“Μαζί με τις αγγελικές δυνάμεις και όλοι εμείς, σε λίγα λεπτά, θα ψάλλουμε τον πιο θριαμβευτικό ύμνο που άκουσε ποτέ η ανθρωπότητα, τον νικητήριο παιάνα της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Χριστού μας.
Ποιός είναι σε θέση να κατανοήσει και να εκτιμήσει τη σημασία ενός τέτοιου γεγονότος; Ποιός μπορεί να ψελλίσει λόγο ευγνωμοσύνης, αντάξιο της άπειρης θεϊκής συγκατάβασης; Πώς θα καταφέρουμε να υπερβούμε την Ανάσταση ως ένα ιστορικό γεγονός και να την βιώσουμε ως προσωπική μας ευεργεσία και λύτρωση;
Πριν απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά, επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω κάτι, το οποίο μια τέτοια χαρμόσυνη στιγμή το λησμονούμε: Η Ανάσταση του Χριστού μας δεν αποτελεί γεγονός άφατης χαράς μόνον για τη νίκη επί του θανάτου, αλλά και για την ενίσχυση των δυνάμεων του ανθρώπου να συγκρουστεί με την πανουργία και τις μεθόδους του Διαβόλου. Πριν απ αυτήν, ο άνθρωπος ήταν δέσμιός του, έγκλειστος και εξουθενωμένος. Σαν ένας αιχμάλωτος, με ανεπαρκείς τις δυνατότητες διαφυγής.
Σήμερα, όμως, ο Άρχων αυτού του κόσμου βλέπει ακόμη μια φορά τα τείχη να γκρεμίζονται και την εξουσία του να συντρίβεται. Το Αναστάσιμο Φως αποτελεί πηγή οδύνης για εκείνον, αποτελεί, όμως, πηγή μνήμης, ελπίδας και αγωνιστικότητας για μας. Ναι αδελφοί μου! Σήμερα, η χαραμάδα του φωτός που εισβάλλει στη ζωή μας, φουντώνει τη νοσταλγία μιας διαφορετικής ζωής, μιας ζωής χωρίς πόνο, παραλογισμό και θάνατο. Σήμερα η νέα αυτή προοπτική ξαναζωντανεύει τα αρχέγονα όνειρά μας και φανερώνει το χάσμα που χωρίζει τον αληθινό προορισμό μας από τις φρούδες ελπίδες που καθημερινά μας προσφέρει αυτός ο κόσμος.
Ας μην ξεχνάμε, πως η Ανάσταση αποτελεί υπενθύμιση της δικής μας, της προσωπικής Ανάστασης, που πραγματοποιήθηκε την ώρα της βάπτισής μας. Τότε ντυθήκαμε στα λευκά, ως απόδειξη έναρξης μιας ζωής φωτός. Την ίδια μέρα, όμως, ο ιερέας μας άλειψε με λάδι, όπως την εποχή εκείνη οι μονομάχοι έβγαιναν να αγωνιστούν. Σε αγώνα μας καλεί και η νύχτα αυτή. Σάλπισμα μάχης είναι η αποψινή Ανάσταση. Μάχη απέναντι σε έναν αντίπαλο έμπειρο και λυσσαλέο. Μάχη, όμως, που βρίσκει τον άνθρωπο πάνοπλο να αντιστέκεται και να βαδίζει το δρόμο της επιστροφής προς την χαμένη του πατρίδα. Γι’ αυτό και ο Ιερός Χρυσόστομος, στο λόγο του για την Ανάσταση, μας προειδοποιεί: «Όσο μεγαλύτερη η δωρεά, τόσο μεγαλύτερος και ο πόλεμος. Αν μέσα στον παράδεισο είδε μονάχα έναν άνθρωπο ο διάβολος και δεν τον ανέχθηκε, πώς να ανεχθεί τόσους στον ουρανό; πες μου».
Είναι πολλά τα τεχνάσματα του Πονηρού: Σε καιρούς ανάπαυσης και ευμάρειας, ναρκώνει τον πνευματικό ζήλο με την αφθονία των μάταιων και πικρών δώρων αυτού του κόσμου. Και σε καιρούς ταραχής και γεγονότων αναπάντεχων και συγκλονιστικών, όπως οι δικοί μας, ο ίδιος αυτός πειρασμός επιδιώκει να μπολιάσει την ψυχή με το φαρμάκι της απόγνωσης και της παραίτησης.
Να, λοιπόν, σε τί συνίσταται το φετινό αναστάσιμο μήνυμα: Στην αναβάπτισή μας στο φως της χαράς, της ελπίδας και της γενναιότητας. Το αναστάσιμο φως μας αποκαλύπτει τη ζωή, για την οποία πλαστήκαμε. Ζωή φωτός, αγάπης και αθανασίας. Ζωή χωρίς τον διαρκή φόβο της κατάρρευσης, της αρρώστιας και του θανάτου. Ζωή βεβαιότητας πως τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί στη θεϊκή δύναμη, που σήμερα αναβλύζει από το κενό μνημείο.
Σήμερα το φως των λαμπάδων που κρατάμε τρυπάει το σκοτάδι του Άδη και σκορπίζει σ’ εμάς και σ’ όλο τον κόσμο ελπίδα. Σήμερα μαθαίνουμε ξανά πως μια ζωή αλλιώτικη, μια ζωή καλύτερη είναι εφικτή. Μόνο που μια τέτοια ζωή δεν θα έρθει γαλήνια και αυτόματα. Θα στηριχτεί πάνω στις καθημερινές μας νίκες, ενάντια στο πνεύμα, τη νοοτροπία και τις μεθόδους του κόσμου.
Με την Ανάσταση του Θεανθρώπου και Σωτήρα μας παραλαμβάνουμε φως. Είναι ισχυρό. Μπορεί, όμως, να γίνει και ισχυρότερο, μέσα από τον προσωπικό μας αγώνα, τη συνέπεια της πνευματικής μας ζωής, τη μίμηση του Αναστάντος Χριστού μας. Σήμερα αναγγέλλουμε το «Χριστός Ανέστη», αυτό όμως μπορεί να γίνει πιο ηχηρό μέσα από τις πράξεις μας και το παράδειγμά μας.
Ανάσταση περιμένει και ο κόσμος. Ας τη διακηρύξουμε, λοιπόν, και ας γίνουμε μάρτυρές της με τη ζωή μας.
Μετά θερμών πασχαλίων ευχών και της εν Χριστώ Αναστάντι αγάπης”