη στο ευρώ», είπε.
«Δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη στους Έλληνες πολιτικούς και υπάρχει η επίγνωση ότι όποιος και να νικήσει, το ελληνικό πρόγραμμα θα πρέπει να τύχει επαναδιαπραγμάτευσης μετά τις εκλογές. Το θέμα είναι πόσα είναι διατεθειμένη να πληρώσει η Γερμανία για να κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη. Μόνο η Μέρκελ και οι πολιτικοί μπορούν να το αποφασίσουν αυτό», σημείωσε.
Το ρεπορτάζ αποτελεί ένα χρονικό της επιδείνωσης των σχέσεων ανάμεσα στο Βερολίνο και την Αθήνα μέσα από σειρά παρεξηγήσεων, αθέτησης υποσχέσεων και δημοσίων επιθέσεων. Γερμανοί αξιωματούχοι περιγράφουν την απογοήτευση του Βερολίνου για την αποτυχία της ελληνικής γραφειοκρατίας να εφαρμόσει τις αποφάσεις οι οποίες ελήφθησαν στην κορυφή, την αποτυχία στην καταπολέμηση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής.
Ωστόσο, η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στην Ελλάδα.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι της, περιλαμβανομένης της Γερμανίας, οι οποίοι έσωσαν απρόθυμα την Ελλάδα περισσότερο από δύο χρόνια πριν, στη συνέχεια την αγνόησαν μέχρι το τέλος του 2011, οπότε η οικονομική και δημοσιονομική της κατάσταση την έφεραν και πάλι στο προσκήνιο, σύμφωνα με Γερμανούς αξιωματούχους.
«Για έναν χρόνο μετά το πρώτο πακέτο στήριξης, ούτε το Βερολίνο ούτε οι Βρυξέλλες έκαναν οποιαδήποτε συμβολική πολιτική κίνηση προς την Ελλάδα. Κανείς δεν ταξίδεψε μέχρι εκεί για να έχει μία εικόνα της κατάστασης», δήλωσε ο Μάρκους Κέρμπερ, επικεφαλής της Ομοσπονδίας Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI) και πρώην αξιωματούχος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών.
«Δεν κατάλαβαν ότι μία νομισματική ένωση δεν λειτουργεί με αυτόματο πιλότο», είπε.
Ο Μάρκους Κέρμπερ θεωρεί ότι η Μέρκελ δεν έχει τη δυνατότητα να αφήσει την Ελλάδα να φύγει από το ευρώ, διότι αυτό θα προκαλούσε ανεξέλεγκτη αλυσιδωτή αντίδραση στην Ευρωζώνη με καταστροφικές συνέπειες, ακόμη και για τη Γερμανία, οι εξαγωγές της οποίας εξαρτώνται από την οικονομική κατάσταση των Ευρωπαίων εταίρων της.
Ταμείο χρυσού για το χρέος
Σχέδιο σταθεροποίησης ύψους 2,3 τρισ. ευρώ, με αντάλλαγμα να δώσουν το χρυσό τους και άλλους εθνικούς θησαυρούς για τη βοήθεια που θα λάβουν οι χώρες της περιφέρειας, φαίνεται να κερδίζει έδαφος στην ευρωζώνη. Όρος για να συμμετάσχει οποιαδήποτε χώρα θα είναι να δεσμεύσει περιουσιακά στοιχεία ίσα με το 20% του χρέους της ως εγγύηση. Αυτά τα περιουσιακά στοιχεία θα μπορούν να είναι είτε χρήματα ή χρυσός.
Το σχέδιο συντάχθηκε από τους Γερμανούς σοφούς και εμπνέεται από το Sinking Fund του Alexander Hamilton στις ΗΠΑ, το οποίο είχε δημιουργηθεί το 1790, για να «καθαρίσει» τα χρέη που άφησε πίσω της η επανάσταση. Η πλούσια περιοχή της Βιρτζίνια ήταν η Γερμανία της εποχής.
Ουσιαστικά, το αποκαλούμενο και ως πρόγραμμα European Redemption Pact είναι μια «light» εκδοχή ευρωομολόγων, η οποία θα μπορούσε να είναι συμβατή με το γερμανικό σύνταγμα. Ενδέχεται να αποτελέσει μια λύση στην κρίση, αν και το κόστος για τις χώρες της περιφέρειας δεν είναι μικρό.
Το σχέδιο χωρίζει τα χρέη των χωρών της ευρωζώνης. Τα χρέη κάθε χώρας έως το όριο του 60% του ΑΕΠ που θέτει το Σύμφωνο Σταθερότητας, παραμένουν κρατικά. Όμως, όσα περισσεύουν μεταφέρονται στο fund αποπληρωμής. Αυτά τα χρέη αναχρηματοδοτούνται μέσω της έκδοσης κοινών ομολόγων.
Με τα δεδομένα αυτά, η Ιταλία θα μετέφερε στο fund χρέη 960 δισ. ευρώ, η Γερμανία 580 δισ. ευρώ, η Γαλλία 500 δισ. κτλ. Το σύνολο των χρεών που θα αναλάμβανε το fund θα ήταν 2,326 τρισ. ευρώ. Το fund έχει, βέβαια, ένα κόστος για τη Γερμανία. Το κόστος δανεισμού του για τα κοινά ομόλογα θα είναι πολύ υψηλότερο από αυτό που σήμερα πληρώνει η χώρα, ενώ οι αναλυτές εκτιμούν πως θα κοστίσει στην χώρα 0,6% του ΑΕΠ της ετησίως.
Πάντως ένα τέτοιο σχέδιο με το οποίο η Γερμανία θα δάνειζε χρήματα στην Ευρώπη σε αντάλλαγμα εγγυήσεις σε χρυσό, υποδηλώνει σύμφωνα με αναλυτές την επαναφορά του κίτρινου μετάλλου ως νομισματικό όργανο, ενώ ως έναν βαθμό δεικνύει πως η Γερμανία η ίδια δεν εμπιστεύεται το κοινό νόμισμα -δηλ. δεν εμπιστεύεται την περιφέρεια της ευρωζώνης να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που η ίδια η Γερμανία απαιτεί. Η Γερμανία θέλει ένα σκληρό νόμισμα και γι αυτό θέλει η Νότια Ευρώπη να αποδεχθεί τους όρους της. Το ερώτημα είναι η Νότια Ευρώπη θα δεχόταν κάτι τέτοιο και εάν όχι ποια θα ήταν η στάση της Γερμανίας; Όπως ανέφεραν σχετικά όπως λέγεται, Γερμανοί αξιωματούχοι: «το θεμελιώδες ζήτημα είναι σχετικά απλό. Οι εταίροι μας θέλουν πραγματικά περισσότερη Ευρώπη, ή θέλουν απλώς περισσότερα γερμανικά κεφάλαια για να στηρίξουν την ανταγωνιστικότητά τους;».