Σύμβολο γενναιότητας και της αθάνατης ελληνικής ψυχής, οι Εύζωνες έχουν καθιερωθεί στη συνείδηση του λαού μας. Στη θέα των τσολιάδων με την παραδοσιακή ενδυμασία τους και τη φουστανέλα, κανείς δεν μένει ασυγκίνητος από το περήφανο ανάστημα και τη λεβεντιά που τους διακρίνει σε κάθε βήμα τους. Στις στρατιωτικές παρελάσεις ο κόσμος πάντοτε ριγούσε, καθώς έβλεπε τους Εύζωνες να περνούν, αυτούς τους επίλεκτους στρατιώτες που έχουν την τύχη να υπηρετούν σε ένα από τα πιο ένδοξα τμήματα του ελληνικού στρατού. Ο Θωμάς Δημητρίου κοντά μισόν αιώνα από την εποχή που υπηρέτησε στους τσολιάδες, γύρισε πίσω το χρόνο και θυμήθηκε χαρακτηριστικές σκηνές από τη θητεία του στη ξεχωριστή αυτή φρουρά που γεμίζει υπερηφάνεια όλους τους Έλληνες.
Η παρέλαση που γίνεται ανήμερα του Ευαγγελισμού και μας θυμίζει τον μεγάλο αγώνα για την ελευθερία, που έδωσε ο λαός μας το 1821 κατά του οθωμανικού ζυγού, ξυπνά πολλές μνήμες στον 68χρονο Βολιώτη. «Παρουσιάστηκα στην Καλαμάτα τον Οκτώβριο του 1968, στο κέντρο εκπαίδευσης πεζικού. Το χαρτί έγραφε «ανακτορική φρουρά». Εκεί κάθισα ενενήντα μέρες, μετά άλλους τρεις μήνες πέρασα εκπαίδευση υπαξιωματικού και στο τέλος άλλο ένα τρίμηνο βρέθηκα στο Χαϊδάρι. Στη Φρουρά παρουσιάστηκα τον Ιούλιο του 1969 με το βαθμό του λοχία», θυμήθηκε ο κ. Δημητρίου, ο οποίος συμπλήρωσε: «Θυμάμαι έντονα τις εθνικές επετείους που πρόλαβα ως στρατιώτης. Οι παρελάσεις γίνονταν επί της Βασιλίσσης Σοφίας. Ήταν συγκινητικές εκείνες οι στιγμές. Ένιωθες μία έξαψη και δέος, καθώς περνούσαμε μπροστά από τον κόσμο που μας επευφημούσε. Αισθανόμασταν μεγάλη υπερηφάνεια καθώς φορούσαμε τη φουστανέλα, μία τόσο ηρωική στολή που κουβαλάει την ιστορία του έθνους. Μία ιστορία που βάφτηκε με αίμα και τη θυσία πολλών Ελλήνων. Κάναμε πρόβες τουλάχιστον δύο εβδομάδες. Κάναμε πολλά δοκιμαστικά, ώστε να βρίσκουμε τον συντονισμό μας. Έπρεπε να είμαστε τέλειοι την ώρα της παρέλασης. Το 1970 μετείχα στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Σκέψου… Πέρασαν κιόλας 46 χρόνια από τότε. Μία ζωή ολόκληρη».
Είκοσι χρονών παλικάρι ήταν την εποχή που κλήθηκε να υπηρετήσει την στρατιωτική θητεία του στους Εύζωνες, μία μονάδα που είναι γνωστή για τη σκληρή εκπαίδευση και την πειθαρχία που απαιτεί. Όμως, ο κ. Δημητρίου ουδέποτε βαρυγκώμησε: «Στην Ανακτορική Φρουρά δεν υπηρετούσαμε πολλοί. Στη μονάδα που ήταν στην Ηρώδου Αττικού, 45-50 στρατιώτες ήμασταν όλοι. Θυμίζαμε περισσότερο μία καλή παρέα. Ο ένας ήταν για τον άλλον. Υπήρχε μεγάλη αλληλοϋποστήριξη. Πράγματι, η εκπαίδευση ήταν σκληρή και επίπονη, μέχρι να πάρεις το απολυτήριο. Ακόμη και την τελευταία ημέρα κάναμε επαναλήψεις για την αλλαγή της φρουράς. Σκέψου ότι ήταν και δύσκολες οι εποχές, αφού υπηρέτησα στα χρόνια της δικτατορίας, συνολικά 27 μήνες κάθισα στο στρατό. Όμως, δεν βαρυγκωμούσε κανείς. Μας ευχαριστούσε αυτό που κάναμε».
Μετά την απόλυσή του, εγγράφηκε στο Σύλλογο Ευζώνων, κάτι που του δίνει την ευκαιρία να έχει επικοινωνία με πολλούς συναδέλφους που συνυπηρέτησαν στους τσολιάδες: «Τα γραφεία μας είναι στα Μέγαρα. Ανταμώνουμε δύο φορές το χρόνο. Κάνουμε εκδρομές, κάθε φορά και σε άλλη πόλη. Το 2013 ήμασταν στο Βόλο. Κάθε τέλος Μαρτίου κάνουμε μία μάζωξη στον Άγνωστο Στρατιώτη, μετά από την αλλαγή της φρουράς το μεσημέρι. Τυπώνουμε και ημερολόγιο. Ωραία είναι. Θυμόμαστε τα παλιά. Αναπολούμε όλα εκείνα που ζήσαμε κατά τη διάρκεια της θητείας μας στους Εύζωνες. Βέβαια, τώρα που πέρασαν και τα χρόνια, αρκετοί «έφυγαν» από κοντά μας. Μεγαλώνουμε, βλέπεις. Εγώ έφτασα τα 68 χρόνια».
Όσο για το πώς νιώθει ο κ. Δημητρίου κάθε φορά που βλέπει τους Εύζωνες να παρελαύνουν; Η απάντηση που έδωσε, αν και λιτή, με μία φράση αποτύπωσε το μεγαλείο της ψυχής του: «Κάθε φορά που αντικρίζω τους Εύζωνες νιώθω υπερήφανος που είμαι Έλληνας και υπηρέτησα σ’ ένα τόσο τιμημένο σώμα».